Reklama

Nie trzeba klękać przed księdzem

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Jan Paweł II podczas inauguracji swojego pontyfikatu wypowiedział pamiętne słowa: „Nie lękajcie się! Otwórzcie drzwi Chrystusowi” (22 października 1978 r.). To był bardzo ważny wątek pierwszego przemówienia nowego papieża do wiernych całego świata. Przez to wołanie bł. Jana Pawła II trzeba dziś spojrzeć na współczesną rzeczywistość zarówno naszego kraju, całej Unii Europejskiej, jak i świata. Istotne jest to, aby obywatele, zwykli ludzie, mogli żyć bez stresów związanych z przynależnością do Kościoła i życiem według Jezusowej Ewangelii. Bo dotyczy to samej istoty godności człowieka - jego wolności i szacunku należnego każdej osobie.
Jako król stworzenia - wyjątkowe dzieło Boże, utworzone na Boże podobieństwo, jest człowiek istotą wolną i rozumną, i te dwie cechy są znaczące dla człowieczeństwa jako takiego. Żeby podejmować dobre decyzje, człowiek musi dobrze rozeznawać rzeczywistość. Według nauki Bożej, ma on być mądrym uczestnikiem tego wszystkiego, co stworzył Pan Bóg, i razem z Nim budować królestwo Boże na ziemi. Oczywiście, nie są nam znane wszystkie tajniki stworzenia - ta rzeczywistość jest niezmierzona i człowiek dokonuje wciąż coraz to nowych odkryć, w których - jak powie poeta - „dusza ludzka się rozprzestrzenia” (por. Adam Asnyk, „Do młodych”), czyli ta duchowa sfera człowieka odnajduje się jakby stale w nowych okolicznościach. To wszystko sprawia, że świat jest dla człowieka wciąż fascynujący i piękny. I coraz bardziej rozpoznajemy w nim stwórczą moc Boga. W tej rzeczywistości człowiek ma się rozwijać, naznaczając swoją wyróżniającą go spośród innych stworzeń obecnością każdą chwilę, każdy dzień, rok.
Jan Paweł II powiedział: „Nie lękajcie się!” - bo człowiek nie powinien się bać żyć w świetle Bożych reflektorów, gdyż one nie zawiodą go do ciemności, ale przyniosą i jemu samemu, i drugim wiele dobra.
Jan Paweł II wszędzie głosił prawdę, że człowiekowi należy się wolność, że powinien żyć bez strachu, że nie powinien się niczego obawiać, gdyż sam Bóg jest z nim. I w tym duchu pracuje Kościół - biskupi i kapłani oraz laikat zaangażowany w różne dzieła Boże. Życie bez lęku daje człowiekowi siłę mocniejszą niż banki i pieniądze. Takiego życia nauczają nasi duszpasterze, dokonując wielkiej formacji duchowej.
Ale istnieją pewne trendy, które mają na celu zniszczenie tej pracy Kościoła, bo nie jest im ona wygodna. Przez tworzenie odpowiedniej opinii sprawia się, że ludzie boją się głośno mówić coś dobrego o Kościele czy o księżach. W pewnych kręgach istnieje wręcz ogromna nienawiść do Kościoła i jego kapłanów, pozwalająca przypuszczać, że stoją za tym zapewne zorganizowane instytucje, które tę nienawiść szerzą, zwłaszcza wśród młodych. Mówi się nieraz o antysemityzmie, ale o wiele silniejsze są trendy antychrześcijańskie, antykościelne i antykapłańskie. Toteż dziwi nas, że niektórzy znani ludzie odgrażają się publicznie: „Nie będę klękał przed księdzem”. Przecież żadnemu z księży nie zależy, żeby ktoś przed nim klękał czy kłaniał mu się - jeśli tak się zdarza, to wszyscy wiemy, że nie o księdza tu chodzi, lecz o Chrystusa Eucharystycznego, którego ten kapłan akurat niesie. Nasza praca jest pracą dla Boga i dla człowieka. Ksiądz oczekuje tylko na zwyczajne potraktowanie go. Ale chodzi też o uszanowanie duchowej pracy kapłanów dla dobra narodu, pracy, która była nie do przecenienia w czasie zaborów, II wojny światowej czy w czasach komunistycznych, kiedy to tak wielu księży zostało skrytobójczo zamordowanych, było więzionych i prześladowanych przez Służbę Bezpieczeństwa. Przedziwne, że ludzie, którzy mówią, iż mają pochodzenie „solidarnościowe”, mogą o tym wszystkim zapomnieć... Pamiętajmy też wszakże, iż przyklęknięcie jest gestem pokory. W pokorze prosimy Pana Boga o przebaczenie grzechów...
Jeżeli więc Ojciec Święty powiedział: „Nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi”, to chciał powiedzieć, żeby nie lękać się Ewangelii, żeby nie lękać się prawdy, a to przekłada się na uczciwość, miłość, pokorę i wszystkie cnoty chrześcijańskie.
Niech bł. Jan Paweł II przypomina wszystkim - także zasiadającym w ławach politycznych - że w Polsce powinno się żyć w sposób wolny, a ci, którzy sprawują władzę, powinni zadbać o to, by cały naród mógł żyć w spokoju i prawdzie, rzetelnie wykonując swoje obowiązki, i żeby obietnice, które składają politycy, były dochowywane.

Posłuchaj wypowiedzi dnia, komentarza tygodnia oraz rozmowę z Redaktorem Naczelnym

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2011-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Hieronim - „princeps exegetarum”, czyli „książę egzegetów”

Niedziela warszawska 40/2003

„Księciem egzegetów” św. Hieronim został nazwany w jednym z dokumentów kościelnych (encyklika Benedykta XV, „Spiritus Paraclitus”). W tym samym dokumencie określa się św. Hieronima także mianem „męża szczególnie katolickiego”, „niezwykłego znawcy Bożego prawa”, „nauczyciela dobrych obyczajów”, „wielkiego doktora”, „świętego doktora” itp.

Św. Hieronim urodził się ok. roku 345, w miasteczku Strydonie położonym niedaleko dzisiejszej Lubliany, stolicy Słowenii. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnym Strydonie, a na specjalistyczne studia z retoryki udał się do Rzymu, gdzie też, już jako dojrzewający młodzieniec, przyjął chrzest św., zrywając tym samym z nieco swobodniejszym stylem dotychczasowego życia. Następnie przez kilka lat był urzędnikiem państwowym w Trewirze, ważnym środowisku politycznym ówczesnego cesarstwa. Wrócił jednak niebawem w swoje rodzinne strony, dokładnie do Akwilei, gdzie wstąpił do tamtejszej wspólnoty kapłańskiej - choć sam jeszcze nie został kapłanem - którą kierował biskup Chromacjusz. Tam też usłyszał pewnego razu, co prawda we śnie tylko, bardzo bolesny dla niego zarzut, że ciągle jeszcze „bardziej niż chrześcijaninem jest cycermianem”, co stanowiło aluzję do nieustannego rozczytywania się w pismach autorów pogańskich, a zwłaszcza w traktatach retorycznych i mowach Cycerona. Wziąwszy sobie do serca ten bolesny wyrzut, udał się do pewnej pustelni na Bliski Wschód, dokładnie w okolice dzisiejszego Aleppo w Syrii. Tam właśnie postanowił zapoznać się dokładniej z Pismem Świętym i w tym celu rozpoczął mozolne, wiele razy porzucane i na nowo podejmowane, uczenie się języka hebrajskiego. Wtedy też, jak się wydaje, mając już lat ponad trzydzieści, przyjął święcenia kapłańskie. Ale już po kilku latach znalazł się w Konstantynopolu, gdzie miał okazję słuchać kazań Grzegorza z Nazjanzu i zapoznawać się dokładniej z pismami Orygenesa, którego wiele homilii przełożył z greki na łacinę. Na lata 380-385 przypada pobyt i bardzo ożywiona działalność Hieronima w Rzymie, gdzie prowadził coś w rodzaju duszpasterstwa środowisk inteligencko-twórczych, nawiązując przy tym bardzo serdeczne stosunki z ówczesnym papieżem Damazym, którego stał się nawet osobistym sekretarzem. To właśnie Damazy nie tylko zachęcał Hieronima do poświęcenia się całkowicie pracy nad Biblią, lecz formalnie nakazał mu poprawić starołacińskie tłumaczenie Biblii (Itala). Właśnie ze względu na tę zażyłość z papieżem ikonografia czasów późniejszych ukazuje tego uczonego męża z kapeluszem kardynalskim na głowie lub w ręku, co jest oczywistym anachronizmem, jako że godność kardynała pojawi się w Kościele dopiero około IX w. Po śmierci papieża Damazego Hieronim, uwikławszy się w różne spory z duchowieństwem rzymskim, był zmuszony opuścić Wieczne Miasto. Niektórzy bibliografowie świętego uważają, że u podstaw tych konfliktów znajdowały się niezrealizowane nadzieje Hieronima, że zostanie następcą papieża Damazego. Rzekomo rozczarowany i rozgoryczony Hieronim postanowił opuścić Rzym raz na zawsze. Udał się do Ziemi Świętej, dokładnie w okolice Betlejem, gdzie pozostał do końca swego, pełnego umartwień życia. Jest zazwyczaj pokazywany na obrazkach z wielkim kamieniem, którym uderza się w piersi - oddając się już wyłącznie pracy nad tłumaczeniem i wyjaśnianiem Pisma Świętego, choć na ten czas przypada również powstanie wielu jego pism polemicznych, zwalczających błędy Orygenesa i Pelagiusza. Zwolennicy tego ostatniego zagrażali nawet życiu Hieronima, napadając na miejsce jego zamieszkania, skąd jednak udało mu się zbiec we właściwym czasie. Mimo iż w Ziemi Świętej prowadził Hieronim życie na wpół pustelnicze, to jednak jego głos dawał się słyszeć od czasu do czasu aż na zachodnich krańcach Europy. Jeden z ówczesnych Ojców Kościoła powiedział nawet: „Cały zachód czeka na głowę mnicha z Betlejem, jak suche runo na rosę niebieską” (Paweł Orozjusz). Mamy więc do czynienia z życiem niezwykle bogatym, a dla Kościoła szczególnie pożytecznym właśnie przez prace nad Pismem Świętym. Hieronimowe tłumaczenia Biblii, zwane inaczej Wulgatą, zyskało sobie tak powszechne uznanie, że Sobór Trydencki uznał je za urzędowy tekst Pisma Świętego całego Kościoła. I tak było aż do czasu Soboru Watykańskiego II, który zezwolił na posługiwanie się, zwłaszcza w liturgii, narodowo-nowożytnymi przekładami Pisma Świętego. Proces poprawiania Wulgaty, zapoczątkowany jeszcze na polecenie papieża Piusa X, zakończono pod koniec ubiegłego stulecia. Owocem tych żmudnych prac, prowadzonych głównie przez benedyktynów z opactwa św. Hieronima w Rzymie, jest tak zwana Neo-Wulgata. W dokumentach papieskich, tych, które są jeszcze redagowane po łacinie, Pismo Święte cytuje się właśnie według tłumaczenia Neo-Wulgaty. Jako człowiek odznaczał się Hieronim temperamentem żywym, żeby nie powiedzieć cholerycznym. Jego wypowiedzi, nawet w dyskusjach z przyjaciółmi, były gwałtowne i bardzo niewybredne w słownictwie, którym się posługiwał. Istnieje nawet, nie wiadomo czy do końca historyczna, opowieść o tym, że papież Aleksander III, zapoznając się dokładnie z historią życia i działalnością pisarską Hieronima, poczuł się tą gwałtownością jego charakteru aż zgorszony i postanowił usunąć go z katalogu mężów uważanych za świętych. Rzekomo miały Hieronima uratować przekazy dotyczące umartwionego stylu jego życia, a zwłaszcza ów wspomniany już kamień. Podobno Papież wypowiedział wówczas wielce znaczące zdanie: „Ne lapis iste!” (żeby nie ten kamień). Nie należy Hieronim jednak do szczególnie popularnych świętych. W Rzymie są tylko dwa kościoły pod jego wezwaniem. „W Polsce - pisze ks. W. Zaleski, nasz biograf świętych Pańskich - imię Hieronim należy do rzadziej spotykanych. Nie ma też w Polsce kościołów ani kaplic wystawionych ku swojej czci”. To ostatnie zdanie wymaga już jednak korekty. Od roku 2002 w diecezji warszawsko-praskiej istnieje parafia pod wezwaniem św. Hieronima.
CZYTAJ DALEJ

Każdy, kto sobie tego życzy, może przyjąć Komunię św. podczas Eucharystii?

2025-09-27 20:03

[ TEMATY ]

Eucharystia

Komunia św.

Karol Porwich/Niedziela

W 1986 r. Krajowa Konferencja Biskupów Katolickich opracowała wytyczne dotyczące otrzymywania Komunii św., które zostały wydrukowane na tylnej okładce wielu mszalików.

Nieprawda. W 1986 r. Krajowa Konferencja Biskupów Katolickich opracowała wytyczne dotyczące otrzymywania Komunii św., które zostały wydrukowane na tylnej okładce wielu mszalików: „Katolicy w pełni uczestniczą w Eucharystii, kiedy otrzymują Komunię św., wypełniając nakaz Chrystusa o spożywaniu Jego Ciała i piciu Jego Krwi. Osoba przystępująca do Komunii św. nie może być w stanie grzechu ciężkiego, musi powstrzymać się od jedzenia na godzinę przed przystąpieniem do Komunii i dążyć do życia w miłości i zgodzie z bliźnimi. Osoby pozostające w stanie grzechu ciężkiego muszą najpierw pojednać się z Bogiem i z Kościołem w sakramencie pokuty. Częste przystępowanie do sakramentu pokuty jest zalecane dla wszystkich wiernych”.
CZYTAJ DALEJ

USA: Koniec "facetów w sukienkach" i politycznej poprawności w wojsku

2025-09-30 20:13

[ TEMATY ]

wojsko

armia USA

faceci w sukienkach

polityczna poprawność

Adobe Stock

Armia Stanów Zjednoczonych

Armia Stanów Zjednoczonych

Szef Pentagonu Pete Hegseth ogłosił we wtorek wprowadzenie nowych standardów sprawności i wyglądu w wojsku obowiązujących każdego żołnierza i zakończenie „politycznej poprawności” w przemianowanym ministerstwie wojny. Zapowiedział też kolejne zwolnienia i „wyzwolenie” dowódców spod regulacji, by mogli podejmować ryzyko.

Hegseth poświęcił swoje przemówienie, na które zwołano setki generałów stacjonujących na całym świecie, na ogłoszenie dziesięciu nowych dyrektyw dla wojska, które jego zdaniem mają naprawić dekady „głupiej” polityki i politycznej poprawności.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję