W homilii ks. ppor. Bawer mówił, że śmierć bliskiej osoby jest trudnym doświadczeniem i czasem, w którym człowiek stawia wiele ważnych pytań. Wikariusz katedry polowej podkreślał, że życie śp. Lucyny Adamkiewicz „było darem, za który należy dziękować”. – Kiedy przed dwoma dniami uczestniczyłem w odsłonięciu pomnika pamięci Kobietom Powstania Warszawskiego mówiłem o wdzięczności – która jest przejawem duchowej kultury człowieka i wyrazem pamięci o trzymanym dobru. Bo jak jesteśmy dłużnikami Boga, który dał nam istnienie (życie jest darem), tak pozostajemy dłużnikami wszystkich, którzy uczyli nas najwyższych wartości, którymi są: Bóg, Honor, Ojczyzny – powiedział.
Jak podkreślił kapelan, śp. Lucyna Alicja Adamkiewicz była „prawdziwą damą i kobietą o wysokiej kulturze osobistej, wzorem nienagannej kultury intelektualnej”. – Obdarzona wielkim poczuciem humoru, charyzmą, zawsze potraciła udzielić trafnej riposty – jak sama mawiała – w każdej sytuacji. Będzie zapamiętana jej wyjątkowa barwa głosu. Ta sztuka pięknego przemawiania ściśle wiązała się z głęboką wrażliwością na poezję. Pozostawiła po sobie piękny, odręcznie napisany tomik z wierszami – powiedział. Ks. Bawer przywołał jeden z wierszy zmarłej, „Niepokój”.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Reklama
Ks. Bawer przypominając tekst liturgii pogrzebowej, podkreślił, że choć zasmuca nas konieczność śmierci, to pociechę powinna przynieść obietnica przyszłej nieśmiertelności. – Pozostańmy przez krótką chwilę w osobistej refleksji, zamyśleniu, ale zapatrzeni w Chrystusa, który jest najbardziej wyczerpującą odpowiedzią na wszystkie pytania dotyczące człowieka i jego losu – powiedział.
Zmarłą żegnała rodzina, przyjaciele, koledzy kombatanci. Obecni byli m. in. Paweł Szrot, szef Gabinetu Prezydenta RP oraz Wojciech Lesiak, dyrektor Gabinetu Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.
Lucyna Adamkiewicz urodziła się 16 lutego 1927 r. w Warszawie. Od lipca 1941 r. pełniła funkcję łączniczki w Warszawskim Okręgu Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. Podczas Powstania Warszawskiego uczestniczyła na Woli w walkach Plutonu 164 w składzie Kompanii „Edward” Batalionu AK „Chrobry I”.
Od 14 sierpnia 1944 r. była więziona w Dulagu 121 Pruszków, a następnie została przewieziona do KL Auschwitz-Birkenau. Od stycznia do maja 1945 roku przebywała na terenie Austrii w obozie pracy w Ebelsbergu k. Linzu.
Lucyna Adamkiewicz została uhonorowana Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oświęcimskim, Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości, Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” oraz innymi odznaczeniami. Zmarła 22 września 2021 r. w wieku 94 lat.
