Pisałam już o tym problemie w tym miejscu kilka miesięcy temu. I właściwie to smutne, że musimy do tego problemu nieustannie wracać. Niestety, on nie znika. Zbyt wielu nie potrafi wytrwać w związkach małżeńskich; zbyt łatwo odpuszcza, decyduje się na rozwód i wchodzi w nowe związki, naiwnie i egoistycznie wierząc, że te kolejne będą lepsze, bardziej satysfakcjonujące, łatwiejsze „w obsłudze”. Z niezwykłą lekkością małżonkowie ranią siebie nawzajem. Ranią dzieci, które przerzucają jak przedmioty z domu mamy do domu taty, gdzie często pojawia się nowy współmałżonek. Fundują im „rozwijające” życie w rodzinie patchworkowej, nie oglądając się na to, że dzieci tracą poczucie bezpieczeństwa, i na to, jaki sposób rozwiązywania problemów im przekazują. Kolejne pokolenia z jeszcze większą łatwością swoje małżeńskie problemy będą ucinać szybką decyzją o rozwodzie.

Brzmi kasandrycznie, ale trudno nie zauważyć ciągle rosnącej liczby rozwodów, których przyczyną, wśród wielu innych, jest brak dojrzałości i świadomości, jak ważną decyzję podejmują narzeczeni w dniu ślubu. „Ludzie bardzo często myślą, że wchodzą w małżeństwo przygotowani, a tak naprawdę nie są gotowi. Ja weszłam w małżeństwo ze swoimi wizjami: jaki kochany będzie mój mąż, jak będziemy sobie cudownie spędzać życie na rozmowach i każdy będzie robił to, co do niego należy, będzie uczciwie i w jedności, i tak dalej... Ale powychodziły ze mnie i z męża nasze wady” – przyznaje Agata Stanek w rozmowie z Marianem Florkiem, którą publikujemy w temacie numeru (s. 10-11). „Miałem swoją wizję żony, małżeństwa, rodziny. (...) Zaczęło mnie uwierać to, że obok jest drugi człowiek, że nie jest tak, jak ja chcę, i że ktoś chce coś innego niż ja i muszę się dostosować” – dopowiada Michał, mąż Agaty. Gdzie szukać pomocy? Państwo Stankowie, małżonkowie z 18-letnim stażem i rodzice ośmiorga dzieci, szukali jej na Jasnej Górze, w obecności Boga. Można powiedzieć – szczęściarze. Jak bowiem mają się ratować ci, którzy nie mają wiary i nie potrafią do swego małżeństwa zaprosić Boga? Ojciec Nikodem Kilnar, paulin z Jasnej Góry, który z Bożą pomocą doprowadził do kilkuset małżeńskich pojednań, główną przyczynę plagi rozwodów upatruje właśnie w kryzysie wiary. „Relacja z Bogiem jest kluczowa, by małżonkowie mogli w swoim związku wytrwać aż do śmierci, ponieważ Bóg chce, by tak się stało, i jest Tym, który daje łaskę” (s. 8-9). Jeśli w małżeństwie pojawią się problemy, a wśród nich zdrady niszczące jedność i zaufanie, najważniejsze staje się przebaczenie, bez którego do pojednania nie może dojść. Łatwo powiedzieć, łatwo radzić, ale tak trudno zastosować wskazane rady w praktyce. Zdaniem o. Nikodema, mimo że nie podważa on skuteczności działań terapeutycznych psychologów i psychiatrów, bez Bożej pomocy autentyczne pojednanie nie jest możliwe. „Czasu się nie cofnie i to, co było złe, należy zaakceptować. A potem przebaczyć sobie i prosić o przebaczenie, mając na uwadze to, że Chrystus mi przebaczył” – mówi Agata Stanek, której małżeństwo z Michałem uratował Bóg, posługując się o. Nikodemem jako narzędziem.

Szczęśliwi, którzy Boga zaprosili do swych związków. Ciągle są takie pary. Tydzień temu odwiedziłam sanktuarium Matki Bożej Uśmiechniętej w Pszowie na Górnym Śląsku. Było sobotnie południe, czas, kiedy zazwyczaj robimy zakupy i domowe porządki. Mimo to do bazyliki na modlitwę w ciągu pół godziny przyszły dwie pary młodych ludzi. Narzeczeni, małżonkowie? O czym rozmawiali z Bogiem, z Jego uśmiechniętą Matką? Może prosili o opiekę, a może o wierność podjętym wyborom...

Brak wierności wyborom i życiowym decyzjom jest prawdziwą plagą. Rodzi chaos w naszym życiu, bywa – gdy tej wierności brakuje także kapłanom – że jest źródłem zgorszenia. Stąd też pytania, które napływają do naszej redakcji, jak choćby to dotyczące spowiedzi u księży, którzy uczestniczyli w czynach niegodnych. Czy taka spowiedź jest ważna? Czy ma sens? Na to trudne pytanie w sposób jasny odpowiada ks. Andrzej Cieślik (s. 12-13): „Sprawując sakrament w stanie grzechu ciężkiego, kapłan zaciąga kolejny grzech ciężki. Mimo to sakrament jest sprawowany ważnie, choć niegodziwie ze strony kapłana”. Jak bowiem napisał św. Augustyn: „Gdy Piotr chrzci, chrzci Chrystus; gdy Judasz chrzci, chrzci Chrystus”. Kiedy więc brakuje zaufania do człowieka, najbezpieczniej jest zaufać Bogu.