Abp Mokrzycki we Lwowie: Modlimy się nad mogiłami naszych bliskich i wszystkich żołnierzy
„W tym roku będziemy w sposób szczególny w dzień Wszystkich Świętych pochylać się nad mogiłami nie tylko naszych bliskich, ale przede wszystkim żołnierzy, którzy złożyli swoje życie na ołtarzu Ojczyzny” - podkreśla abp Mokrzycki.
Dzisiejszy dzień jest dla katolików na Ukrainie ma szczególne znaczenie w kontekście trwającej tam wojny. We Lwowie, Kijowie i w innych miejscach odwiedza się cmentarze, modląc się szczególnie za zmarłych i poległych w trwającej wojnie.
We Lwowie centralne uroczystości dnia Wszystkich Świętych odbyły się tradycyjnie na Cmentarzu Łyczakowskim i Cmentarzu Orląt Lwowskich. Zgromadziły one miejscowych Polaków, a także gości, którzy specjalnie na tą okazję przybyli tutaj z Polski.
Uroczystej Mszy Świętej w kaplicy cmentarza Orląt przewodniczył metropolita lwowski, abp Mieczysław Mokrzycki. Przez cały dzień ludzie odwiedzają także mogiły żołnierzy i cywili, którzy stracili życie w trwającej obecnie wojnie.
Reklama
„W tym roku będziemy w sposób szczególny w dzień Wszystkich Świętych pochylać się nad mogiłami nie tylko naszych bliskich, ale przede wszystkim żołnierzy, którzy złożyli swoje życie na ołtarzu Ojczyzny, broniąc swojego kraju i strzegąc jego granic” - podkreśla abp Mokrzycki.
Podziel się cytatem
Jak wyjaśnia, Kościół katolicki stara się w tym trudnym czasie towarzyszyć rodzinom poległych i zaginionych. „Przede wszystkim uczestniczymy w pogrzebach naszych żołnierzy we wszystkich parafiach. Jesteśmy blisko także tych rodzin. Niektóre z nich do dzisiaj nie mają żadnych wieści, czy osoba żyje - mówi metropolita lwowski. - Dlatego staramy się być blisko i wlewać w ich serca nadzieję i głęboką wiarę w zmartwychwstanie i życie wieczne”.
W dniu jutrzejszym na Cmentarzu Janowskim, drugiej co do wielkości i historycznego znaczenia nekropolii lwowskiej, abp Mokrzycki wraz ze duchowieństwem rzymskokatolickim odprawią Mszę świętą w intencji spoczywających tam zmarłych.
Świętość jest dla nas wszystkich, nie tylko dla Jana Pawła II, o. Pio, Matki Teresy z Kalkuty czy kard. Wyszyńskiego – przypomniał dziś kard. Kazimierz Nycz. W uroczystość Wszystkich Świętych metropolita warszawski przewodniczył Mszy św. w kościele św. Katarzyny - najstarszej warszawskiej parafii.
Metropolita warszawski zwrócił uwagę, że w tych dniach polskie cmentarze zapełniają się tysiącami ludzi, którzy niekiedy przejeżdżają pół Polski, by stanąć przy grobie swoich najbliższych. „Ktoś powie, że o jest wyraz tylko katolicyzmu kulturowego, że coś tam jeszcze zostało ale to nie wiara prowadzi nad ten grób” – mówił kard. Nycz. Stwierdził, że nawet gdyby w części przypadków tak było, to Pan Bóg potrafi mówić także wtedy i przez takie wydarzenia.
– Francesco! Francesco! – głos Marii Giuseppy odbijał się od niskich kamiennych domków przy ul. Vico Storto Valle w Pietrelcinie. Ale chłopca nigdzie nie było widać, mały urwis znów gdzieś przepadł. Może jest w kościele albo na pastwisku w Piana Romana? A tu kabaczki stygną i ciecierzyca na stole. W całym domu pachnie peperonatą. – Francesco!
Maria Giuseppa De Nunzio i Grazio Forgione pobrali się 8 czerwca 1881 r. w Pietrelcinie. W powietrzu czuć już było zapach letniej suszy i upałów. Wieczory wydłużały się. Panna młoda pochodziła z rodziny zamożnej, pan młody – z dużo skromniejszej. Miłość, która im się zdarzyła, zniwelowała tę różnicę. Żadne z nich nie potrafiło ani czytać, ani pisać. Oboje szanowali religijne obyczaje. Giuseppa pościła w środy, piątki i soboty. Małżonkowie lubili się kłócić. Grazio często podnosił głos na dzieci, a Giuseppa stawała w ich obronie. Sprzeczki wywoływały też „nadprogramowe”, zdaniem męża, wydatki żony. Nie byli zamożni. Uprawiali trochę drzew oliwnych i owocowych. Mieli małą winnicę, która rodziła winogrona, a w pobliżu domu rosło drzewo figowe. Dom rodziny Forgione słynął z gościnności, Giuseppa nikogo nie wypuściła bez kolacji. Grazio ciężko pracował. Gdy po latach syn Francesco zapragnął być księdzem, ojciec, by sprostać wydatkom na edukację, wyjechał za chlebem do Ameryki. Kapłaństwo syna napawało go dumą. Wiele lat później, już w San Giovanni Rotondo, Grazio chciał ucałować rękę syna. Ojciec Pio jednak od razu ją cofnął, mówiąc, że nigdy w życiu się na to nie zgodzi, że to dzieci całują ręce rodziców, a nie rodzice – syna. „Ale ja nie chcę całować ręki syna, tylko rękę kapłana” – odpowiedział Grazio Forgione, rolnik z Pietrelciny.
Pragnienie śmierci znalazło poczesne miejsce w duchowości Ojca Pio. Nie było ono wyrazem ucieczki od cierpienia czy rozpaczy, lecz dojrzałą tęsknotą za pełnym zjednoczeniem z Bogiem. Myśl o jej bliskim nadejściu nie tylko Stygmatyka nie przerażała, lecz przeciwnie, nieodparcie pociągała...
Śmierć w rozumieniu Ojca Pio nie była końcem życia, ale przejściem do pełnej komunii z umiłowanym Bogiem. Wyznał, że pod wpływem działania Jego łaski stała się dla niego „szczytem szczęścia” i jego „przyjaciółką”. Takie jej pojmowanie ukazuje głęboki związek zakonnika ze św. Franciszkiem z Asyżu, który w swej „Pieśni słonecznej” nazwał ją „siostrą”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
