Reklama

Leprozorium na fundzie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Jako młoda dziewczyna miałam okazję obejrzeć wzruszający film o trędowatych pt. „Ojciec Damian z wyspy Molokai”, oparty na faktach. Nie przypuszczałam wtedy, że w przyszłości również będę pracować w ośrodku dla trędowatych, i to na kontynencie afrykańskim - w Angoli.
Po 2 latach pobytu w Angoli i na skutek zaostrzającej się wojny na terenie misji, gdzie pracowałam, przełożeni poprosili mnie o przyjęcie pracy w ośrodku dla trędowatych - leprozorium na Fundzie. Pełna entuzjazmu, przyjęłam tę propozycję. Zastałam tam wówczas 63 chorych na trąd wraz z rodzinami. Od 1987 r. chorymi w ośrodku zajmują się siostry ze Zgromadzenia Misyjnego Służebnic Ducha Świętego.
Początki pracy nie były łatwe, mimo że moje współsiostry poprzedniczki przetarły już drogi. Trzeba było pukać do drzwi i prosić o wsparcie... Żywność to niejedyny problem, w ośrodku szerzyły się alkoholizm i narkomania, były konflikty między osobami z różnych plemion. Istniały także „mafie”, które dominowały nad słabszymi. Często zdarzały się włamania i kradzież produktów żywnościowych. W takich sytuacjach przypominały mi się sceny z filmu o o. Damianie z wyspy Molokai. Musiałam uczyć się cierpliwości. Tylko modlitwa i wsparcie moich współsióstr pomagały mi kontynuować tę pracę.
Trzeba też dodać, że osoby chore na trąd w trakcie leczenia i po leczeniu są bardzo nerwowe. Trąd atakuje system nerwowy, a i samo kalectwo również robi swoje.
Widziałam tylko jedno rozwiązanie: poszukać sponsorów i pomagać chorym już wyleczonym, a cierpiącym na konsekwencje trądu, w budowie ich własnych domów w normalnym społeczeństwie, z dala od ośrodka dla trędowatych. Sytuację polepszyło podpisanie rozejmu między wojskami rządowymi a wojskami partyzanckimi UNITY w 2002 r. Niektórzy ekstrędowaci powrócili w swoje rodzinne strony. Inni po otrzymaniu pomocy finansowej wybudowali swoje domy w pobliskich wioskach. Tę akcję integracyjną wśród społeczeństwa kontynuujemy.
W obecnej chwili mamy 24 osoby, które przebyły trąd. Są to ludzie w większości poruszający się na wózkach inwalidzkich z powodu kalectwa, jakie spowodowała choroba. Niejeden z nich ma dobrze sytuowaną rodzinę, z krewnymi na wysokich stanowiskach, którzy jednak się ich wstydzą. Ci, którzy zamieszkali w pobliskich wioskach, wciąż otrzymują od nas pomoc w formie lekarstw, świadczeń medycznych, porad zdrowotnych; czasem organizujemy im przewóz do pobliskich szpitali. W czasie pobytu w ośrodku mieli możliwość uczestniczenia w kursach przygotowujących do zawodu szewca i krawca.
W Angoli środki masowego przekazu podają, że trąd został już wyeliminowany i wycofano lekarstwa na tę chorobę z większości ośrodków zdrowia na terenie naszego województwa. Istnieją nieliczne ośrodki, które kontynuują leczenie. W 2009 r. zdiagnozowaliśmy 30 nowych przypadków zachorowań na trąd. Chorzy są leczeni ambulatoryjnie. Co miesiąc zgłaszają się po leki. Ogromnym problemem jest dla nas wysyłanie chorych na porady specjalistyczne. Niektórzy lekarze boją się trędowatych i odmawiają ich przyjęcia i hospitalizowania. Nierzadko jesteśmy bezradni. Wielu naszych chorych potrzebowało drobnych zabiegów chirurgicznych, a czasem amputacji, i wiele razy musiało się to skończyć interwencją u samego ministra zdrowia. Ta sytuacja mówi wszystkim o poziomie nauczania medycyny w Angoli.
Jeden z podopiecznych opowiedział mi swoją historię, jak to po przybyciu do szpitala wojewódzkiego z zaawansowaną gangreną usłyszał, że rodzinia ma spalić wszystkie jego ubrania, łącznie z dokumentami, a on ma być przewieziony do ośrodka dla trędowatych, gdzie nie ma żadnej sali operacyjnej ani lekarza. Rodzina szybko opuściła tego człowieka. Po wyjściu z naszego leprozorium chory założył nową rodzinę, ma trójkę wspaniałych, zdrowych dzieci, ale miał ogromne trudności w zarejestrowaniu swojego nowego domu, który z wysiłkiem i z pomocą ludzi dobrej woli wybudował.
W naszym ośrodku doświadczamy też wiele solidarności. Każdy, kto może, pomaga drugiemu. Wszystkich mieszkańców leprozorium łączy wspólne cierpienie, jakim jest kalectwo i samotność. Mają jednak świadomość, że są szczególnie umiłowani przez Boga.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2010-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Chrześnica papieża Leona XIV: mówił nam, że wiara polega na życiu z miłością

2025-05-27 10:15

[ TEMATY ]

Papież Leon XIV

dzięki uprzejmości Mildred Camacho/catholicnewsagency.com

Peruwiańska chrześnica papieża Leona XIV składa świadectwo!

„Ojcze chrzestny, kochamy cię! Niech żyje papież!” – wykrzyknęła Mildred, dzieląc się wzruszającym świadectwem o ojcu Robercie Prevoście, który był młodym księdzem augustianinem w Chulucanas w Peru, gdy się urodziła, a który dziś przewodzi Kościołowi jako papież Leon XIV.
CZYTAJ DALEJ

Skauci Króla mają nowy szczep w Trzebnicy

2025-05-31 15:51

ks. Łukasz Romańczuk

Skauci Króla w Trzebnicy

Skauci Króla w Trzebnicy

Wspólnota Domowego Kościoła rejonu trzebnickiego wzbogaciła się o Szczep Skautów Króla. Uroczysta inauguracja odbyła się przy klasztorze sióstr Boromeuszek i Sanktuarium św. Jadwigi Śląskiej w Trzebnicy.

W ostatnim czasie trwał tzw. kurs przygotowawczy, którego wynikiem jest utworzenie szczepu Skautów Króla, który otrzyma konkretny numer 24 i będzie działał w konkretnym miejscu. - Podczas Mszy świętej chcemy modlić się o Boże błogosławieństwo dla instruktorów, skautów i rodziców ich wspierających. Chcemy także podziękować za to dobro, które już się dokonało - mówił ks. Mateusz Ciesielski, przywołując historię początków, które miały miejsce w Brzegu Dolnym.
CZYTAJ DALEJ

Moser, Fatima i Giro d’Italia w Watykanie

2025-06-01 09:37

[ TEMATY ]

kolarstwo

Vatican Media

W niedzielę 1 czerwca kolarze uczestniczący w 108. edycji Giro d’Italia przejadą trzykilometrową trasę przez terytorium Watykanu. Wśród widzów, którzy będą śledzić przejazd znajdzie się Francesco Moser, jeden z najbardziej utytułowanych kolarzy w historii (zwycięzca Giro w 1984 roku). Sam ze wzruszeniem przypomina rok 1974, kiedy papież Paweł VI dał sygnał do startu kolarzom 57. edycji Giro. Tym razem wzruszenie również wypełni jego serce.

„Byłem wtedy bardzo młody, byłem niemal debiutantem” — wspomina Moser 16 maja 1974 roku, kiedy Paweł VI dał sygnał do startu wyścigu na dziedzińcu San Damaso. „Niezapomniane! To było coś niezwykłego – my, kolarze w strojach wyścigowych, zostaliśmy przyjęci przez papieża Montiniego. Byli tam Merckx, Gimondi, Fuente... wszyscy byliśmy poruszeni tą ojcowską gościnnością, wzruszeni, widząc jak Paweł VI macha chorągiewką na znak startu” – wspomina dzisiaj tamten majowy dzień.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję