Proszę księdza, to niemożliwe, żebyśmy kiedyś pojechali do Ziemi Świętej, prawda? - zapytała z rezygnacją w głosie pani Alina (I grupa inwalidzka, amputowane obie nogi) kilka miesięcy temu. - O, nie! Niestety, to nie dla nas, bo za drogo, za daleko, zbyt ciężko i ryzykownie. Pani Alu, przykro mi, ale to niemożliwe - odparłem bez chwili zastanowienia, święcie przekonany o swojej racji.
I chyba Ktoś podsłuchał naszą rozmowę, bo kurs dolara zaczął gwałtownie spadać, a Konsorcjum Polskich Biur Podróży rozpoczęło loty „Z Ziemi Obiecanej do Ziemi Świętej”. Błysnęła iskierka nadziei, a może... może nie ma rzeczy niemożliwych? Szybka decyzja, kalkulacja kosztów, spotkanie z przedstawicielami biura i klamka zapadła: Jedziemy, tam nas jeszcze nie było! Jak się później okazało, byliśmy chyba pierwszą z Polski pielgrzymką osób niepełnosprawnych. W mniejszych grupach lub indywidualnie niepełnosprawni pielgrzymowali do Ziemi Świętej, ale takich grup jak nasza nawet z innych państw było niewiele - 27 niepełnosprawnych, w tym 10 osób na wózkach inwalidzkich, oraz opiekunowie, łącznie 48 osób.
Obaw przed wylotem mieliśmy sporo. Ewa Sławińska, jedna z uczestniczek, tak wspomina pierwsze godziny pielgrzymki: - Sobotni chłodny poranek - lotnisko na łódzkim Lublinku. W terminalu tłoczno i gwarno, ale już po chwili wychwytuję wzrokiem charakterystyczne postacie na wózkach. Pospiesznie liczę - mamy dziesięć wózków i parę osób o różnym stopniu niepełnosprawności. Przez głowę przebiegają mi niespokojne myśli, układające się w konkretne pytania. Co z odprawą? Jak wejdziemy do samolotu? A co z wsiadaniem do autokaru? Czy drzwi hotelowe będą wystarczająco szerokie, by wjechać na wózku? A co z tymi, którzy samodzielnie się nie poruszają? I do tego planowany rejs łodzią po jeziorze Genezaret?! Trapy, kołysząca się łódź - jak ten ks. Piotr to sobie wyobraża? Nie wyobrażał sobie też tego nasz przewodnik Dawid, który zobaczywszy naszą grupę dopiero na lotnisku w Tel Awiwie, niemalże zastrajkował: - To się nie uda, Piotr, ty nie wiesz, o czym mówisz!
Ale już kiedyś pewien Piotr usłyszał wyrzut: „Czemu zwątpiłeś, małej wiary?”. To skoro on chodził po wodach jeziora Genezaret, dlaczego my nie moglibyśmy tak zwyczajnie wsiąść do łodzi i przepłynąć na drugi brzeg? Tak się stało już pierwszego dnia naszego pobytu w Ziemi Świętej, a później scenariusz pielgrzymki przebiegał według recepty Alfreda Hitchcocka, tzn. film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, potem zaś napięcie ma nieprzerwanie rosnąć. Z tą małą różnicą, że ustępowało napięcie spowodowane różnymi obawami i niepewnością, czy sobie poradzimy, a rosły przeżycia religijne, doświadczenia duchowe i dziękczynienie, że możemy być i modlić się w miejscach znanych nam wcześniej jedynie z niedzielnej Ewangelii: Nazaret, Kana Galilejska, Tyberiada, Kafarnaum, Góra Błogosławieństw, rzeka Jordan, Cezarea, Betlejem, Jerycho, Morze Martwe, góra Karmel, Góra Oliwna, Jerozolima.
To nie był film. Wielu pielgrzymów nie mogło uwierzyć, że to dzieje się naprawdę: - To niemożliwe! To naprawdę niemożliwe, że ja tu jestem i to wszystko mogę sama, na własne oczy zobaczyć! To mi się chyba tylko śni! - powtarzała Sylwia, poruszająca się jedynie za pomocą wózka. Ja sam doświadczałem takich przeżyć, gdy udało nam się realizować program punkt po punkcie, gdy wprowadziliśmy całą grupę do Groty Narodzenia w Betlejem (kilkanaście stromych, wyślizganych, kamiennych schodów) i gdy udało się wciągnąć pojedynczo wózki do Grobu Pana Jezusa w Jerozolimie. Nawet muzułmanie kierujący w Bazylice porządkiem kręcili z niedowierzaniem głowami i... gratulowali. Gdy przemierzaliśmy Drogę Krzyżową i inne uliczki starej Jerozolimy, reakcje przechodniów były najróżniejsze: jedni zatrzymywali się, zaciekawieni, inni fotografowali, jeszcze inni rzucali się do pomocy lub bili brawo. Karawana wielbłądów zrobiłaby na nich mniejsze wrażenie. Swoimi wrażeniami niepełnosprawni pielgrzymi podzielili się po powrocie do domów.
Końcowy sukces pielgrzymki to owoc m.in. niezwykłej wiary i determinacji uczestników, którzy kierując się zasadą „jeden za wszystkich, wszyscy za jednego”, tworzyli niesamowity wręcz kolektyw. Ale i to byłoby zbyt mało. Duszpasterstwo Osób Niepełnosprawnych co miesiąc gromadzi się na Mszy św. w kościele... Opatrzności Bożej, a to już wyjaśnia resztę.
Specjalne podziękowanie kierujemy do p. Artura Matiaszczyka i Konsorcjum Polskich Biur Podróży, do dyrekcji i pracowników Portu Lotniczego Łodź-Lublinek oraz do wszystkich, dzięki którym uwierzyliśmy, że „niemożliwe staje się możliwe”. Szczegółowa kronika z pielgrzymki znajduje się na stronie: www.niesprawni.pl.