Andrzej B. Pierzchała: - Siostro Bernardetto, co czuje ktoś, kogo najbliższy krewny będzie beatyfikowany? Radość, dumę?

S. Bernardetta Sopoćko: - Czuję przede wszystkim wielką wdzięczność wobec Pana Boga za tę niezwykłą łaskę, że ktoś z mojej rodziny, tak bliski, brat mego taty, zostanie beatyfikowany. Oczywiście, czuję też radość i dumę. To trudno opisać.

- Jak Siostra pamięta ks. Michała Sopoćkę? Jakim był kapłanem, jakim człowiekiem, a jakim wujkiem po prostu?

- Świadomie pamiętam go gdzieś tak od swojego wieku przedszkolnego. Często do nas, do Nowej Wilejki, przyjeżdżał, a czasem przychodził pieszo z Wilna, gdzie był ojcem duchownym i profesorem w Seminarium Duchownym, a także profesorem na Uniwersytecie Stefana Batorego. Był nam bardzo oddany, bardzo kochał swojego brata - mego tatę i szanował naszą mamę. Kochał też nas - dzieci swego brata. A jak tatuś umarł (w 1939 r.), to opiekował się nami i bardzo nam pomagał. Był bardzo skromnym i radosnym człowiekiem, a nawet dowcipnym. Był bardzo opiekuńczy. Odwiedzał nas i wspomagał do czasu, kiedy, śledzony przez gestapo, miał być aresztowany i osadzony pewnie w jakimś obozie.

- Z tym nieudanym aresztowaniem przez Niemców, bodaj w 1942 r., wiąże się historia, dziś powiedzielibyśmy, ze scenariusza filmu sensacyjnego albo… cudownego ocalenia...

- To było cudowne ocalenie. W Wilnie, w kościele św. Michała, po Mszy św. ks. Sopoćko klęczał przy ołtarzu bocznym św. Antoniego, odprawiając dziękczynienie. W tym czasie gestapowcy przyszli do jego domu, zrobili rewizję i pytali gospodynię, gdzie jest ksiądz profesor. Ona powiedziała, ale zdążyła dojść do kościoła przed nimi i odnalazła go modlącego się. Ledwie zdążyła mu o wszystkim opowiedzieć, kiedy do opustoszałego kościoła weszli Niemcy. Przeszli obok ks. Sopoćki i... go nie zobaczyli! Potem on udał się do seminarium, ale tam też trwała „łapanka” i aresztowania profesorów. Woźny ukrył go w składziku na narzędzia i miotły, jakoś tam przeczekał, a później w porozumieniu z księdzem biskupem przekradł się w przebraniu - w żeńskim habicie sióstr urszulanek - do Czarnego Boru pod Wilnem, do klasztoru. Tam przebrał się w cywilne ubranie, zapuścił brodę, zmienił nazwisko, zamieszkał w pustelni i pomagał... jako drwal do końca okupacji. Moja mamusia i my, dzieci, gorąco modliliśmy się, żeby go nie złapali.

- Wybierając życie konsekrowane, odkrywając w sobie powołanie, była Siostra pod wpływem stryja, propagatora kultu Jezusa Miłosiernego, założyciela (w 1947 r.) zgromadzenia?

- W naszym domu były i obrazki z wizerunkiem Jezusa Miłosiernego z napisem „Jezu, ufam Tobie”, i broszury o Miłosierdziu Bożym, które pisał stryj, ale nigdy bezpośrednio np. ze mną nie rozmawiał ani o s. Faustynie Kowalskiej i jej wizjach, ani o tym, kto ten obraz namalował, bo byłam za mała. Później też nie zachęcał mnie wprost do wstąpienia do zgromadzenia. To przyszło naturalnie. Byłam w 1948 r. u sióstr (jeszcze bezhabitowych) w Myśliborzu, uczyłam się tam i często modliłam, zastanawiając się nad swoim powołaniem. Stryj spytał mnie potem w obecności mojej mamusi - ale mnie nie namawiał - czy chcę u sióstr zostać i ja odpowiedziałam, że tak, już pewna swojej decyzji. Stryj zawsze to podkreślał, że to była samodzielna decyzja.

- Czy w tym wielkim dniu dla polskiego Kościoła, a dla Sióstr Jezusa Miłosiernego w szczególności, będzie Siostra w Białymstoku?

- Wybieram się tam z wielką radością, choć to daleko. Jeśli Pan Bóg pozwoli, pojadę z moimi współsiostrami z Gorzowa.

S. Bernardetta Sopoćko
Urodzona w Nowej Wilejce k. Wilna (dzisiejsza Litwa) w 1931 r., od 1949 r. - w Zgromadzeniu Sióstr Jezusa Miłosiernego, mieszka w Domu Generalnym Zgromadzenia w Gorzowie Wielkopolskim