Jadąc z Suchej Beskidzkiej do Żywca, skręcamy do Korbielowa, na Mszę św. u Dominikanów. Licząc – przyznajmy się bez bicia - na udział mieszkańców w strojach regionalnych, prawie nie zawiedliśmy się. Parę osób było, parę głośno, po góralsku śpiewało. Dominikanie prowadzą tu dom rekolekcyjny, którego położenie - jak zapewniają - gwarantuje idealne miejsce do medytacji, modlitwy i odpoczynku. Kościół pełni rolę lokalnego sanktuarium, a to za sprawą łaskami słynącego obrazu Najświętszej Maryi Panny. Czczony od ponad trzech wieków wizerunek Madonny z Dzieciątkiem wystawiony był w kościele dominikańskim w Bohorodczanach koło Lwowa. Po wielu perypetiach, w latach 70. XX wieku trafił do Korbielowa. W Korbielowie nie ma cennych zabytków, atutem miejscowości jest jej górskie położenie, wyjście na szlak na górujące nad okolicą Pilsko (1557 m).

Hip-hop, hop-siup

W Żywcu, choć niekoniecznie właśnie tam, warto - jeśli będziecie mieli okazję - iść na występ zespołu „Ziemia Żywiecka”. Co tam rock, hip-hop, hop-siup itp. Gra muzyka i wykonywane są regionalne tańce. Zespół istnieje od 40 lub 50 lat – zależy, jak liczyć.

Wojciech Dudkiewicz

Żywiec. Wieczór nad Jeziorem Żywieckim

Powstał w 1971 roku pod inna nazwą i wykonywał inny repertuar. Od 1982 roku nosi dzisiejszą nazwę. Zajrzyjcie, rzecz jasna, jak my to robimy, na żywiecki rynek i nad Jezioro Żywieckie. Kilka dni temu nad brzegiem jeziora premier Morawiecki zapowiedział zrobienie z okolic jeziora perły turystycznej nie tylko Podbeskidzia. Atrakcją będzie ścieżka rowerowa wokół akwenu, której duży fragment już jest. - Ścieżka o długości 40-50 km będzie jedną z najbardziej malowniczych polskich tras – dodał szef rządu, zwracając uwagę – ku uciesze właścicieli miejscowych pensjonatów – na tę okolicę. W Żywcu akcent wojenny. Zaparkowaliśmy obok pary koło trzydziestki z Ukrainy. Biegali po mieście szybciej niż my, wciąż się mijaliśmy. Potem znów przy samochodach wymiana słów, pytam chłopaka: a ty nie na wojnie? „Ja jestem słabego zdrowia” - odpowiedział polszczyzną, choć nie wyglądał, mknąc po Żywcu, ale to nic nie znaczy.

Poszczyrkali sobie

W sezonie trzeba wystrzegać się niektórych miejsc w Beskidzie Śląskim, najbardziej ucywilizowanym rejonie polskich Karpat. W tym Wisły (wybaczcie!), gdzie, żeby zaparkować, trzeba się nakrążyć i nadenerwować. Ale także Czantorii, góry obok Ustronia, gdzie wjeżdża się kolejką, by stwierdzić, że to pomyłka, szybko stając w kolejce do zjazdu. Dla tych, którzy lubią tłok np. na Krupówkach, zespołowe plażowanie na leżakach na Czantorii, kolejki po wszystko, nawet po widoki, musi być w sam raz. Natomiast na Skrzycznem, na który wjeżdża się ze Szczyrku, tłok jest tylko przez chwilę, po wjeździe, potem rozejście się po szlakach rozładowuje sytuację i atmosferę, tym bardziej, że sporo stąd widać. Tłoku nie ma nawet w schronisku (zimne i ciepłe napitki, coś dlo dziadka i dlo babki, dla młodego i dzierlatki), którego historia sięga lat 30. XX wieku, gdy rozmawiało się tu po niemiecku.

Wojciech Dudkiewicz

Skrzyczne. Schronisko

Szczyrk: niby nazwa dobra, jak każda inna. Ale, jest ale. Niegdyś beskidzkie hale pełne były owiec. Na szyjach miały zawieszone dzwonki, które wydawały dźwięki, zwane przez górali szczyrkaniem. Stąd nazwa miejscowości - Szczyrk. Ale jest też druga wersja, że nazwa pochodzi od szczyrkania kamieni w górskich potokach.

Zbójców trzech

Warto nawiedzić Sanktuarium Matki Bożej Wspomożycielki i Królowej Beskidów w Szczyrku, które oprócz nazwy oficjalnej ma też dwie nieoficjalne, ale często używane: „Górka” i „Góra Błogosławieństw”. Pierwszą nazwę sanktuarium zawdzięcza usytuowaniu „na Górce”, na południowym stoku Magury, na wysokości 670 m n.p.m. Drugą - aktywności pracujących tu salezjanów, regularnie błogosławiących małżeństwa, brzemienne matki, dzieci, chorych i uzależnionych. Miejsce, kiedyś nazywane „Przykrą Kępką”, jest rzeczywiście urokliwe - niewysoka górka, którą wiedzie ładny widokowo – rozległe krajobrazy! - szlak z centrum Szczyrku na Klimczok. A skoro o nazwach: góra nazwę wzięła od półlegendarnej postaci Klimczoka lub Klimczaka – zbójnika, działającego pod koniec XVII wieku w tej okolicy. Postać ta posiada cechy trzech postaci historycznych – zbójników: Wojciecha, Mateusza i Jana Klimczaków. Banda łupiła bogatych kupców i gospodarzy. Jej kryjówką miały być lasy na dzisiejszym Klimczoku. Na południe od Żywca nie pojedziemy, choć czekałaby tam na nas i Trójwieś („Koniaków hekluje, Jaworzynka haftuje, a Istebna plotkuje”) i Milówka, „gdzie chłopy (pardon!) mają dwa brzuchy, jeden dla kapusty, drugi dla prażuchy”. Jedziemy do Pszczyny, na północ.

Hala picia solanki

Po drodze Bielsko-Biała, miasto, którego historia to dzieje dwóch siostrzanych miast, które do lat 50. XX wieku żyły zupełnie osobno. Granice między nimi, a zarazem granice Śląska i Małopolski, stanowiła rzeka Biała. Przez 600 lat Bielsko leżało poza granicami Polski, na obszarze Śląska Cieszyńskiego, a Biała w - Małopolsce. Mimo upływu kilkudziesięciu lat różnice da się jeszcze wyczuć. Warto tu odwiedzić kilka miejsc, zaczynając od eklektycznej Katedry pw. Św. Mikołaja (bajecznie kolorowe witraże!) i odnowionego Rynku.

Teraz czas na Cieszyn. Początki miasta sięgają IX wieku, co stawia go w szeregu najstarszych w Polsce i co zachęca do zatrzymania choćby na dłuższą chwilę. O wyjątkowości Cieszyna przesądza fakt, że przebiega przez niego granica między Polską a Czechami. Być może to powoduje rozwój miasta jako prężnego ośrodka turystycznego. My tego nie rozstrzygniemy, granicy nie przekroczymy, lubiliśmy rynek z fontanną ze św. Florianem pośrodku, zwracając uwagę na kameralny jak na te czasy ratusz, a potem na urocze uliczki, w których można się zgubić. Jednak właśnie zaczął się remont i dokładnie nie wiadomo, jak za rok rynek będzie wyglądał. Wiadomo, że nowocześnie.

Wojciech Dudkiewicz

Cieszyn. Widok z Góry Zamkowej

Mijamy Goczałkowice-Zdrój, które zostały uzdrowiskiem przez przypadek, po tym, gdy władze pruskie poszukiwały tu pokładów soli, a zamiast tego odkryły bogate złoża solanki. Miejscowość skrywa wiele atrakcji wartych obejrzenia: Park Zdrojowy, duży i zadbany, budynek pijalni wód leczniczych zwany kiedyś Halą Picia Solanki, a także dawny hotel Prezydent, wybudowany w stylu neobarokowym.

Zamek, czyli pałac

Teraz miasto, którego nazwy nie wymówi (dobrze) chyba żaden Niemiec, którzy w Pszczynie (dla nich Pless) siedzieli prawie dwa wieki. Ma sporo ciekawych miejsc, w tym zabytków; ale najważniejszy jest zamek, w istocie pałac, dawna rezydencja magnacka, który często ulegał przebudowie.

Wojciech Dudkiewicz

Pszczyna. Zamek, czyli Pałac

Powstała w miejscu obronnego gotyckiego zamku z początku XV wieku. Zamek przebudowano kolejno w stylu renesansowym, w stylu barokowym i ponownie w XIX wieku w stylu francuskiego baroku z czasów Ludwika XIII. Po kolejnej przebudowie, uzyskał on swój obecny kształt architektoniczny w stylu neobarokowym. Dawniej Pszczyna była siedzibą rodu Hochbergów. Należały do nich także Tychy razem z browarem oraz spore tereny łowieckie, a poza tą częścią Śląska także zamek Książ. W przeciwieństwie do wielu innych zamków i pałaców na Śląsku, zniszczonych na skutek działań II wojny światowej, w zamku w Pszczynie zachowało się oryginalne wyposażenie, które sprawia, że jest jednym z najcenniejszych zabytków architektury rezydencjonalnej w Polsce.

W czasie I wojny światowej zamek był główną kwaterą cesarską i siedzibą sztabu wojsk niemieckich. Tu wydano bardzo ważny dla nas tzw. Akt 5 listopada 1916 r., który rozpoczął licytację mocarstw na obietnice stworzenia państwa polskiego. Historię czuje się w Pszczynie jak nie na każdym, to na co drugim kroku.