- Gdy pytali mnie, co robiłem w Watykanie przez tyle lat, dwadzieścia siedem, to udało mi się raz odpowiedzieć, że otwierałem drzwi. I rzeczywiście, wspólnie z innymi otwieraliśmy drzwi do Ojca Świętego. Staraliśmy się „zbliżyć” wszystkich, którzy chcieli przyjść do Jana Pawła II. Teraz, w Krakowie, nie muszę otwierać drzwi, te drzwi są zawsze otwarte - powiedział kard. Stanisław Dziwisz, otwierając 24 maja 2006 r. na dziedzińcu Pałacu Biskupów Krakowskich plenerową wystawę fotograficzną pt. Kraina Benedykta XVI, autorstwa Leszka Sosnowskiego.
Autorska wystawa Leszka Sosnowskiego, połączona z prezentacją albumu pod tym samym tytułem, przygotowana przez Katolickie Centrum Kultury i Wydawnictwo Biały Kruk z myślą o mieszkańcach Krakowa, pielgrzymach i turystach, ukazuje najważniejsze wydarzenia z życia Ojca Świętego Benedykta XVI - od dzieciństwa aż po wybór na Stolicę Piotrową - oraz bliskie mu miejsca rodzinnej Bawarii.
Otwierając wystawę, na której zgromadziło się wielu znakomitych gości z kraju i zagranicy, wraz z delegacją z Górnej Bawarii - ojczystego regionu Benedykta XVI, kard. Dziwisz podkreślał, że dzieje się to w ważnym momencie, bo w przeddzień przyjazdu Benedykta XVI do Polski i Krakowa. - Śledząc te obrazy i czytając napisy - mówił - zapoznajemy się z tym miejscem w Bawarii, gdzie dla Benedykta XVI „wszystko się zaczęło...” - wszystko, co związane jest z jego narodzinami, również do wiary, widzimy kościół parafialny, chrzcielnicę, poznajemy kulturę Bawarii, która nam jest bardzo bliska przez wiarę katolicką. Sanktuarium Czarnej Madonny w Altötting, które w listopadzie 1980 r. odwiedził Jan Paweł II, stanowi serce Bawarii i jest bardzo zbliżone do naszego Ludźmierza; ta sama pobożność, ta sama religijność, podobne śpiewy. Otwieram tę wystawę z przyjemnością - stwierdził kard. Dziwisz.
Adam Bujak, autor zdjęcia na okładkę albumu Kraina Benedykta XVI, pogratulował Leszkowi Sosnowskiemu wspaniałego dzieła poświęconego Papieżowi Benedyktowi XVI. Po otwarciu wystawy odbyła się prezentacja albumu i filmu Papież rodem z Bawarii, w reżyserii Katarzyny Kotuli.
Francesco Sforza, rzemieślnik fotografii, który oddał oczy i serce na służbę Papieżom – do Pawła VI przez Jana Pawła II po Leona XIV odchodzi na emeryturę po 48 latach pracy. Zamienił aparat fotograficzny w narzędzie komunii i był oczami Papieży oraz ludu Bożego, który spotykał spojrzenie Następcy Piotra. Prefekt Dykasterii ds. Komunikacji Paolo Ruffini, dziękuje mu za służbę papieżom i mediom watykańskim.
Francesco Sforzę poznałem – a raczej nauczyłem się go rozpoznawać – zanim on poznał mnie. Gdziekolwiek był Papież, tam był i on. Zawsze przed nim. Dyskretny, cichy, uśmiechnięty, często w pośpiechu. Zawsze starał się nie rzucać w oczy. Ale był. Zawsze był. I nie sposób było go nie zauważyć. Tam, gdzie się pojawiał, można było być pewnym, że po chwili pojawi się Papież.
Żeby zobaczyć głębszy sens tego, co mnie spotyka, naprawdę dostrzec ludzi, którzy mnie otaczają, trzeba prosić o pomoc Boga. To właśnie znaczy „spojrzeć w górę”, czyli modlić się. Na modlitwie proszę Boga, aby nauczył mnie właściwie patrzeć na siebie i ludzi, na całe moje życie, i dostrzegać we wszystkim, co mnie spotyka, nawet w trudnościach i lękach, coś szczególnego, co może być dla mnie dobre, co może mnie uczy nić lepszym, bardziej wrażliwym na otoczenie.
Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek. Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: «Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego». Po tych słowach wyzionął ducha. A był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Rady. On to udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Zdjął je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany. W pierwszy dzień tygodnia niewiasty poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień zastały odsunięty od grobu. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężów w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: «Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał».
Jerozolimski Instytut Jad Waszem poinformował w poniedziałek, że udało mu się zidentyfikować nazwiska 5 mln z ok. 6 mln ofiar Holokaustu. To przełomowy moment - skomentowała instytucja. Dodano, że tożsamość części pozostałych ofiar może nigdy nie zostać ustalona.
— Zidentyfikowanie pięciu milionów nazwisk to zarówno przełomowa chwila, jak i przypomnienie o naszym wciąż niewypełnionym zobowiązaniu - powiedział Dani Dajan, prezes Instytutu Jad Waszem, który zajmuje się badaniem Holokaustu i upamiętnianiem jego ofiar.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
