Ps 48 [47], 1-6. 13. 15 - z Jutrzni na czwartek I tygodnia

1. Psalm, który został przed chwilą odczytany, jest pieśnią ku czci Syjonu, "miasta wielkiego Króla" (Ps 48 [47], 3), miejsca, gdzie znajdowała się świątynia Pana oraz miejsca Jego obecności pośród swego ludu. Wiara chrześcijańska odnosi go do "niebieskiego Jeruzalem", które jest "naszą matką" (Ga 4, 26). Wymowa liturgiczna tego hymnu, wspomnienie świątecznej procesji (por. Ps 48 [47], 13-14), pokojowa wizja Jeruzalem odzwierciedlającego Boże zbawienie, czynią Psalm 48 [47] modlitwą, która może rozpoczynać dzień, aby stać się pieśnią chwały, nawet jeśli jakaś chmura pojawi się na horyzoncie.
Aby zrozumieć sens Psalmu, mamy do dyspozycji trzy wezwania: na jego początku, w centrum i przy końcu, będące jakby duchowym kluczem do tego utworu i wprowadzeniem nas w duchowy klimat. Oto te trzy wezwania: "Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały w mieście naszego Boga" (Ps 48 [47], 2); "O Boże, rozważamy Twoją łaskawość we wnętrzu Twojej świątyni" (Ps 48 [47], 10); "Bóg jest naszym Bogiem na wieki wieków i On nas będzie prowadził" (Ps 48 [47], 15).
2. Te trzy wezwania, które wychwalają Pana oraz "miasto naszego Boga" (Ps 48 [47], 2) dzielą Psalm na dwie duże części. Pierwsza stanowi wyraz radosnej czci wobec świętego miasta, zwycięskiego Syjonu, odpierającego zwycięsko ataki nieprzyjaciół, spokojnego pod płaszczem Bożej opieki (Ps 48 [47], 3-8). Mamy tu jakby litanię określeń tego miasta: jest to cudowne wzniesienie, które jawi się jako światło, źródło radości dla wszystkich narodów ziemi, jedyny prawdziwy "Olimp", gdzie spotykają się niebo i ziemia. Jest to - używając wyrażenia proroka Ezechiela - miasto Emmanuela, gdyż On jest "Bogiem z nimi", obecnym w tym mieście (por. Ez 48, 35). Jednakże wokół Jeruzalem gromadzą się okupacyjne wojska, które są jakby symbolem zła grożącego blaskowi miasta Bożego. Walka jest już bliska i przesądzona.
3. Mocarze tej ziemi, atakując miasto święte, sprowokowali również Pana, jego Króla. Psalmista ukazuje rozwianie się pychy potężnego wojska przez sugestywny obraz bólu rodzenia: "Drżenie ich tam chwyciło jak bóle kobietę, gdy rodzi" (Ps 48 [47], 7). Arogancja przekształca się w słabość, moc w upadek i porażkę. Wyraża to również inny obraz: wojsko jest porównane do niezwyciężonej floty, w którą uderza tajfun, spowodowany przez straszliwy wiatr wschodni (por. Ps 48 [47], 8). Pozostaje zatem pewność człowieka, który kryje się w cieniu Bożej opieki; ostatnie słowo należy nie do zła, ale do dobra, gdyż Bóg tryumfuje nad wrogimi mocami, również wtedy, gdy wydają się potężne i niezwyciężone.
4. Wierzący dziękuje w świątyni Bogu, który go wyzwolił. Jest to jego hymn na cześć miłości miłosiernej Pana, wyrażonej hebrajskim terminem heMsed, typowym dla teologii przymierza.
Znajdujemy się w ten sposób w drugiej części Psalmu ( por. Ps 48 [47], 10-14). Po odśpiewaniu wielkiej pieśni uwielbienia Boga, który jest wierny, sprawiedliwy i zbawiający, dokonuje się swego rodzaju procesja wokół świątyni i świętego miasta. Liczy się jego wieże, znaki Bożej opieki, ogląda się umocnienia, które są wyrazem stabilności ofiarowanej Syjonowi przez swego Założyciela. Mury Jeruzalem przemawiają i ich kamienie pamiętają fakty, które mają być przekazane " przyszłym pokoleniom" przez opowiadanie o tym dzieciom przez ich ojców. (por. Ps 48 [47], 14). Syjon jest przestrzenią nieustannego, zbawczego działania Pana, o którym opowiada się w katechezach i które celebruje się w liturgii, aby podtrzymywana była w wierzących nadzieja wyzwoleńczego działania Boga.
5. Wspaniała jest końcowa antyfona, zawierająca jedną z najwspanialszych definicji Pana jako pasterza swego ludu: "Ten, który nas będzie prowadził" (Ps 48 [47], 15). Bóg Syjonu jest Bogiem z Księgi Wyjścia, Bogiem wolności oraz bliskości wobec ludu, który był niewolnikiem w Egipcie i pielgrzymował na pustyni. Teraz, gdy Izrael osiedlił się w ziemi obiecanej, wie, że Pan go nie opuści: Jeruzalem jest znakiem Jego bliskości, zaś świątynia jest miejscem Jego obecności.
Chrześcijanin, czytając te wyrażenia, wznosi się ku kontemplacji Chrystusa, nowej i żywej świątyni Boga (por. J 2, 21) i zwraca się ku niebieskiemu Jeruzalem, które nie potrzebuje już świątyni ani zewnętrznego światła, gdyż "jego świątynią jest Pan Bóg Wszechmogący oraz Baranek (...) bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą - Baranek" ( Ap 21, 22-23).
Do takiego "duchowego" odczytania zachęca nas św. Augustyn, przekonany, że w Księgach Biblii "nie ma nic, co dotyczyłoby tylko miasta ziemskiego, skoro wszystko to, co do niego się odnosi lub dla niego się dzieje, symbolizuje coś, co przez alegorię może być odniesione również do niebieskiego Jeruzalem" (Państwo Boże, XVII, 3, 2 ).
Podobnie myśli św. Paulin z Noli, gdy komentuje słowa naszego Psalmu i zachęca do modlitwy, "abyśmy mogli odnaleźć się jako żywe kamienie w murach wolnego, niebieskiego Jeruzalem" (List do Sewera, 28, 2). Patrząc na siłę tego miasta, tenże Ojciec Kościoła kontynuuje: "Ten, który mieszka w tym mieście, objawia się jako Jeden w trzech Osobach. (...) Chrystus został ustanowiony nie tylko jego fundamentem, ale również wieżą i bramą (...). Jeżeli na Nim opiera się dom naszej duszy i na Nim wznosi się budowla godna tak wielkiego fundamentu, wówczas bramą wejściową do Jego miasta będzie dla nas Ten, który będzie nas prowadził poprzez wieki i wprowadzi nas na swe pastwisko".

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach - paulin