Poprowadzą pątników

Jaka jest ich rola? - Przewodnik nie tylko posiada odpowiednie doświadczenie, tzn. sam wielokrotnie chodził na pielgrzymkę jako ksiądz spowiadający, głoszący konferencje, ale również przez cały rok nią żyje. To on dobiera przewodników grup i organizuje cały zespół. Myśli nie tylko nad zmianami trasy w danym roku, ale przede wszystkim o programie duchowym. Pomaga i rozwiązuje wszystkie pojawiające się trudności i problemy. Odpowiada też przed administracją lokalną za swoją wspólnotę. Od jego pracy zależy, jak pielgrzymi będą wspominać tych kilka dni wspólnego wędrowania - wyjaśnia Andrzej Bac, który wraz z ks. Janem Przybockim od lat odpowiada za koordynację sierpniowego marszu.

Wspólnota I: PRĄDNICKA

Reklama

Parafia pw. św. Jana Chrzciciela, ul. Dobrego Pasterza 117a, 31-416 Kraków, tel.: (12) 412 58 50 w. 24
KS. JACEK PIERWOŁA siódmy raz będzie przewodził Wspólnocie, w której przeważnie pielgrzymuje ponad 2 tysiące osób. Od 2002 r. jest wikariuszem w krakowskiej parafii pw. św. Jana Chrzciciela. Jako licealista wyruszył z Nowego Targu do Tarnowa na spotkanie z Janem Pawłem II, a od 2003 r. regularnie udaje się w drogę do Czarnej Madonny.
- Ludzie, którzy podejmują pielgrzymkę, czynią to najczęściej w jakiejś intencji. Niosą ze sobą życiowe problemy. Szukają wspólnoty oraz zaspokojenia potrzeb duchowych. 1150 osób z naszego członu to młodzi z międzynarodowego ruchu „Comunione e Liberazione” (Komunia i Wyzwolenie) z siedzibą w Mediolanie. Ich trud jest nawet większy niż Polaków: nocują w namiotach, przyjeżdżają ze swoim ekwipunkiem.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wspólnota II: ŚRÓDMIEJSKA

Parafia pw. św. Anny, ul. św. Anny 11, 31-008 Kraków, tel.: (12) 429 66 51
KS. DARIUSZ TALIK jest duszpasterzem akademickim - od 2011 r. w kolegiacie św. Anny, a wcześniej „U Dobrego”. Szczególnie ważne dla niego słowa w kapłaństwie: „Nikt z nas nie żyje dla siebie”. Urodził się w Makowie Podhalańskim (1977 r.).
- Jako przewodnik główny pójdę pierwszy raz. Pielgrzymowanie jest dla mnie lekcją wędrówki. Jeśli życie przestanie być wędrowaniem, to się je straci. Jasna Góra, szczyt, który przez te dni stanowi cel naszej drogi, to obraz celu wędrówki życia, jakim jest spotkanie z Bogiem.

Wspólnota III: PROKOCIMSKO-WIELICKA

Reklama

Parafia pw. Matki Bożej Dobrej Rady, al. Dygasińskiego 44a, 30-820 Kraków, tel.: (12) 650 27 07
KS. BOGUSŁAW SEWERYN to moderator Diecezjalnej Diakonii Miłosierdzia Ruchu Światło-Życie. Pracował m.in. w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach i w parafii Miłosierdzia Bożego na os. Oficerskim. Od 2010 r. wikariusz u Matki Bożej Dobrej Rady w Prokocimiu. Ten pochodzący z Wróblowic kapłan jest wodzirejem! Prowadził m.in. bal karnawałowy dla dzieci w Centrum Jana Pawła II, flash mob „Róża dla Jezusa Miłosiernego” czy zabawy integracyjne podczas I Spotkań Świętojańskich na Prądniku Czerwonym. Przewodnikiem Wspólnoty jest po raz drugi.
- Temu, kto wybiera się na pielgrzymkę, towarzyszy jakaś intencja np. dziękczynna lub pokutna, lub tylko otwarcie się: „zobaczymy”. Podczas drogi te intencje znajdują konkretny wymiar, zyskujemy więcej światła w poznaniu Boga i siebie. Pielgrzymka to również czas miłosierdzia, którego doświadczamy i możemy je okazywać w wielu wymiarach: poprzez sakramenty, modlitwę, słowo, czyn miłosierny - ludzie wychodzą do siebie, okazują współczucie wobec tych, którzy cierpią fizycznie i duchowo.

Wspólnota IV: NOWOHUCKA

Parafia pw. św. Judy Tadeusza, Kraków - Czyżyny, ul. Wężyka 6, 31-580 Kraków, tel.: (12) 647 94 88
KS. KRZYSZTOF POLEWKA jako główny przewodnik pójdzie po raz trzeci. Jest dekanalnym animatorem Duszpasterstwa Dzieci i Młodzieży. W czyżyńskiej parafii, w której służy od 2007 r., opiekuje się Akcją Katolicką, Chórem Parafialnym, Grupą Modlitewną oraz Grupą Medytacji Chrześcijańskiej. Możemy go też spotkać w świetlicy socjoterapeutycznej lub na boisku sportowym, gdzie reprezentuje kapłanów w piłkarskich meczach. Pochodzi z Myślenic.
- Najtrudniej się zdecydować, ale gdy ktoś pójdzie raz, będzie chciał iść i następny! Potrzebne jest więc przełamanie i wiara we własne siły oraz współpraca z łaską Bożą. Pielgrzymi to swoisty „zaczyn” - w skali Krakowa 8 tysięcy osób, które mają wpływ na rodziny, środowiska. To grupa biorąca aktywny udział w życiu parafii, na nich można liczyć. Dlatego zapraszam księży proboszczów, którzy sami nie mogą wziąć udziału w marszu, by byli obecni na Mszach św. odprawianych podczas pielgrzymki i w ten sposób mogli podziękować swoim parafianom.

Wspólnota V: GDOWSKO-NIEPOŁOMICKA

Reklama

Parafia pw. Macierzyństwa Najświętszej Maryi Panny, Dziekanowice 7, 32-410 Dobczyce, tel.: (12) 271 13 14
KS. ŁUKASZ MICHALCZEWSKI jest najmłodszym przewodnikiem głównym tegorocznej pielgrzymki. Urodził się 1983 r. w Myślenicach, kapłanem jest od 2008 r. Ma wielkie zamiłowanie do liturgii i piękna sprawowanych celebracji. Jest moderatorem Diecezjalnej Diakonii Muzycznej Ruchu Światło-Życie oraz odpowiedzialnym za Diecezjalne Studium Animatora Muzycznego. Czy liturgia i śpiew będą zatem mocnym akcentem liczącej bisko 800 osób Wspólnoty?
- Bardzo chciałbym, aby liturgia każdego dnia była centrum naszego pielgrzymowania. Będziemy chcieli zakończyć dzień adoracją Najświętszego Sakramentu, a o poranku sprawować uroczyście Mszę św., przygotowywaną przez różne grupy. Idzie z nami wielu animatorów muzycznych, co wykorzystamy podczas celebracji liturgicznych, jak również w trakcie wieczorków i na pielgrzymim szlaku. Modlimy się za wszystkich, aby uwierzyli we własne siły i możliwości! Jesteście potrzebni dla świadectwa - Chrystus was zaprasza, nie zmarnujcie szansy, aby być tak blisko Jego Miłości!

Wspólnota VI: SKAWIŃSKO-CZERNICHOWSKA

Parafia pw. Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza, ul. Kościelna 3, 32-050 Skawina. Zapisy: Parafia Miłosierdzia Bożego, ul. Curie-Skłodowskiej 12, 32-050 Skawina, tel.: (12) 276 32 30, w. 26
KS. BOGDAN SARNIAK pochodzi z …Podsarnia, urodził się w 1970 r. Jest moderatorem dekanalnym Ruchu Światło-Życie i Służby Liturgicznej. W parafii w Skawinie odpowiada m.in. za Domowy Kościół. Wcześniej pracował w Nowej Hucie i Zabierzowie. Drugi raz jest przewodnikiem swojej Wspólnoty, 11. raz z nią pielgrzymuje, a 24. - idzie jako uczestnik.
- W naszym członie pielgrzymuje mniej więcej 750 osób podzielonych na 3 grupy, którym patronują święci: Siostra Faustyna, Jadwiga Królowa i Brat Albert. Staram się włączyć Domowy Kościół w tę grupę, np. poprzez świadectwa, posługę. W tym roku w sposób szczególny będziemy się przygotowywać do wrześniowej peregrynacji obrazu Jezusa Miłosiernego.

Wspólnota VII: CHRZANOWSKO-LIBIĄSKA

Parafia pw. Matki Bożej Różańcowej, ul. Kusocińskiego 4, 32-503 Chrzanów, tel.: (32) 623 97 89, (32_ 623 53 00
KS. GRZEGORZ PIERÓG na obrazku prymicyjnym miał słowa z Księgi Jeremiasza „Pójdziesz do kogokolwiek cię poślę i będziesz mówił, cokolwiek tobie polecę”. Urodził się w Makowie Podhalańskim. Od 2001 r. pracuje w Chrzanowie, od tego roku jest proboszczem parafii Matki Bożej Różańcowej. Po raz 18. przewodniczy całej Wspólnocie, w tym - 11 lat obecnej.
- Zasadniczy człon naszej Wspólnoty to młodzi, ale jest też wielu starszych pielgrzymów, którzy, gdy trzeba się zebrać i iść dalej, dają przykład wytrwałości. Pielgrzymka to moment spojrzenia na siebie i swoje życie w formie skróconych, intensywnych rekolekcji. Druga płaszczyzna to osobisty kontakt wielu ludzi z księdzem. Na co dzień nie mają śmiałości dopytać o wiele rzeczy, a tu - można im pomóc. Pielgrzymka to zatem osobiste, indywidualne duszpasterstwo wielu osób.

Wspólnota VIII: SUSKA

Las, parafia pw. Matki Bożej Ostrobramskiej 34-323 Ślemień, tel.: 601 485 405
KS. ADAM BANASIK 2 lata pracował w Fundacji im. Brata Alberta w Radwanowicach, współorganizując konwoje z pomocą humanitarną m.in. na Wschód i do byłej Jugosławii - zawoził leki do szpitali dziecięcych. Urodził się w 1954 r. w Kędzierzynie Koźlu. Proboszczem w Lasie jest od 2008 r. Wcześniej był wikarym m.in. w parafiach w Nowym Targu, gdzie założył i prowadził Fundację im. Matki Teresy z Kalkuty, opiekującą się osobami niepełnosprawnymi ruchowo. Od 10 lat jest koordynatorem Wspólnoty.
- 90% naszych pielgrzymów to młodzi. Różne są ich motywacje. Pielgrzymka daje im energię duchową na cały rok, jest wyzwaniem, którego potrzebują. To rekolekcje w drodze połączone z wymaganiami. Ktoś może nawet idzie po to, żeby się odchudzić, ale małe ma szanse, ponieważ karmimy wszystkich! Dzięki sponsorom i współpracy z Kołami Gospodyń Wiejskich przygotowujemy posiłki. Staramy się, aby trasa (ustalana wspólnie z nadleśnictwem z Olkusza) biegła przez miejsca ustronne, wśród lasów, pól, łąk. Chodzi o to, by usłyszeć śpiew ptaków!

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).