Boże Narodzenie uznaje się powszechnie za najbardziej rodzinne święta w roku. Pochyleni nad betlejemskim żłóbkiem szukamy w Nim pociechy i natchnienia jak żyć, by nasze rodziny były silne i kochające się.
W święto Świętej Rodziny udajemy się z wizytą do Zakopanego, do parafii, której patronuje Święta Rodzina. Od 1995 r. działa tam zakopiańskie Koło Stowarzyszenia Rodzin Katolickich (SRK), które prowadzi parafialną świetlicę środowiskową, starając się dostrzegać problemy i potrzeby współczesnych rodzin.
Początki
Reklama
Z przedstawicielami Zarządu Stowarzyszenia spotykamy się na plebanii. Naszym gospodarzem jest tu ks. inf. Stanisław Olszówka. - W 1995 r. chodziłem po kolędzie i rozmawiałem z parafianami - mówi Ksiądz Proboszcz. - Znalazło się wówczas trochę osób, które chciały aktywniej uczestniczyć w życiu parafii. Zebrałem wtedy kilka adresów i już w maju następnego roku udało nam się zwołać pierwsze zebranie. Ponieważ trzeba było osadzić tę naszą początkującą grupę w jakichś strukturach, które ułatwiłyby ich działanie, zdecydowano, że dołączymy do Stowarzyszenia Rodzin Katolickich naszej archidiecezji jako jedno z jego kół terenowych.
- Inicjatorką działalności Koła, poza naszym Księdzem Proboszczem, była Janina Gościej - opowiada Daniela Tadlewska. - W 1999 r. przewodniczenie Kołu przejął dziś już nieżyjący Henryk Kupis. To były jeszcze czasy, gdy internet czy telefony komórkowe nie były w tak powszechnym użyciu. Pan Henryk miał samochód i sam z własnej inicjatywy organizował nasze zaplecze logistyczne. Niestety, pan Henryk zmarł. Na jego miejsce zgłosiła się Bernadetta Cikowska, która do dnia dzisiejszego bardzo udziela się w Stowarzyszeniu, reprezentując nas na różnych spotkaniach w terenie - mówi pani Daniela.
- Naszym pierwszym „dzieckiem” była utworzona już w 1996 r. parafialna świetlica środowiskowa - dodaje Krystyna Szlachta. - W tym samym roku, we wrześniu, pod patronatem Stowarzyszenia powstała jeszcze Katolicka Szkoła Podstawowa im. Jana Pawła II w Zakopanem.
Skąd wziął się pomysł na otwarcie świetlicy? - pytam.
- Widzieliśmy potrzebę zajęcia się dziećmi z naszej parafii - mówi Ksiądz Proboszcz. - Kiedy zaczęliśmy szukać miejsc, w których moglibyśmy działać jako grupa parafialna, zaskoczyła nas liczba rodzin potrzebujących różnorakiej pomocy. Dostrzegliśmy dzieci, które nie miały gdzie się podziać po szkole. Niektóre były po prostu głodne, inne potrzebowały pomocy w nauce. - W tym samym czasie odzyskano budynek przy ul. Nowotarskiej, w którym mieściła się także nasza parafialna Kuchnia św. Brata Alberta. - opowiada Daniela Tadlewska. - Członkowie Stowarzyszenia przeprowadzili remont odzyskanego budynku i, obok Kuchni, zorganizowano tam świetlicę środowiskową.
Pieczę nad nią od początku sprawowały siostry służebniczki dębickie - mówi ks. Olszówka. - Przez 10 lat świetlicę prowadziła s. Jana. - Dzieci do dziś często wspominają s. Janę - mówi s. Donata Janik, sprawująca dziś opiekę nad placówką. - Od początku istnienia świetlicy codziennie uczęszczało do niej od 17 do 22 uczniów. Ta liczba się utrzymuje. Zawsze przychodzi minimum 15, a zapisanych jest ok. 25 dzieci.
Pomocna dłoń
Reklama
- O potrzebujących wsparcia dowiadujemy się przez szkołę - mówi Ksiądz Proboszcz. - Rozmawiamy z dyrektorami szkół, którzy wskazują dzieci mogące potrzebować pomocy materialnej lub w nauce. Zdarza się także, że korzystający ze świetlicy sami przyprowadzają kolegów.
Podopieczni w ramach zajęć znajdują nie tylko zabawę i pomoc w lekcjach, ale zawsze czeka na nich podwieczorek. Choć parafia finansuje wielu dzieciom obiady w szkole, zdarzają się i takie, które wymagają dożywienia w ramach działalności świetlicy.
Praca od podstaw
Początki jej działania były bardzo trudne - wspomina pani Daniela. - W pierwszym okresie funkcjonowania placówki byliśmy niemal przerażeni. Najmłodsi potrzebowali ukierunkowania nie tylko na płaszczyźnie wiary, ale w zakresie podstawowej kultury i wzajemnego szacunku.
- Dzieci korzystające ze świetlicy potrzebują ciepła, które nie zawsze znajdują w domu - mówi s. Donata. - Potrzebują uwagi, bycia wysłuchanym. Najmłodsze z grupy ma 5 lat, najstarsze - 17. Przychodzą do nas rodzeństwa, np. dzieci z rodzin wielodzietnych. Te są wyjątkowe. Potrafią się sobą zająć, są opiekuńcze i odpowiedzialne. Dzielą się ze wszystkimi tym, co mają. Starsze w naturalny sposób opiekują się młodszymi, nie tylko swoim rodzeństwem.
Chcą się modlić
Reklama
W świetlicy dzieci są starannie przygotowywane do Komunii św. Zanim tu trafiły, nie pogłębiały swojego życia religijnego.
- Kiedyś pojechałem odwiedzić dzieci na jednej z kolonii - wspomina Ksiądz Proboszcz. - Nie zdążyłem się jeszcze rozejrzeć, a tu chłopcy ciągną mnie do kaplicy. Przyznam szczerze, że byłem bardzo zdziwiony, gdy okazało się, że chcieli razem ze mną odmówić Koronkę - zbliżała się Godzina Miłosierdzia. Chłopcy sami potrafili pięknie poprowadzić modlitwę - dodaje z radością ks. Olszówka.
- Ci, którzy przewodzą w grupie, pierwsi stają do modlitw. - zauważa s. Donata. - Naturalnym jest więc fakt, że reszta pragnie im dorównać. Sami zgłaszają chęć uczestnictwa we Mszy św., lubią także rozmawiać na tematy wiary.
Kolonie
Reklama
W nagrodę za poprawę ocen w szkole i dobre zachowanie Stowarzyszenie organizuje dla dzieci ze świetlicy kolonie letnie. - Pod koniec roku szkolnego szczególnie widać, jak bardzo dzieciom zależy na tych wyjazdach - mówi Paweł Włoch, prezes zakopiańskiego Koła. - Nagle jeden za drugim poprawiają stopnie, wychodzą na prostą, choć sytuacje bywają niekiedy podbramkowe. W ciągu roku organizowane są krótsze, jednodniowe wyjazdy - do Bochni, Krakowa, Skarżyska-Kamiennej, na Święty Krzyż. Stowarzyszenie dba o to, by umożliwić dzieciom odpoczynek. - Kolonie nie odbywałyby się jednak bez „żebrania” - mówi pan Paweł. - Staramy się o dofinansowanie z Urzędu Miasta, jednak procent wszystkich grantów jest coraz mniejszy, częściej trzeba korzystać z własnych środków. Dzięki temu dzieci jeżdżą na kolonie całkowicie bezpłatnie. Przygotowywane są dla nich także paczki żywnościowe na święta i wyprawki na nowy rok szkolny. Najwięcej wsparcia daje parafia, która sponsoruje także obiady w szkołach dla innych biedniejszych dzieci. Stowarzyszenie wspierają w tych działaniach KIK i Katolickie Stowarzyszenie Wychowawców.
S. Donata: - W świetlicy dzieci uczą się wielu umiejętności, także tych najprostszych, życiowych. Na koloniach mogą szczególnie wykazać się nimi, czują się potrzebne. Im są starsze, tym bardziej chcą pomagać. Same przejmują inicjatywę w opiece nad młodszymi dziećmi. Potrafią się poświęcić i można na nich polegać - dodaje z dumą.
Wzajemne ubogacanie
- Czas spędzony z tymi dziećmi, to nie tylko pożytek dla nich, ale i wewnętrzne podbudowanie samego siebie - mówi Paweł Włoch. - Nie zapomnę tegorocznych wakacji, kiedy to zamiast tzw. zielonej nocy, młodzież przygotowała całonocne czuwanie przed Najświętszym Sakramentem. Tych dzieci do niczego się nie przymusza. One same odczuwają wewnętrzną potrzebę modlitwy i refleksji.
Można pomóc
Dopytuję, jak można pomóc w prowadzeniu świetlicy.
- Istnieje ogromna potrzeba zwiększenia liczby osób zaangażowanych w Stowarzyszenie i urzeczywistniania nowych idei - mówi pani Daniela. - Bardzo chcielibyśmy, by do naszego Koła zgłoszają się nowe rodziny, młodzi, którzy będą mieć więcej zapału i pomysły na niesienie pomocy dzieciom z biednych rodzin.
- Brakuje nam nauczycieli, którzy poświęciliby swój czas nie tylko jednorazowo. Dzieci potrzebują stałości. Tylko w ten sposób zwiększą się szanse, by im skutecznie pomóc - podkreśla s. Donata.
- Można także nas wesprzeć w bardzo prosty sposób - proponuje Paweł Włoch. - Na przykład prosząc gości weselnych, by zamiast kwiatów przynieśli przybory szkolne, które zostaną później przekazane naszej świetlicy. To nie kosztuje wiele, a jest bardzo konkretnym wsparciem.
Jak ziarno…
- Doświadczenie pokazuje, że w życiu jest różnie - mówi pani Daniela. - Jedne dzieci wychodzą na prostą, inne wracają do starych przyzwyczajeń. Mamy jednak świadomość, że ta nasza praca dla nich to jakby zasiane ziarno. Jakąkolwiek drogą życiową pójdą ci młodzi, wspomnienia pozostaną. I nieraz po wielu, wielu latach może się okazać, że będzie to punkt zwrotny, który pomoże im wyjść z życiowego zagubienia - dodaje z namysłem.
* * *
Osoby, które chciałyby wspomóc prace Świetlicy Środowiskowej przy parafii Świętej Rodziny w Zakopanem, mogą przesyłać np. przybory szkolne, materiały papiernicze lub wsparcie finansowe na adres:
Stowarzyszenie Rodzin Katolickich Archidiecezji Krakowskiej Koło w Zakopanem przy Parafii Najświętszej Rodziny ul. Krupówki 1a, 34-500 Zakopane Konto bankowe: PKO BP SA Oddział w Zakopanem 42 1020 3466 0000 9602 0056 7719
Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy
świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę -
czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt
wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii.
Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze
odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene
nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane
i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”.
Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia
jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia
i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy
jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość,
nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala
Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji
kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi
jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia.
Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny
do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy
wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale
cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu.
Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie.
Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by
je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała
sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło.
Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu,
albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim
życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości.
Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask
na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii
św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że
i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością.
Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie
jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec
osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę,
że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
O św. Teresie od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, karmelitance z Lisieux we Francji, powstały już opasłe tomy rozpraw teologicznych. W tym skromnym artykule pragnę zachęcić
czytelników do przyjaźni z tą wielką świętą końca XIX w., która także dziś może stać się dla wielu ludzi przewodniczką na krętych drogach życia. Może także pomóc w zweryfikowaniu własnego stosunku
do Pana Boga, relacji z Nim, Jego obrazu, który nosimy w sobie.
Życie św. Teresy daje się streścić w jednym słowie: miłość. Miłość była jej głównym posłannictwem, treścią i celem jej życia. Według św. Teresy, najważniejsze to wiedzieć, że jest się kochanym,
i kochać. Prawda to, jak może się wydawać, banalna, ale aby dojść do takiego wniosku, trzeba w pełni zaakceptować siebie. Św. Teresie wcale nie było łatwo tego dokonać. Miała niesforny charakter.
Była bardzo uparta, przewrażliwiona na swoim punkcie i spragniona uznania, łatwo ulegała emocjom. Wiedziała jednak, że tylko Bóg może dokonać w niej uzdrowienia, bo tylko On kocha miłością bez
warunków. Dlatego zaufała Mu i pozwoliła się prowadzić, a to zaowocowało wyzwoleniem się od wszelkich trosk o samą siebie i uwierzeniem, że jest kochana taką, jaka jest.
Miłość to dla św. Teresy "mała droga", jak zwykło się nazywać jej duchowy system przekonań, "droga zaufania małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach Ojca". Św. Teresa ufała bowiem
w miłość Boga i zdała się całkowicie na Niego. Chciała się stawać "mała" i wiedziała, że Bogu to się podoba, że On kocha jej słabości.
Ona wskazała, na przekór panującemu długo i obecnemu często i dziś przekonaniu, że świętość nie jest dostępna jedynie dla wybranych, dla tych, którzy dokonują heroicznych czynów, ale jest
w zasięgu wszystkich, nawet najmniejszych dusz kochających Boga i pragnących spełniać Jego wolę. Św. Teresa była przekonana, że to miłosierdzie Boga, a nie religijne zasługi, zaprowadzi
ją do nieba. Św. Teresa chciała być aktywna nie w ćwiczeniu się w doskonałości, ale w sprawianiu Bogu przyjemności. Pragnęła robić wszystko nie dla zasług, ale po to, by Jemu było miło
i dlatego mówiła: "Dzieci nie pracują, by zdobyć stanowisko, a jeżeli są grzeczne, to dla rozradowania rodziców; również nie trzeba pracować po to, by zostać świętym, ale aby sprawiać radość
Panu Bogu".
Św. Teresa przekonuje w ten sposób, że najważniejsze to wykonywać wszystko z miłości do Pana Boga. Taki stosunek trzeba mieć przede wszystkim do swoich codziennych obowiązków, które często
są trudne, niepozorne i przesiąknięte rutyną. Nie jest jednak ważne, co robimy, ale czy wykonujemy to z miłością. Teresa mówiła, że "Jezus nie interesuje się wielkością naszych czynów ani nawet
stopniem ich trudności, co miłością, która nas do nich przynagla".
Przykład św. Teresy wskazuje na to, że usilne dążenie do doskonałości i przekonywanie innych, a zwłaszcza samego siebie, o swoich zasługach jest bezcelowe. Nigdy bowiem nie uda się
nam dokonać takich czynów, które sprawią, że będziemy w pełni z siebie zadowoleni, jeśli nie przekonamy się, że Bóg nas kocha i akceptuje nasze słabości. Trzeba zgodzić się na swoją małość,
bo to pozwoli Bogu działać w nas i przemieniać nasze życie. Św. Teresa chciała być słaba, bo wiedziała, że "moc w słabości się doskonali".
Ta wielka święta, Doktor Kościoła, udowodniła, że można patrzeć na Boga jak na czułego, kochającego Ojca. Jednak trwanie w takim przekonaniu nie przyszło jej łatwo. Przeżywała wiele trudności
w wierze, nieobce były jej niepokoje i wątpliwości, znała poczucie oddalenia od Boga. Dzięki temu może być nam, ludziom słabym, bardzo bliska. Jest także dowodem na to, że niepowodzenia i trudności
są wpisane w życie każdego człowieka, nikt bowiem nie rodzi się święty, ale świętość wypracowuje się przez walkę z samym sobą, współpracę z łaską Bożą, wypełnianie woli Stwórcy.
Teresa zrozumiała najgłębszą prawdę o Bogu zawartą w Biblii - że jest On miłością - i dlatego spośród licznych powołań, które odczuwała, wybrała jedno, mówiąc: "Moim powołaniem jest
miłość", a w innym miejscu: "W sercu Kościoła, mojej Matki, będę miłością".
1 października na polskich uczelniach rozpoczyna się nowy rok akademicki 2025/2026. Studenci wchodzą w ten rok z optymizmem, z kolei środowisko akademickie ma więcej obaw niż nadziei.
W nowym roku akademickim przedstawicielki studentów i doktorantów - przewodnicząca Parlamentu Studentów Rzeczypospolitej Polskiej Julia Bednarska-Leśniak oraz przewodnicząca Krajowej Reprezentacji Doktorantów Anna Nieczaj - liczą przede wszystkim na wypracowanie zmian w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, m.in. takich jak modyfikacja systemu stypendialnego dla studentów, wprowadzenie zapomóg dla doktorantów czy możliwość zawieszenia kształcenia w szkołach doktorskich z powodów innych niż rodzicielstwo.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
