Dubienka nad Bugiem. Najbardziej wysunięty na północ skrawek naszej diecezji. Doceniany przez turystów oraz przez... długonogie bociany, które niemal w każdej zagrodzie mają swoje gniazda. To tutaj już od ponad 10 lat, w połowie lipca przybywają niepełnosprawni z diecezji zamojsko-lubaczowskiej, a także spoza jej granic, na swoje wczaso-rekolekcje. Towarzyszą im wolontariusze, a przewodniczy, jak zwykle niezmordowany, pełen zapału i ufności w Bożą Opatrzność, ks. kan. Stanisław Budzyński. Tak było i w tym roku w dniach od 17 do 26 lipca. Do Dubienki zawitało 30 osób niepełnosprawnych i 30 wolontariuszy, wśród których znaleźli się gimnazjaliści, studenci oraz klerycy z naszego seminarium.
Wczaso-rekolekcje to odpoczynek i modlitwa. To spotkania z przyjaciółmi i z Bogiem. To spotkania z wyjątkowymi gośćmi. Najważniejszym i najbardziej oczekiwanym był w tym roku bp Wacław Depo. Przybył On do Dubienki w piątkowe upalne popołudnie 23 lipca, by w miejscowym kościele parafialnym pw. Trójcy Przenajświętszej przewodniczyć Eucharystii. Już w progu świątyni powitał Go radosny śpiew, a potem padły słowa pozdrowienia z ust gospodarza miejsca, proboszcza ks. Włodzimierza Kwietniewskiego. Wyraził on zadowolenie z obecności Pasterza diecezji i z corocznej obecności niepełnosprawnych na terenie parafii, obecności, przez którą dają wyjątkowe świadectwo wiary i miłości, realizując zadanie, postawione przed nami w tym roku duszpasterskim, wzywające nas do stawania się świadkami miłości, świadkami Chrystusa. Następnie zabrał głos ks. kan. Stanisław Budzyński, który powitał z radością ks. Biskupa, zapewniając o stałej pamięci modlitewnej niepełnosprawnych, ludzi, którzy na co dzień są w „dobrej komitywie z Jezusem”. Tą pamięcią modlitewną ks. Stanisław ogarnął także schorowaną Mamę Pasterza diecezji. Dziękując za dar modlitwy ks. Biskup nawiązał do osoby swojej Mamy i zgromadzonych w kościele osób niepełnosprawnych: „Z wielkim wzruszeniem, ale i realizmem patrzę na was, bo moja Mama jest taka, jak wy (…). To wszystko, co przeżywacie (...) jest największym skarbem dla nas, którzy korzystamy, zwłaszcza w posłudze pasterskiej, kapłańskiej - z waszej mocy, która jest słabością od strony ludzkiej”.
W homilii ks. Biskup mówił o tajemnicy cierpienia i tajemnicy krzyża Chrystusowego, który jest dla nas fundamentem. „Nie sposób zrozumieć człowieka, nie sposób zrozumieć tajemnicy Kościoła bez odniesienia do krzyża i to krzyża, na którym Chrystus jako Syn Boży oddał swoje życie”. Zauważył, że prawda ta jest obecnie kontestowana, a krzyż staje się dzisiaj w Europie i w Polsce znakiem bolesnego sprzeciwu. Zwrócił uwagę na to, że osoby będące u władzy, mieniące się zresztą katolikami, usiłują zepchnąć krzyż w tzw. „przestrzeń kościelną”. „To jest odłączenie nas niejako od korzeni! - wołał ks. Biskup - My mamy prawo i obowiązek, wychodząc z tego miejsca, świadczyć o tym, że krzyż jest wpisany w nasze życie! (...) Krzyż jest naszym wyrazem zjednoczenia z Chrystusem i pomiędzy sobą!”. Zwracając się do niepełnosprawnych, Pasterz diecezji powiedział: „Wy jesteście również znakiem sprzeciwu wobec tak myślących. Każde cierpienie odłączone od krzyża będzie ciężarem nie do uniesienia, a co dopiero tajemnica śmierci (...). Bądźcie tego świadomi, że jesteście Bogu potrzebni, że jesteście Chrystusowi potrzebni dla zbawienia świata”.
Na zakończenie Eucharystii niepełnosprawni podziękowali ks. Biskupowi za modlitwę w ich intencji i skierowane do nich słowa, za „miłość i pamięć wyrażoną w obecności”. Do ich słów dołączył się ks. Stanisław Budzyński, dziękując Pasterzowi, a także miejscowym duszpasterzom, wolonotariuszom i dobroczyńcom, którzy od lat wspierają pobyt niepełnosprawnych w Dubience modlitwą i darami materialnymi.
Żegnając się z uczestnikami wczaso-rekolekcji w gościnnej Dubience ks. Biskup skierował słowa wdzięczności do ks. Stanisława, nazywając Go „ikoną solidarności”, „solidarności Bożo-ludzkiej”, „solidarności niosącej”, takiej, o której mówił Jan Paweł II. Zwracając się do wolontariuszy, powiedział m.in.: „Ja was już nie nazywam ikoną, tylko witrażem. A wiecie, jak witraż świeci? Od wewnątrz. (...) Bardzo serdecznie dziękuję Panu Bogu i wam za to, że jesteście od wewnątrz piękni w tej posłudze”. Na koniec zwrócił się ku niepełnosprawnym: „Wy jesteście ikoną cierpienia, którą przemienia Chrystus - i tak, jak jesteście tutaj, w tej czy innej niepełnosprawności - Chrystus wam to wszystko wynagrodzi po drugiej stronie życia, w Domu Ojca”.
To niezwykłe spotkanie w Dubience, u kresu wczaso-rekolekcji, zakończyło pasterskie błogosławieństwo i wspólne zdjęcie - „Ikona Dobrego Pasterza z powierzonymi Mu owieczkami”.