Reklama

Wspomnienie o katechetce śp. Aleksandrze Dziedzic

Ola... Ciebie nie można zapomnieć

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dzwonek dzwoni, dzieci czekają... Ty nie wstajesz, pomocy nie zbierasz, nie biegniesz do szkoły? Co się z Tobą stało, Olu?” - tak bardzo pasuje tu parafraza słów Sienkiewicza skierowanych do Małego Rycerza, my kierujemy je do Oli. Była naszą koleżanką, przyjaciółką, często powiernicą. Przez cały rok jej choroby jej uczniowie dopytywali się, kiedy wróci.
Dziewczyna, która nigdy nikomu nie odmówiła pomocy, która żyła życiem swoich uczniów. Mimo że była żoną i matką trójki dzieci, brała bardzo aktywny udział w życiu szkół, w których pracowała. Pomagała w przygotowaniach do imprez i uroczystości, robiła to z pełnym zaangażowaniem, nie uznawała robienia „byle jak”.
Przegrała walkę o własne życie, chociaż jeszcze nie tak dawno walczyła o inne małe życie. Wspierała duchowo, pomagała organizować pomoc 6-letniej Julci chorej na białaczkę. W tę pomoc zaangażowała się cała społeczność i szkolna i miejscowa. Jednak bez Oli, jej energii i pomysłów trudno by było rozwinąć tę pomoc.
Kiedy z drżeniem serca czekaliśmy na wieści od Julci ze szpitala i w końcu przyszły te pocieszające, że pozytywnie reaguje na leczenie, w naszą małą szkółkę uderzył kolejny cios. Podczas ferii, w lutym Oli postawiono złowrogą diagnozę. Nadal tryskała energią, optymizmem i nie chciała przerywać pracy w szkole, pomocy Julci. Na zwolnienie poszła dopiero, gdy lekarz zabronił jej kategorycznie wracać do pracy. Potem przez kolejne miesiące przeżywaliśmy razem z Olą jej walkę - walkę z czasem, z chorym systemem polskiej służby zdrowia - walkę o życie, walkę o chociaż kilka dni dłużej z własnymi dziećmi.
Aleksandra dla lekarzy była kolejnym „przypadkiem”, któremu się uda albo i nie, ale dla nas świetną koleżanką, która mimo tak młodego wieku miała wrodzoną mądrość życiową i zawsze gotowa była do pomocy innym. Nawet w czasie choroby choćby telefonicznie potrafiła doradzić, podtrzymać na duchu. Ola nigdy nie prosiła o pomoc, jeśli zgodziła się, aby media publiczne jej pomogły, to dowód, że była bardzo zagubiona podczas politycznej rozgrywki w rzeszowskich szpitalach, chciała też pomóc innym. Tym, którzy nie mieli odwagi pokazać twarzy w telewizji, tym, którzy nie potrafili wypowiedzieć się dla prasy, tym którzy zwyczajnie nie mieli już siły walczyć o swoje życie.
Ola była katechetką nie tylko przez 45 min religii, ona uczyła swoją postawą, postępowaniem, w każdej sytuacji potrafiła znaleźć błyskawiczne i bardzo trafne rozwiązanie. Uczniowie z jej lekcji wynosili nie tylko wiedzę. Potrafiła na prostych przykładach uczyć ich rozwiązywania problemów i konfliktów. Jej słowa były tak łatwe do zrozumienia nawet dla najmłodszych. Mimo że była jedną z młodszych koleżanek, większość z nas liczyła się z jej zdaniem. Zawsze szczerze mówiła, co myśli. Potrafiła wskazać błędy w postępowaniu nie tylko dzieci, ale i dorosłych, bez względu na sytuację. Nie musiała swoich wypowiedzi przygotowywać na kartkach, one płynęły zawsze z jej serca, z jej doświadczenia, były bardzo trafne i łatwe do zrozumienia. Równocześnie była duszą towarzystwa i każdego spotkania. Do ostatnich miesięcy swego życia jeszcze w październiku spacerowała z nami po tatrzańskich dolinkach. Potrafiła rozbawić wszystkich nieskończoną ilością opowiadań na każdy temat. Aż trudno uwierzyć, że już nigdy nie stanie w drzwiach szkoły, nie usiądzie przy wspólnym stole. W ostatnim okresie choroby pisała, że ma tak dużo, a zarazem tak mało wolnego czasu. Nikt z nas nie wierzył, że tego czasu jest naprawdę tak mało. I ten krótki czas to była szczególna katecheza dla nas. Pokazała, jak z godnością i spokojem przeżyć ten trudny dla każdego czas nieuleczalnej choroby. Jak pożegnać się, przygotować najbliższych i tych najbardziej kochanych. Jak z pękającym sercem matki wytłumaczyć własnym dzieciom, że tak musi być... że mama zawsze będzie z nimi, chociaż nie będą jej widzieć. Równocześnie każdą rozmową przygotowywała nas do tego, co było nieuniknione...i zostawiała nadzieję że to nie jest ostateczne rozstanie...
„Do zobaczenia kiedyś - byle nie za szybko” - tak pożegnała się z nami, ze swoimi koleżankami i kolegami z pracy. Swoistym pożegnaniem, tak bardzo „w stylu” Oli, była też jej prośba-przesłanie, aby nie przynosić dla niej kwiatów na pogrzeb, a przeznaczone na nie pieniądze przekazać jej maleńkiej imienniczce, która potrzebowała pomocy finansowej, aby móc żyć pełnią życia. To była cała nasza Ola... inaczej już pomóc Oleńce nie mogła. Mimo że jej pobyt z nami był tak krótki, cieszymy się i dziękujemy Bogu, że było nam dane chociaż przez te lata pracować z kimś tak szczególnym. Ola... Ciebie nie można zapomnieć, na zawsze zostaniesz w naszych sercach.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką

Do wersji od lat istniejącej w naszej przestrzeni internetowej niezbędnika katolika, która każdego miesiąca inspiruje do modlitwy miliony katolików, dołączamy wersję papierową. Każdego miesiąca będziemy przygotowywać niewielki i poręczny modlitewnik, który dotrze do Państwa rąk razem z naszym tygodnikiem w ostatnią niedzielę każdego miesiąca.

CZYTAJ DALEJ

Nawrocki: pod nazwą przedmiotu „Edukacja Zdrowotna" próbuje się przemycać do polskich szkół ideologię i politykę

2025-09-20 20:37

[ TEMATY ]

Karol Nawrocki

Karol Porwich/Niedziela

Karol Nawrocki

Karol Nawrocki

Pod niewinnie brzmiącą nazwą przedmiotu „Edukacja Zdrowotna” próbuje się przemycać do polskich szkół ideologię i politykę – napisał w sobotę na platformie X prezydent Karol Nawrocki. Podkreślił, że szkoła to miejsce nauki oraz przestrzeń do budowania szacunku dla kultury, tradycji i wartości chrześcijańskich.

Podziel się cytatem W swoim wpisie podkreślił, że „szkoła to przede wszystkim miejsce nauki, ale także przestrzeń budowania szacunku dla kultury, tradycji i wartości chrześcijańskich, z których wyrasta nasza cywilizacja”. – W pierwszej kolejności to my, rodzice, mamy prawo do decyzji w sprawie edukacji naszych dzieci i to jest ten moment, kiedy z tego prawa warto skorzystać – zaznaczył Nawrocki.
CZYTAJ DALEJ

Kanada, Australia i Wielka Brytania uznają państwo palestyńskie

2025-09-21 15:36

[ TEMATY ]

Palestyna

Monika Książek

Kanadyjski premier Mark Carney oświadczył w niedzielę na platformie X, że „Kanada uznaje państwo palestyńskie”. Chwilę później premier Australii Anthony Albanese poinformował o uznaniu państwowości Palestyny i że jest to częścią skoordynowanych wysiłków podejmowanych wspólnie z Kanadą i Wielką Brytanią. Brytyjski premier Keir Starmer potwierdził również, że Wielka Brytania uznaje państwo palestyńskie.

W oświadczeniu Carney napisał, że „Kanada uznaje państwo palestyńskie i oferuje partnerstwo w budowaniu pokojowej przyszłości zarówno dla państwa palestyńskiego, jak i państwa Izrael”.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję