10 października 1982 r. Papież Polak zawierzył św. Maksymilianowi Męczennikowi rozpoczynające się drugie tysiąclecie obecności Chrystusa w Ojczyźnie. (…) Jako Arcybiskup Metropolita Krakowski dzielił się z Wami swoim życiem, gdy pod gołym niebem odprawiał Pasterki i Rezurekcje; udzielał sakramentu bierzmowania.
Pozwólcie więc, że przypomnę Jego słowa wypowiedziane podczas Mszy św. rezurekcyjnej 14 kwietnia 1974 r.: „Cieszę się, że znowu dzisiaj rano mogę z Wami śpiewać Alleluja Zmartwychwstania Chrystusowego: tutaj, w tych bohaterskich Mistrzejowicach, które tak stanowczo i tak cierpliwie wypracowują swoją wspólnotę parafialną i swoją budowę kościoła” (…).
Nie szczędząc siebie, kard. Wojtyła odprawiał te Pasterki i Rezurekcje pod gołym niebem najpierw w Bieńczycach, później na Wzgórzach Krzesławickich i w Mistrzejowicach. W ten sposób ukazywał ówczesnym władzom fakt społeczny: istnienie wspólnoty wierzących, która ma prawo mieć swój kościół. Gdy w którejś z tych tworzących się parafii nie mógł odprawić Pasterki czy Rezurekcji, przyjeżdżał jednak, by przynajmniej złożyć życzenia. Tak było u Was w Boże Narodzenie w 1972 r. Mszę św. miał odprawić na Wzgórzach Krzesławickich, ale przyjechał, by złożyć Wam życzenia. Wtedy też zapewnił Was: „Wiecie dobrze, że myślą i sercem jestem tutaj wciąż”.
Jestem przekonany, że w tajemnicy świętych obcowania sługa Boży Jan Paweł II, który jako arcybiskup metropolita był przy narodzinach Waszej parafii i kościoła, i który jako Papież dopełnił tego dzieła 22 czerwca 1983 r., konsekrując Waszą świątynię, także dziś myślą i sercem jest tutaj! Wierzę, że w tajemnicy świętych obcowania jest z nami także Wasz pierwszy proboszcz - ks. Józef Kurzeja (…).
Fragmenty kazania wygłoszonego w Mistrzejowicach 8 października 2006 r.
W ludziach mieszka niepokój... Boją się, że nadchodzi czas wypełnienia się mrocznej tajemnicy fatimskiej, że dobro jest w odwrocie, a to, że za chwilę świat stanie się domeną szatana, nie jest wcale czczą teorią.
Jest takie objawienie, które uderza w nasz pesymizm, aczkolwiek przewrotnie. Przypomina, że ostatnie słowo należy do Boga, ale Stwórca nie będzie się z jego wypowiedzeniem spieszył. W ekwadorskim Quito Maryja ogłasza, że gdy wydawać się będzie, iż zło zwyciężyło, a diabeł stał się władcą świata, wtedy Ona „zrzuci z tronu nadętego pychą i przeklętego na wieki szatana, miażdżąc go pod stopą i strącając go do piekielnych przepaści”.
Zniszczenia po rosyjskim ataku na przedszkole w Charkowie
Po ostatnim rosyjskim ataku dronów na miasto Charków we wschodniej Ukrainie, w wyniku którego uderzono w prywatne przedszkole i raniło dzieci, zakonnica wystosowała emocjonalny apel do światowej opinii publicznej. Siostra Oleksia Pohraniczyna z Charkowa, która obecnie przebywa wraz z grupą matek i małych dzieci poza miastem, opowiedziała włoskiej agencji katolickiej SIR przez telefon o wstrząsającej rzeczywistości wojny. Apel siostry Oleksji jest zdesperowanym wołaniem o zakończenie konfliktu: „Do władców świata wołamy: zakończcie tę wojnę jak najszybciej!”.
Siostra powiedziała, że dzieciom z dotkniętego wojną przedszkola poszczęściło się w nieszczęściu: „Na szczęście dzieci zdążyły schronić się w podziemnym schronie, ale wybuchy były niezwykle głośne. Również wszystkie wychowawczynie były strasznie przerażone”.
Przypomnij sobie słowa Matki Bożej z Fatimy o konieczności odmówienia przez Franciszka Marto wielu różańców. Wizjoner do końca swego krótkiego życia odmawiał tę modlitwę codziennie, wielokrotnie. Odchodził na bok, by nienagabywany do zabaw z rówieśnikami sięgać po różaniec. Nie chciał biegać wokół spraw tego świata, chciał biec do Nieba. Jego różaniec był „wędrówką”.
Długa wędrówka – a ta jest właśnie taka – jest zawsze wysiłkiem. Jest nużąca, wiąże się nawet ze zmęczeniem i bólem. Wszystko rekompensuje perspektywa osiągnięcia wyznaczonego celu. W przypadku różańca-wędrówki jest podobnie. Nie jest on przyjemnością, lecz trudem drogi. Nie musisz go nawet lubić! Możesz traktować go jako pokutę i właśnie to przede wszystkim ofiarować Niebu. Bo łatwo jest robić to, co lubimy, co sprawia nam przyjemność. Wiele większą zasługę ma ten, kto umie się przemóc, zmotywować i wykonać rzeczy wiążące się w wysiłkiem i cierpieniem. Każdy paciorek jest jak kolejny mały krok w stronę Nieba. Niebawem znajdziesz się tak blisko niego, że zauważysz zmiany. Coś z niebieskiego światła zacznie Cię nasączać, z wolna zaczniesz dostrzegać, że stać Cię na rzeczy tak niemożliwe jak zapomnieć głębokie urazy czy przebaczyć wielkie krzywdy… Odmawiasz różaniec jako wędrówkę, a ten owocuje w Twoim życiu nie dzięki Twej modlitwie dającej Ci radość, zanurzającej Cię w kontemplacji Boga, lecz dzięki modlitwie, która jest wysiłkiem kroczenia pod górę, by z każdym krokiem znaleźć się bliżej Nieba. Nielubiony i nierozumiany różaniec jako akt pokuty? Tak, bardzo owocnej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
