Bóg jest wszechmocny. Cecha ta ukazuje Stwórcę, do którego należy wszechświat, ziemia, cała ludzkość i poszczególny człowiek. On jest Dawcą i Panem każdego przejawu życia. Stworzył wszystko w czasie, sam zaś jest ponad czasem - do Niego należy wieczności. Wierzymy, że Bóg jest wszędzie. Gdyby go gdzieś zabrakło, zaistniałaby tam nicość. Bóg bowiem wszystko podtrzymuje w istnieniu. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza: „On przekracza świat i historię. To On uczynił niebo i ziemię”.
Bóg obejmując wszystko jest wszechobecny. Jest wszędzie: w niebie, na ziemi i na każdym miejscu. Przebywa też zawsze w zasięgu ludzkiego serca. Do serca tego jednak na siłę nie wchodzi. Potrzebne jest zaproszenie człowieka i otwarcie mu tegoż serca.
Modląc się natchnionym przez Ducha Świętego tekstem Ojcze nasz wypowiadamy słowa: „Ojcze nasz, któryś jest w niebie”. Czyżby ta modlitwa ograniczała Boga do określonego miejsca poza zasięgiem żyjących czyli tylko do nieba? Czyżby Bóg nie był wszędzie?
Otóż to biblijne miejsce - niebo - nie oznacza zamkniętej przestrzeni. Niebo, to sposób istnienia Pana Boga i określenie Jego majestatu. Tym sposobem istnienia Najwyższego jest świętość na określenie, której Pan Jezus użył wyrażenia: „niebo”.
Bóg - nasz Ojciec - będąc w niebie jest nam bliski. Kiedy jesteśmy z Nim w kontakcie wiary wprowadza On nas, już tutaj na ziemi, w przestrzeń swojej świętości.
Niebo przypomniane przez Jezusa w Modlitwie Pańskiej, przypomina nasze powołanie do bycia z Bogiem w pełnej szczęśliwości po śmierci. Często zabiegani, zapracowani, zagubieni, zapominamy o Bogu, o życiu w łasce, o niebie.
Rozumiemy zatem dlaczego Pan Jezus Apostołom i nam zaleca częste modlitewne przywoływanie Boga, który jest jednocześnie w niebie i zarazem tak blisko nas.
Ojcze nasz jest zanurzaniem się w łasce dziecięctwa Bożego i doświadczeniem bezpieczeństwa w objęciach „Ojca Niebieskiego”. Gdy wypowiadamy modlitewne słowa w cichości serca Duch Święty da nam odczuć radość tych, którzy są z Bogiem na zawsze, czyli świętych.
Przywołujemy Ojca „który jest w niebie” we wspólnotowej modlitwie Kościoła. Uświadamiamy wtedy jedną ogromną rodzinę dzieci Bożych, złączonych więzami miłości naszego Ojca. Przeżywamy radość bycia w Kościele Chrystusowym, ubogacającym nas świętością.
Przeżywamy jednocześnie pielgrzymkę po drogach naszego życia. Duch Święty kieruje nas zawsze w życiowym wędrowaniu ku Ojcu, który jest w niebie.
Zatopieni w modlitwie Ojcze nasz kontemplujmy miłość, Ojca radujmy się promieniami nieba w naszym codziennym życiu. Niech porywa nas także szlachetna tęsknota, by z Bogiem w Trójcy Jedynym i Jego świętymi przebywać wiecznie w niebie.