Diakonat jest pierwszym stopniem uczestnictwa w sakramentalnym kapłaństwie Jezusa Chrystusa i znakiem trwałego włączenia do stanu duchownego. Uroczysty obrzęd święceń rozpoczyna się wezwaniem każdego z kandydatów po imieniu, na co wezwani odpowiadają „jestem”. Przypomina to starotestamentalne powołanie na proroka, oddanego na wyłączną służbę Bogu. Po uroczystym potwierdzeniu nienagannej postawy kandydatów i odpowiedniego przygotowania do święceń Biskup wygłasza homilię, w której na podstawie czytań wykonanych w liturgii słowa wyjaśnia ludowi i kandydatom istotę urzędu posługiwania diakonów. Przyrzeczenie następujące tuż po homilii jest ostatecznym potwierdzeniem wyboru, jakiego dokonali. Wymownym znakiem oddania jest moment, kiedy kandydaci kładą się na posadzce katedry, a zgromadzeni wierni proszą wszystkich świętych o wsparcie dla nich, śpiewając litanię.
Święcenie pierwszych diakonów dokonało się przez modlitwę i włożenie na nich rąk Apostołów. Tak jest i dzisiaj. Na głowę każdego kandydata Biskup, jako następca Apostołów, wkłada ręce, a następnie wypowiada modlitwę konsekracyjną. Prosi w niej o dary Ducha Świętego potrzebne diakonom do wiernego wypełniania ich służby. Apostołowie ustanowili diakonów, aby Ewangelia była głoszona słowem i czynami miłości wobec bliźniego. Ksiądz Biskup, podając nowo wyświęconym diakonom księgę Ewangelii, mówi każdemu z nich, aby nauczał to, w co wierzy i wypełniał życiem to, czego będzie nauczał. Obrzęd święceń kończy przekazanie znaku pokoju diakonom, którzy uczestniczą dalej w Liturgii eucharystycznej.
„Kościół raduje się dziś z tego wydarzenia - powiedział bp Roman Marcinkowski na zakończenie uroczystej Mszy św. - Dzięki temu Kościół się rozwija, umacnia i ubogaca darem młodych ludzi, którzy na przekór złu tego świata chcą być autentycznymi świadkami obecności Boga, a nade wszystko Jego miłości, i chcą Mu służyć z całym oddaniem. W dzisiejszych tekstach liturgicznych wiele razy odwoływano się do służby Bogu i ludziom. Takie zadanie przyjęliście dzisiaj na siebie. Oto staje ono przed wami do wypełnienia”.
Ksiądz Biskup podziękował za trud przygotowania młodych ludzi do tego szczególnego dla całego Kościoła wydarzenia. Wyrazy wdzięczności złożył na ręce Księdza Rektora wszystkim moderatorom, profesorom i wychowawcom Seminarium Duchownego. Podziękował rodzicom, duszpasterzom i wspólnotom parafialnym i wszystkim tym, którzy pomogli zdecydować się na kapłaństwo. Na koniec nowym diakonom Kościoła płockiego przypomniał raz jeszcze: „Nie żyjemy dla siebie, ale żyjemy dla Pana. Naszym diakonom życzę, aby w codzienności pokazali teraz, co to znaczy być diakonem w służbie Panu i braciom z miłością, bo powołani zostaliście do służby i tę służbę przyjęliście. Módlcie się codziennie gorąco, abyście w tej służbie bez reszty wytrwali”.
Również nasze osobiste modlitwy niech ogarną tę intencję. Módlmy się o wytrwałość dla nich i prośmy Siewcę powołań, aby nie zabrakło nam nigdy zwiastunów Słowa Bożego i szafarzy ołtarza i miłosierdzia, którymi są w Kościele diakoni.