Oto wykaz sług Bożych, nowych kandydatów na ołtarze i ich spraw:
I. cuda przypisywane wstawiennictwu
Pomóż w rozwoju naszego portalu
1. Franciszka (w świecie Bernarda) Solano Caseya (25 XI 1870 - 31 VII 1957) – Amerykanina, kapłana z Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów,
2. Marii od Niepokalanego Poczęcia (w świecie Adelajdy) de Batz de Trenquilléon (10 VI 1789 - 10 I 1828) – Francuzki, zakonnicy, założycielki Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej,
3. Klary Fey (11 IV 1815 - 8 V 1894) – Niemki, zakonnicy, założycielki Instytutu Sióstr od Ubogiego Dzieciątka Jezus,
4. Katarzyny od Maryi (w świecie Józefy Saturniny) Rodríguez (27 XI 1823 - 5 IV 1896) – Argentynki, zakonnicy, założycielki Zgromadzenia Sióstr Służebnic Najświętszego Serca Jezusa,
II. męczeństwo
5. Lucjana Botovasoa (†17 IV 1947) – Malgasza z Madagaskaru, świeckiego, ojca rodziny, tercjarza franciszkańskiego
III. uznanie cnót heroicznych
6. Eliasza dalla Costa (14 V 1872-22 XII 1961) – Włocha, kardynała, arcybiskupa Florencji,
7. Franciszka Ksawerego Nguyễn Văn Thuậna (17 IV 1928 - 16 IX 2002) – Wietnamczyka, kardynała kurialnego,
8. Joanny Meneghini (23 V 1868 - 2 III 1918) – Włoszki, zakonnicy, założycielki Zgromadzenia Sióstr Urszulanek od Świętego Serca Maryi,
9. Wincencji Cusmano (6 I 1826 - 2 II 1894) – Włoszki, zakonnicy, pierwszej przełożonej generalnej Zgromadzenia Służebnic Ubogich,
Reklama
10. Aleksandra Nottegara (30 X 1943 - 19 IX 1986) – Włocha, świeckiego, ojca rodziny, założyciela Wspólnoty Regina Pacis (Królowa Pokoju),
11. Jadwigi Carboni (2 V 1880 - 17 II 1952) – Włoszki, świeckiej,
12. Marii Guadalupe Ortiz de Landázuri y Fernández de Heredia (12 XII 1916 - 16 VII 1975) – Hiszpanki, świeckiej z prałatury Opus Dei.
Z powyższego grona na szczególną uwagę zasługuje postać wietnamskiego kardynała Franciszka Ksawerego ( François-Xavier) Nguyễn Văn Thuậna, który pochodził z rodziny politycznych przywódców swego kraju, głęboko związanych z Kościołem katolickim. Jednym z jego stryjów był prezydent Wietnamu Południowego Ngô Đình Diệm, obalony i zamordowany w 1963, innym – abp Pierre Martin Ngô Đình Thục, jeden z pierwszych biskupów wietnamskich, związany później z tzw. sedewakantystami. Kilku innych członków jego bliższej i dalszej rodziny zginęło, odmawiając wyrzeczenia się wiary i współpracy z komunistami.
On sam przyjął święcenia kapłańskie 11 czerwca 1953, po czym pracował jako duszpasterz, a następnie uzupełniał studia w Rzymie. Po powrocie w 1959 do Wietnamu był wykładowcą i rektorem seminarium, wikariuszem generalnym diecezji, od 4 czerwca 1967 biskupem Nha Trang, a w kwietniu 1975 arcybiskupem koadiutorem Sajgonu (obecnie Miasto Ho Chi Minha), nie objął jednak tego urzędu, gdyż wkrótce potem został aresztowany przez władze komunistyczne. Spędził w więzieniu bez procesu i wyroku 13 lat, w tym 9 lat w odosobnieniu. Wolność odzyskał 21 listopada 1988, z obowiązkiem zamieszkania w rezydencji arcybiskupiej w Hanoi i zakazem odwiedzin Miasta Ho Chi Minh.
Gdy w 1991 przebywał w Rzymie, władze wietnamskie zakazały mu powrotu do kraju. Zaczął wówczas pełnić różne funkcje w Kurii Rzymskiej, m.in. w czerwcu 1998 został przewodniczącym Papieskiej Komisji Iustitia et Pax. Na konsystorzu 21 lutego 2001 Jan Paweł II mianował go kardynałem, ale już w rok później – 16 września 2002 – mężny purpurat wietnamski zmarł w Rzymie i tam został pochowany.
