Jesteście posłani, by być narzędziami pokoju - powiedział bp Andrzej Suski do ośmiu nowych prezbiterów, którzy 18 czerwca w toruńskiej katedrze przyjęli święcenia kapłańskie. W Mszy św. z u dzieleniem sakramentu święceń uczestniczyło ponad stu kapłanów, siostry zakonne i licznie zgromadzeni wierni świeccy.
Mszy św. w katedrze toruńskiej przewodniczył biskup toruński Andrzej Suski, który podkreślił, że tegoroczne święcenia są jubileuszowe. - Po raz 25 ta świątynia jest świadkiem narodzin nowych kapłanów – mówił bp Suski. Pasterz diecezji wskazał, że dzień święceń kapłańskich jest wielkim świętem Kościoła, ponieważ bez kapłaństwa nie byłoby Eucharystii, w której zawiera się całe dobro duchowe Kościoła.
W homilii bp Suski podkreślił, że ci, których Chrystus wybiera na swoich kapłanów mają udział w darze pokoju, który On przynosi całemu światu. Mają nie tylko z tego daru czerpać, a stawać się tymi, którzy ten dar pokoju zaniosą każdemu człowiekowi, do którego Chrystus ich pośle. - Od dziś nie będziecie działać we własnym imieniu, ale w imieniu Chrystusa, który was wybrał, i który was posyła – mówił bp Suski.
Nawiązując do obrzędu namaszczenia dłoni nowych kapłanów bp Suski podkreślił, że namaszcza się te dłonie, by składały ofiarę. Tę ofiarę kapłan ma składać najpierw z samego siebie. - Kapłan ma się ofiarować Panu, ma być do Jego dyspozycji, a raz ofiarowany nie może się wycofać. Daru się przecież nie odbiera. Kapłan składa ofiarę swego życia razem z Chrystusem, a przecież On złożył ofiarę na ołtarzu krzyża i z tą ofiarą posyła swoich kapłanów – powiedział.
Reklama
Bp Suski wspominał kapłanów, którzy oddali swoje życie i nie cofnęli się przed złożeniem tej ofiary, lecz mężnie poszli na swoje Kalwarie. Kapłan jest w stanie to uczynić, ponieważ nie jest sam, a jego siła wypływa ze zjednoczenia z Chrystusem, który udziela potrzebnych darów. - Chrystus udziela swoich darów nie dla samego kapłana, ale dla ludu do którego zostaje posłany; nie dla jego wygody, ale by przynosił owoc; udziela swego daru, by kapłan szedł do wszystkich, do dzieci, młodzieży, dorosłych, chorych, przyjaciół i nieprzyjaciół – podkreślił hierarcha.
Po homilii, podczas obrzędu święceń, diakoni złożyli przyrzeczenia posłuszeństwa biskupowi. Następnie wierni modlili się za przyszłych kapłanów litanią do Wszystkich Świętych, podczas której kandydaci do święceń leżeli krzyżem.
Po odśpiewaniu litanii rozpoczął się obrzęd konsekracji. Bp Suski w milczeniu nałożył ręce na głowy diakonów, a po nim uczynili to wszyscy obecni kapłani. Po włożeniu rąk biskup toruński odmówił modlitwę konsekracyjną. Od tego momentu diecezja ma ośmiu nowych kapłanów. Na znak włączenia w Chrystusowe kapłaństwo ich dłonie zostały namaszczone olejem Krzyżma św. Neoprezbiterzy otrzymali także ornaty oraz dary ofiarne, które dzięki ich posłudze będą stawać się Ciałem i Krwią Chrystusa.
Po zakończeniu Eucharystii neoprezbiterzy z rodzicami i proboszczami udali się do Wyższego Seminarium Duchownego na uroczysty obiad. Po obiedzie, w kaplicy seminaryjnej, neoprezbiterzy z rąk bp. Suskiego otrzymali dekrety posyłające ich do pracy duszpasterskiej w parafiach diecezji toruńskiej.
Zwieńczeniem dnia święceń było udzielenie przez nowych kapłanów błogosławieństwa kapłanom, siostrom zakonnym i osobom świeckim posługującym w seminarium oraz klerykom, którzy towarzyszyli im na drodze wzrastania w powołaniu przez lata seminaryjnej formacji.
– My mamy dawać więcej. To jest wielkością kapłańskiego posłannictwa. Mamy dawać to, o co człowiek nie pyta i czego często nie zna, a co jest jego właściwą potrzebą. Dawać w imię Jezusa Chrystusa. I owo Imię jest tym, czego ludzkość pragnie i potrzebuje, nawet jeśli sama tego nie wie – mówił abp Józef Kupny w katedrze wrocławskiej. 27 maja Metropolita wrocławski udzielił święceń prezbiteratu 14 diakonom archidiecezji oraz jednemu diakonowi ze Zgromadzenia Księży Klaretynów. Za wzór stawiał im apostołów Piotra i Pawła: – Pomimo upływu tysięcy lat przykład apostołów Piotra i Pawła nadal do nas przemawia w sposób bardzo wyrazisty i pozwala nam pojąć, co w posłudze kapłańskiej jest najistotniejsze. Naszym zadaniem nie jest dawanie światu tego, co do niego należy, ale zaspokajanie tych ludzkich potrzeb, których świat zaspokoić nie potrafi.
Na drodze do nieba grożą nam różne niebezpieczeństwa. Podobnie
jak podróżny potrzebuje na niepewnych drogach przewodnika, tak nam
na trudnych drogach do wieczności dał Pan Bóg przewodnika - Anioła,
którego zwiemy Aniołem Stróżem. Kojarzy się nam ten Niebiański Duch
z obrazkiem przedstawiającym dziecko, idące po wąskiej kładce nad
przepaścią - a za nim skrzydlaty Anioł Opiekun. Z ufnością modlimy
się co dzień do Niego, by nam spieszył z pomocą w dzień i w nocy: "
Strzeż duszy, ciała mego i zaprowadź mnie do żywota wiecznego". Kościół
wspomina ich liturgicznie 2 października. Tego dnia Kościół modli
się za ich wstawiennictwem i ich wstawiennictwu poleca. Jest to więc
szczególny dzień, by uświadomić sobie ich rolę w naszym życiu chrześcijańskim.
Lex orandi est lex credendi - mówi teologiczne adagium.
Prawo modlitwy jest prawem wiary. Współczesne prądy teologii postawiły
jako dyskusyjny problem Aniołów, ich istnienia i ich roli. Niezależnie
od dyskusji teologów Lud Boży modli się i liturgią 2 października
potwierdza wiarę w istnienie Aniołów, a także ich specjalne funkcje
odnośnie poszczególnych wiernych i społeczności. Wiara ta mówi, iż
Bóg dał każdemu człowiekowi opiekuna - Anioła, aby był jego szczególnym
stróżem na drodze przez ziemię do Królestwa niebieskiego. Największy
teolog średniowiecza, św. Tomasz z Akwinu, utrzymuje, że w chwili,
gdy przychodzi na świat dziecko, Bóg przywołuje jednego ze swych
cudownych Aniołów i oddaje noworodka jego specjalnej opiece. Każdy
człowiek, heretyk czy katolik, ma swego Anioła Stróża. Anioł jednak
nie potrafi ingerować w naszą wolną wolę, lecz działa w sferze naszych
wspomnień, przypominając nam wyraźnie o czymś, co powinniśmy zrobić
lub też ostrzegając przed czymś. Życzliwie wpływa na naszą wyobraźnię
i motywy postępowania, przekonując nas, namawiając do zwalczania
naszej słabości oraz złych skłonności. To on natchnie nas czasami
wspaniałymi ideałami i zachęca do nowego, większego wysiłku.
Nauka ta niesie nam pociechę i ukazuje dobroć Boga, mając
głębokie podstawy biblijne. Pismo Święte 300 razy mówi o Aniołach,
przytaczając rozmaite ich zadania, które spełniają z rozkazu Bożego,
choćby np. z Dziejów Apostolskich: "Ale Anioł Pański w ciągu nocy
otworzył bramy więzienia i wyprowadził ich" (Dz 5, 19); "I natychmiast
poraził go (Heroda) Anioł Pański dlatego, że nie oddał czci Bogu,
a stoczony przez robactwo wyzionął ducha" (Dz 12, 23). Sam Pan Jezus
przestrzegając przed zgorszeniem powiedział: "Powiadam wam, że aniołowie
ich (tzn. dzieci) w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mego,
który jest w niebie" (Mt 18, 10).
Wśród aniołów jest hierarchia. Archaniołowie: Rafał -
Bóg uzdrawia, Gabriel - Moc Boża, Michał - Któż jak Bóg! Rafał -
dany jako towarzysz Tobiaszowi w drodze do Rages (Tob 8, 3), uwolnił
córkę Raguela Sarę od demona Asmodeusza i szczęśliwie przyprowadził
Tobiasza do domu i ojcu Tobiasza przywrócił wzrok. Gabriel - jest
zwiastunem narodzin Jana Chrzciciela i nawet samego Syna Bożego.
Michał - książę niebieski, wódz broniący nas w walce przeciw złości
i zasadzkom szatana, który mocą Bożą strącił do piekła Lucyfera i
jego adherentów.
Prawda o Aniołach Stróżach, którą liturgia przypomina
nam 2 października, rozszerza nasze horyzonty, pozwala nam patrzeć
na świat nie tylko poprzez zmysłowe poznanie, szkiełko i oko uczonego
przyrodnika, fizyka, ale w duchu wiary dostrzegać to, co dla zmysłów
wszakże niedostępne, ale rzeczywiste, bardzo rzeczywiste. Z tego
poznania trzeba nam także wyciągać prawdziwe wnioski, aby żyć w atmosferze
spraw Bożych we wspólnocie z Bogiem i wszystkimi bytami, które Mu
służą.
Prefekt watykańskiej Dykasterii Nauki Wiary, Kard. Víctor Manuel Fernández ogłosił podczas inauguracji Synodu, że przygotowywany jest dokument na temat roli kobiet w Kościele. Dykasteria Nauki Wiary pracuje nad nim w dialogu z Sekretariatem Generalnym Synodu.
Dokument zajmie się między innymi następującymi kwestiami: natura rzeczywistości sakramentalnej, relacja między sakramentami a posługami w Kościele, pochodzenie posług kościelnych, posługi i funkcje kościelne nie wymagające święceń sakramentalnych i wreszcie: problemy wynikające z błędnej koncepcji władzy kościelnej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.