Gdy szukamy odpowiedzi na pytanie, jaki jest Bóg, pierwszym krokiem powinno być otwarcie Pisma Świętego. Właśnie ono jest dla nas podstawowym źródłem poznania Boga, który sam się objawia człowiekowi w opisanej historii zbawienia. Otwierając Biblię w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie, czy Bóg jest zazdrosny, odnajdujemy zdania, które wprost wskazują na odpowiedź: tak, jest zazdrosny. Chociażby ten moment, kiedy na górze Synaj przekazuje Mojżeszowi przykazania: „Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który za nieprawość ojców karze synów do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy Mnie nienawidzą” (Wj 20, 4-5). Również prorok Izajasz mówi wprost o „zazdrosnej miłości Pana zastępów” (Iz 9, 6). W Ewangelii natomiast czytamy słowa Jezusa: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien” (Mt 10, 37). Można by przytoczyć jeszcze wiele biblijnych cytatów, w których sam Bóg przedstawia się jako zazdrosny.
Reklama
Istotne jest tu przywołanie jeszcze zdania z Hymnu o miłości, którego autorem jest św. Paweł Apostoł: „Miłość nie zazdrości” (1 Kor 13, 4). A przecież wiemy też, że Bóg jest miłością (por. 1 J 4, 8). Może się zatem pojawić w chcącym poznać Boga czytelniku Pisma Świętego pewien rozdźwięk. Skoro Bóg cechuje się miłością bezgraniczną, bezinteresowną, wszechogarniającą i jest miłością dla całego swojego stworzenia, w tym przede wszystkim dla człowieka, to jak może być Bogiem zazdrosnym?
Kiedy w teologii moralnej mówimy o zazdrości człowieka oraz o złych i niechcianych konsekwencjach tej zazdrości, ujmujemy to w kategoriach grzechu. Zdanie „Miłość nie zazdrości” z listu św. Pawła przypomina nam, że przez owo uleganie grzechowi, niestety, może pojawić się w człowieku miłość chora, destrukcyjna, podczas gdy prawdziwa, czysta miłość nie zna destrukcji. Bóg nie może dopuścić się autodestrukcji. On nie może być grzeszny.
Czym zatem byłaby zazdrość Boga o swój lud, o człowieka? Bóg przecież nie ma konkurenta czy rywala. Jedyny Pan jest Bogiem wszystkiego, jest źródłem i celem wszystkiego. Zazdrość Boga nie oznacza zatem niechcianych i prowadzących do destrukcji emocji. Zazdrość Boga jest wyrazem Jego pragnienia, aby ludzie całym swoim życiem odpowiedzieli na Jego miłość, aby przylgnęli do Niego, do Jego Prawa, aby nie zbłądzili, aby nie zeszli na drogi prowadzące do odstąpienia od Jego miłości, lecz by pragnęli wiecznego życia w Bogu. Zauważmy, że Bóg mówi o sobie, iż jest zazdrosny właśnie w kontekście ulepienia przez Izraelitów cielca ze złota i oddania mu pokłonu. W tym też kontekście daje przykazanie, aby oddawali cześć tylko Jemu – Bogu jedynemu, żeby już nie czynili żadnej rzeźby ani obrazu, tak jak miało to miejsce w przypadku cielca ze złota. Bóg daje przykazania, bo bardzo zależy Mu na człowieku. Zazdrość Boga jest w istocie miłością.
Gdybyśmy zadali sobie pytanie, czego nam brakuje w codziennym życiu doczesnym, zapewne długo wymienialibyśmy swoje pragnienia. Przejawia się to również w życiu duchowym.
Po pierwsze – modlitwa staje się dla wielu jedynie proszeniem o coś, a wiara w Boga pojmowana jest jako gwarant życiowego sukcesu. Po drugie – przeprowadzanie rachunku sumienia wiąże się najczęściej jedynie z uznawaniem swojej niedoskonałości – bo znowu coś się nie udało, bo znowu nastąpił upadek – i w końcu z dramatycznym pytaniem o kwalifikowanie się do bycia miłym w oczach Boga. Często z większą wyrazistością widzimy to, czego nie mamy, albo czego mamy za mało, niż to, z czego już możemy się cieszyć. Mówimy też o naszej narodowej przywarze – ciągłym narzekaniu na rzeczywistość, z którym musimy się mierzyć, ale dostrzegamy też, że dla ludzi epoki postmodernizmu charakterystyczne jest chcieć coraz więcej, intensywniej, bardziej.
O Królu pokoju, spraw pokój w sercu moim, wróć ciszę duchowi mojemu, abym mógł na każdym miejscu modlić się, wznosząc czyste ręce (św. Rafał Kalinowski).
Żyjemy w trudnych czasach. Żyjemy tak, jakby Boga nie było. Człowiek nastawiony jest na konsumpcyjny styl życia. Jest nastawiony tylko na zysk, na zabawę i przyjemności, a w społeczeństwie zanika poczucie obowiązku dobra wspólnego oraz odpowiedzialności za siebie i innych. Nie rozróżnia się dobra od zła, zabija się sumienie, a w konsekwencji młodzi ludzie popadają w depresję i tracą poczucie sensu życia.
Dzięki Kościołowi katolickiemu jesteśmy Polakami – mamy wielką narodową kulturę, zbudowaliśmy wielką cywilizację i nie możemy pozwolić, żeby ona zginęła. Europa jest dziś w kryzysie. Rozpowszechniają się tam różne sekty, nie mające ducha chrześcijańskiego, ale posługujące się Ewangelią – takie przypadki były nawet na Ślęży. Sekty które głoszą, że życie doczesne nie ma najmniejszej wartości, że materia i ciało ludzkie to samo zło i należy je zniszczyć, że należy zniszczyć wszelkie społeczności, poczynając od małżeństwa i rodziny, trzeba wszystko obalić i spowodować całkowite wygaśnięcie cywilizacji, która istnieje w Europie, niszcząc jej fundamenty, czyli chrześcijaństwo, często zamieniając świątynie w hotele, restauracje lub całkowicie zrównując je z ziemią. Dąży się do tego, żeby chrześcijaństwo w ogóle przestało istnieć. We wszystkich okresach historii kościoła, gdy przychodził kryzys, powstawały nowe zakony. Gdy przyszła reformacja, która odrzuciła 6 sakramentów, która odrzuciła władzę papieską, tradycję Kościelną i nauczanie ojców Kościoła i papieży, a skoncentrowała się na samej Biblii - tacy nauczyciele jak Luter, Zwingli czy Kalwin głosili, że każdy chrześcijanin ma prawdo po swojemu interpretować Pismo Święte, co wprowadzało zupełny chaos w kwestiach wiary. Wtedy pojawił się nowy zakon, który temu się przeciwstawił - zakon Jezuitów. Jezuici tworzyli szkoły, uczelnie, uniwersytety, które zakładał Kościół. Dziś rzadko się wspomina o tym, że uniwersytet jest dziełem Kościoła. W średniowieczu, w czasach gdy królowie i książęta nie umieli pisać i czytać jedynie Kościół tworzył uniwersytety – do roku 1400 założył ich ponad 40, m. in. uniwersytet Krakowski. Na tych uczelniach pracowało wielu zakonników, dominikanie - Albert Wielki, Tomasz z Akwinu, franciszkanie – Św. Bonawentura i inni. Oni kształtowali umysły Europejczyków i stworzyli na terenie Europy mnóstwo szkół – nie mieczem, nie ogniem, ale intelektualnie przeciwstawiali się reformacji i uratowali Kościół katolicki w Europie. Później były też inne organizacje - bardziej i mniej jawne - w Europie, które próbowały opanować życie polityczne krajów europejskich, uniwersytety, rozwijające się media i ówczesne gazety. Chcieli za pomocą tych środków zniszczyć Kościół katolicki. Jednak zakony broniły Kościoła i wciąż go budowały. Trzeba jednak stwierdzić, że szatan nie śpi – on działa zawsze i ma do swojej dyspozycji pomocników. W naszych czasach szatan działa skuteczniej niż dawniej - poprzez media, dzięki którym ma większy zasięg. Próbuje się też skłócić profesorów, redaktorów gazet czy telewizji.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
