1956-61 – odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Częstochowskim Seminarium Duchownym w Krakowie.
29 czerwca 1961 – otrzymał święcenia kapłańskie z rąk drugiego biskupa częstochowskiego Zdzisława Golińskiego. Po święceniach kapłańskich został skierowany na studia specjalistyczne do Lublina, gdzie studiował prawo kanoniczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Studia ukończył w 1978 r. obroną pracy doktorskiej z zakresu prawa kanonicznego porównawczego Kościołów wschodnich i Kościoła łacińskiego. Rozprawa doktorska nosiła tytuł Zmiana obrządku – studium historyczno-prawne.
Reklama
1964-66 – ks. Skubiś pracował na stanowisku notariusza Kurii Biskupiej w Częstochowie. Jednocześnie prowadził intensywną działalność duszpasterską jako diecezjalny duszpasterz akademicki (1965-82). W tym okresie zasłynął jako odważny duszpasterz akademicki. Wielokrotnie musiał stawić czoła trudnościom, które stawiały ówczesne władze komunistyczne. Prowadzony przez niego Ośrodek Duszpasterstwa Akademickiego był prawdziwą enklawą wolności i kuźnią dusz, charakterów i umysłów młodych ludzi. Ksiądz Skubiś w trudnych czasach komunistycznych stworzył studentom i inteligencji Częstochowy możliwość zetknięcia się z ludźmi działającymi w politycznej opozycji, z przedstawicielami wielkiego intelektualnego świata. Zapraszał na spotkania do słynnej studenckiej „Piwnicy”, mieszczącej się w budynku Kurii Biskupiej w Częstochowie, osoby wybitne: profesorów uniwersyteckich, twórców kultury, publicystów i polityków, którzy głosząc swoje poglądy, narażali się na restrykcje ze strony komunistycznej władzy. Ksiądz Skubiś z wielkim zaangażowaniem prowadził też pracę wydawniczą. Warto wspomnieć o wydawanym pod jego kierunkiem Monitorze Kościelnym, który stał się zalążkiem reaktywowanej w 1981 r. Niedzieli.
1974-85 – był redaktorem Częstochowskich Studiów Teologicznych, do 1981 r. – dyrektorem Wydawnictwa Diecezjalnego Regina Poloniae.
1981 – został redaktorem naczelnym Niedzieli. Pierwszy numer wznowionego tygodnika ukazał się z datą 7 czerwca 1981 r. Funkcję redaktora naczelnego ks. Skubiś pełnił do 30 czerwca 2014 r.
Ksiądz Skubiś pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Episkopatu ds. Kultury. Był także członkiem Komisji Duszpasterstwa Akademickiego, Komisji Duszpasterstwa Ogólnego i Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu.
Reklama
1995 – został laureatem Nagrody im. św. Maksymiliana Marii Kolbego przyznawanej przez Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy. W ciągu wielu lat na stanowisku redaktora naczelnego Niedzieli ks. Skubiś otrzymał szereg nagród i wyróżnień: Nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka (1995), Nagrodę im. Karola Miarki (1998), Platynowy Laur Umiejętności i Kompetencji przyznawany przez Regionalną Izbę Gospodarczą w Katowicach (1998). Otrzymał honorowy tablet „Czyniącym Dobro” oraz statuetkę „Summa Bonitas” Fundacji „Zdążyć z Pomocą” dla osób szczególnie zasłużonych w realizacji charytatywnego programu Fundacji (2000, 2005), wyróżnienie Duszpasterstwa Środowisk Twórczych Archidiecezji Częstochowskiej „Anioł Nadziei” (2003), Nagrodę „Totus medialny” dla Tygodnika Katolickiego Niedziela (2004), Nagrodę Prezydenta Miasta Częstochowy „Tym, co służą Miastu i Ojczyźnie” (2004), Nagrodę im. Juliana Kulentego „Multimedia w służbie Ewangelizacji 2005” przyznawaną przez Katolickie Stowarzyszenie Filmowe.
1996 – ks. Skubiś został prałatem honorowym Jego Świątobliwości.
2000 – został podniesiony do godności infułata. W tym samym roku ks. Skubiś został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
2016 – w redakcji Tygodnika Katolickiego Niedziela w Częstochowie ks. Skubiś powołał do istnienia Ruch „Europa Christi”. W kolejnych latach ruch ten zorganizował Międzynarodowe Kongresy „Europa Christi” oraz spotkania m.in. w: Ołomuńcu, Velehradzie, Brukseli, Wilnie, Nitrze na Słowacji, we Lwowie, w Lublinie, Warszawie, we Wrocławiu, w Częstochowie i Łodzi.
31 stycznia 2017 r. – ks. inf. Ireneusz Skubiś jako pierwszy duchowny w Polsce otrzymał Laur Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za 2016 r.
27 listopada 2023 r. – otrzymał Medal „Pro Patria”.
20 grudnia 2023 r. – zmarł w wieku 85 lat, w 62. roku kapłaństwa.
2023-12-21 12:39
Ocena:+10Podziel się:
Reklama
Wybrane dla Ciebie
Przewodniczący Episkopatu złożył kondolencje po śmierci ks. inf. Ireneusza Skubisia
Odszedł człowiek wielkiej wiary, głębokiej miłości do Chrystusa i Kościoła - napisał abp Stanisław Gądecki, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski w liście na uroczystości pogrzebowe śp. ks. inf. Ireneusza Skubisia, wieloletniego redaktora naczelnego tygodnika katolickiego „Niedziela”.
Przewodniczący Episkopatu w liście kondolencyjnym przesłanym na ręce abp. Wacława Depo, metropolity częstochowskiego zapewnił w imieniu Konferencji Episkopatu Polski o swojej duchowej bliskości z wszystkimi uczestnikami uroczystości pogrzebowych oraz o modlitwie, „tak w intencji Zmarłego, jak i w intencji wszystkich, których zasmuciło jego odejście”.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
Dwunastu neoprezbiterów wyświęconych 24 maja 2025 roku zostało posłanych na pierwsze parafie, gdzie będą wikariuszami. Dekrety wręczył im metropolita warszawski abp Adrian Galbas.
Dwunastu neoprezbiterów odebrało dekrety z rąk metropolity warszawskiego w kaplicy Domu Arcybiskupów Warszawskich. Na początku abp Adrian Galbas odczytał fragment z Dziejów Apostolskich (Dz 1, 6-8), a następnie zachęcił nowych kapłanów, aby nie patrzyli „na tę chwilę tylko od strony administracyjnej, ale żeby to potraktowali także jako moment duchowy”. – Posłanie was na pierwsze miejsca posługi jest doświadczeniem duchowym. I w tym sensie dobrze, żeby właśnie miało miejsce w takim kontekście – mówił metropolita warszawski.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
