Każdy z nas spotkał się z pojęciami „rehabilitacja”, „fizjoterapia”, „fizykoterapia”. Czy tych określeń można używać zamiennie? A może jest jakaś różnica?
Tomasz Błaszczyk: Fizjoterapia to dział medycyny klinicznej wykorzystujący w celach leczniczych ruch i inne czynniki fizyczne, jakie spotykamy w naturze. To bardzo rozległa dziedzina, która swoimi działaniami obejmuje różne obszary medycyny. Można podzielić ją na trzy podstawowe działy, którymi są: kinezyterapia, fizykoterapia i masaż. Jest to bardzo uogólniony podział, ale daje obraz, w jakich obszarach pracują fizjoterapeuci. Kinezyterapia to leczenie ruchem. Zabiegi kinezyterapii są związane z wszelkiego rodzaju ćwiczeniami wykonywanymi czy to samodzielnie przez pacjenta, czy też z pomocą terapeuty bądź tylko przez niego. Z kolei fizykoterapia to leczenie przy pomocy różnego rodzaju bodźców fizycznych. Wśród zabiegów fizykalnych są m.in.: naświetlania lampami, leczenie polem magnetycznym, prądy, ultradźwięki. W tej grupie mieści się również hydroterapia z arsenałem zabiegów wodnych, np. wirówek, kąpieli perełkowych czy też masaży podwodnych. Trzecią gałęzią fizjoterapii jest masaż leczniczy. Gama rodzajów masaży jest bardzo szeroka. Możemy spotkać się z masażem leczniczym czy też klasycznym. Inny rodzaj masażu to drenaż limfatyczny stosowany np. przy obrzękach. Masaże są wykonywane zarówno jako element terapii, jak i w odnowie biologicznej, zabiegach SPA czy w sporcie.
Reklama
Jak rozumieć pojęcie rehabilitacji?
Pojęcie rehabilitacji odnosi się do różnorodnych działań mających na celu poprawienie dobrostanu człowieka. Rehabilitacja dotyczy nie tylko przywracania sprawności fizycznej, ale także sprawności umysłowej, leczenia uzależnień czy też pomocy pacjentowi w powrocie np. do pracy. Z kolei fizjoterapia jest jednym z elementów wchodzących w skład obszernej dziedziny naukowej, którą jest rehabilitacja.
W 2015 r. powstała ustawa określająca zasady dotyczące zawodu fizjoterapeuty. Od tego momentu fizjoterapeuta to pełnoprawny zawód medyczny posiadający swoją izbę. Jest to Krajowa Izba Fizjoterapeutów zrzeszająca osoby, które ukończyły studia i zdały egzaminy, uzyskując stopień magistra fizjoterapii. Aby móc pracować zgodnie z prawem, każdy fizjoterapeuta ma nadane – podobnie jak lekarz czy pielęgniarka – prawo wykonywania zawodu. Ustawa o zawodzie fizjoterapeuty nakłada na fizjoterapeutę wiele obowiązków dotyczących zarówno postępowania, jak i możliwości badania i prowadzenia terapii. Obowiązek posiadania PWZF, czyli prawa wykonywania zawodu fizjoterapeuty, ciąży na każdym, kto chce pracować w przychodni bądź świadczyć usługi dla pacjentów w sektorze prywatnym. Jest to bardzo ważne, chociaż wielu pacjentów o tym nie wie, myli pojęcia, nazywając np. fizjoterapeutę masażystą lub odwrotnie.
A zatem kiedy powinniśmy się udać do fizjoterapeuty, a kiedy do masażysty?
Masażyści są specjalistami wyłącznie w dziedzinie masażu. Osoba wykonująca zawód technika masażysty nie ma możliwości określania rodzaju terapii, może jedynie wykonać zabieg zgodnie ze zleceniem lekarza bądź fizjoterapeuty. Pamiętajmy też, że fizjoterapeuta to nie masażysta, choć często tę formę terapii wykorzystuje w swoich działaniach, podobnie jak wykorzystuje fizykoterapię czy kinezyterapię. Fizjoterapeuta po ukończonych studiach, mający prawo wykonywania zawodu, gwarantuje nam bezpieczeństwo prowadzonej terapii i nie jest osobą z przypadku. To zawód, który wymaga dużej wiedzy, wysiłku i ciągłego kształcenia.
Karmienie piersią, chociaż jest naturalne, często wywołuje wiele pytań.
Jest tak od czasu, gdy w połowie XX wieku na rynku pojawiły się tzw. mleka modyfikowane i mieszanki mleczne, a reklama sprawiła, że młode mamy zaczęły chętnie po nie sięgać w przekonaniu, iż mleko sztuczne będzie dla dziecka lepsze niż pokarm matki. Tak, oczywiście, nie jest. Mleko matki to żywa tkanka, która zawiera wszystko, co niezbędne i najlepsze na danym etapie rozwoju noworodka czy niemowlęcia. Jest to pokarm i szczepionka zarazem. Zawarte są w nim enzymy, hormony i przeciwciała, które bronią organizm dziecka przed bakteriami i wirusami. Można śmiało powiedzieć, że to prawdziwy cud natury, jego skład bowiem dostosowuje się do wieku dziecka – jest inny, gdy dziecko przychodzi na świat jako wcześniak, inny, gdy jest noworodkiem donoszonym.
Św. Jan Nepomucen urodził się w Pomuku (Nepomuku) koło Pragi.
Jako młody człowiek odznaczał się wielką pobożnością i religijnością.
Pierwsze zapiski o drodze powołania kapłańskiego Jana pochodzą z
roku 1370, w których figuruje jako kleryk, zatrudniony na stanowisku
notariusza w kurii biskupiej w Pradze. W 1380 r. z rąk abp. Jana
Jenzensteina otrzymał święcenia kapłańskie i probostwo przy kościele
św. Galla w Pradze. Z biegiem lat św. Jan wspinał się po stopniach
i godnościach kościelnych, aż w 1390 r. został mianowany wikariuszem
generalnym przy arcybiskupie Janie. Lata życia kapłańskiego św. Jana
przypadły na burzliwy okres panowania w Czechach Wacława IV Luksemburczyka.
Król Wacław słynął z hulaszczego stylu życia i jawnej niechęci do
Rzymu. Pragnieniem króla było zawładnąć dobrami kościelnymi i mianować
nowego biskupa. Na drodze jednak stanęła mu lojalność i posłuszeństwo
św. Jana Nepomucena.
Pod koniec swego życia pełnił funkcję spowiednika królowej
Zofii na dworze czeskim. Zazdrosny król bezskutecznie usiłował wydobyć
od Świętego szczegóły jej spowiedzi. Zachowującego milczenie kapłana
ukarał śmiercią. Zginął on śmiercią męczeńską z rąk króla Wacława
IV Luksemburczyka w 1393 r. Po bestialskich torturach, w których
król osobiście brał udział, na pół żywego męczennika zrzucono z mostu
Karola IV do rzeki Wełtawy. Ciało znaleziono dopiero po kilku dniach
i pochowano w kościele w pobliżu rzeki. Spoczywa ono w katedrze św.
Wita w bardzo bogatym grobowcu po prawej stronie ołtarza głównego.
Kulisy i motyw śmierci Świętego przez wiele lat nie był znany, jednak
historyk Tomasz Ebendorfer około 1450 r. pisze, że bezpośrednią przyczyną
śmierci było dochowanie przez Jana tajemnicy spowiedzi. Dzień jego
święta obchodzono zawsze 16 maja. Tylko w Polsce, w diecezji katowickiej
i opolskiej obowiązuje wspomnienie 21 maja, gdyż 16 maja przypada
św. Andrzeja Boboli. Jest bardzo ciekawą kwestią to, że kult św.
Jana Nepomucena bardzo szybko rozprzestrzenił się na całą praktycznie
Europę.
W wieku XVII kult jego rozpowszechnił się daleko poza
granice Pragi i Czech. Oficjalny jednak proces rozpoczęto dopiero
z polecenia cesarza Józefa II w roku 1710. Papież Innocenty XII potwierdził
oddawany mu powszechnie tytuł błogosławionego. Zatwierdził także
teksty liturgiczne do Mszału i Brewiarza: na Czechy, Austrię, Niemcy,
Polskę i Litwę. W kilka lat potem w roku 1729 papież Benedykt XIII
zaliczył go uroczyście w poczet świętych.
Postać św. Jana Nepomucena jest w Polsce dobrze znana.
Kult tego Świętego należy do najpospolitszych. Znajduje się w naszej
Ojczyźnie ponad kilkaset jego figur, które można spotkać na polnych
drogach, we wsiach i miastach. Często jest ukazywany w sutannie,
komży, czasem w pelerynie z gronostajowego futra i birecie na głowie.
Najczęściej spotykanym atrybutem św. Jana Nepomucena jest krzyż odpustowy
na godzinę śmierci, przyciskany do piersi jedną ręką, podczas gdy
druga trzyma gałązkę palmową lub książkę, niekiedy zamkniętą na kłódkę.
Ikonografia przedstawia go zawsze w stroju kapłańskim, z palmą męczeńską
w ręku i z palcem na ustach na znak milczenia. Również w licznych
kościołach znajdują się obrazy św. Jana przedstawiające go w podobnych
ujęciach. Jest on patronem spowiedników i powodzian, opiekunem ludzi
biednych, strażnikiem tajemnicy pocztowej.
W Polsce kult św. Jana Nepomucena należy do najpospolitszych.
Ponad kilkaset jego figur można spotkać na drogach polnych. Są one
pamiątkami po dziś dzień, dawniej bardzo żywego, dziś już jednak
zanikającego kultu św. Jana Nepomucena.
Nie ma kościoła ani dawnej kaplicy, by Święty nie miał
swojego ołtarza, figury, obrazu, feretronu, sztandaru. Był czczony
też jako patron mostów i orędownik chroniący od powodzi. W Polsce
jest on popularny jako męczennik sakramentu pokuty, jako patron dobrej
sławy i szczerej spowiedzi.
„Prośmy Pana o łaskę, abyśmy zawsze przyjmowali to ziarno, którym jest Jego słowo” - zaapelował Ojciec Święty do wiernych podczas swojej pierwszej audiencji ogólnej. Leon XIV postanowił kontynuować cykl katechez rozpoczęty przez Franciszka „Jezus Chrystus naszą nadzieją”, a dzisiaj omówił przypowieść o siewcy (Mt 13, 1-17).
Cieszę się, że mogę powitać was na mojej pierwszej Audiencji Generalnej. Podejmuję cykl katechez jubileuszowych na temat „Jezus Chrystus naszą nadzieją”, rozpoczęty przez Papieża Franciszka.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
