Reklama

Niedziela Przemyska

Zbombardowane marzenia

Minął rok od bestialskiego ataku Rosji na Ukrainę. Rok wielkich dramatów i złamanych nadziei, ale też ogromu dobra płynącego z poruszonych ludzkich serc.

Niedziela przemyska 9/2023, str. IV

[ TEMATY ]

wojna na Ukrainie

Karol Porwich/Niedziela

Po kilkudniowej tułaczce kubek gorącej herbaty to marzenie

Po kilkudniowej tułaczce kubek gorącej herbaty to marzenie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Poniżej przedstawiamy zbierane „na gorąco” relacje wolontariuszy i uchodźców, którzy przybyli do Przemyśla w pierwszych dniach wojny.

Czaj…! Czaj...!

Przemyśl leży niemal tuż przy granicy z Ukrainą. Jest pierwszym bezpiecznym przystankiem dla uciekających przed wojną. – Dziennie przyjeżdża do nas kilka pociągów wypełnionych ponad standard. Wychodzi z nich średnio 1-2 tys. osób – mówi jeden w wolontariuszy, którzy pomagają uchodźcom. Pierwszym, co rzuca się im w oczy po wyjściu z pociągu na dworzec Przemyśl Główny, są wszechobecne kartki i drogowskazy z informacjami po polsku, ukraińsku i angielsku. Chyba najczęściej słyszalne tutaj słowo to „???”... „???”… (czaj), czyli gorąca herbata. Wielu z wdzięcznością przyjmuje herbatę, niemal każde dziecko zostaje obdarowane maskotkami przekazanymi od mieszkańców. Na twarzach ludzi widać ogromne zmęczenie, przerażenie i płacz. Większość uchodźców to kobiety i dzieci, które udają się do swoich rodzin i znajomych, ale są też tacy, którzy nie mają gdzie jechać, a ich jedynym pragnieniem jest znaleźć się w bezpiecznym miejscu, którym jest Polska. – Jedna z rodzin pokazała nam starą pocztówkę, sprzed 30 lat, z adresem, pod którym chcą znaleźć schronienie, bo tam jest ich rodzina, z którą nie mają od wielu lat kontaktu – mówi Dariusz Lasek, wolontariusz, przemyski radny, lider Męskiego Różańca i prezes Fundacji 3 Serca.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ofiarna pomoc

Reklama

Na dworcu PKP i na terenie po byłym TESCO władze Przemyśla błyskawicznie zorganizowały duży punkt informacyjny dla osób, które przybywają z Ukrainy. Na pierwszej linii pomocy udzielają władze samorządowe, przemyska Caritas, wolontariusze i pracownicy Duszpasterstwa Rodzin z dyrektorem wydziału ks. Markiem Machałą, Fundacja 3 Serca, organizacje pozarządowe, zarządy osiedli; są też klerycy z naszego WSD i wiele innych ludzi dobrej woli, a przede wszystkim dzielni przemyślanie. – Żaden uchodźca nie został bez noclegu czy posiłku – podkreśla Dariusz Lasek.

Setki rodzin oczekują pod stacją w gotowości na przyjęcie Ukraińców do swych domów. Ulice wokół dworca kolejowego są po obu stronach kompletnie zastawione pojazdami. Można zobaczyć rejestracje ze wszystkich regionów Polski. Jeszcze więcej jest zagranicznych: niemieckie, austriackie, duńskie, litewskie, brytyjskie, hiszpańskie, francuskie. Cała stacja jest wypełniona gwarem i ludźmi: uchodźcami, uzbrojoną w broń palną policją, wolontariuszami, harcerzami, żołnierzami Wojsk Obrony Terytorialnej, ochroniarzami, mediami z całego świata. Tutaj uchodźcy otrzymują bezpłatnie wszystko: wodę, toaletę, ciepły posiłek, kawę, herbatę, startery do telefonów, informację, transport, ubrania, środki higieny, pieluszki, maskotki dla dzieci, pomoc medyczną, tymczasowe zakwaterowanie.

Serce płacze

Reklama

Wśród mieszającego się nieustannie tłumu ludzi, płaczu dzieci, uwijających się wolontariuszy, na dworzec wjeżdża wyjątkowy transport; to „pociąg cierpienia”. – Nie ma chyba człowieka, który byłby w stanie przejść obojętnie obok niewymownego cierpienia dzieci, które zmagają się z chorobą nowotworową, a które dzisiejszej nocy specjalnym pociągiem wysłanym po nie z Polski przyjechały do Przemyśla... – głos Dariusza Laska drży. – Te chore dzieci, potrzebujące spokoju, pod kroplówkami, w dramatycznych okolicznościach zostały zmuszone, by uciekać ze swojego kraju, na noszach... Serce płacze, tylko nadzieja, że w Polsce znajdą drugą ojczyznę, być może w ostatnich dniach, miesiącach swojego życia.

Tylko mi i jeszcze jednej osobie było dane wejść do tego „pociągu cierpienia” i zobaczyć na własne oczy okrutne, bezlitosne dzieło wojny. I choć płaczących dzieci na przemyskim peronie są w ostatnich dniach setki, to widok tych chorych dzieciątek naprawdę rozdzierał serce. Jeden z nas rozdawał dzieciom jedzenie, ja natomiast wziąłem ze sobą worek maskotek i przekazywałem je do rączek, lub kładłem koło głowy... I choć trudno mi było się uśmiechać, robiłem wszystko, żeby nie pokazać po sobie, co czuję w sercu, gdy patrzę na zmęczony i cierpiący wzrok tych dzieci. Gdy wręczałem maskotki z trudem zdobywałem się na to, by ukryć łzy, by dać im chociaż uśmiech i chwilowe pocieszenie, i zobaczyć w tych zbolałych dziecięcych oczach iskrę radości. To cierpiące oczy aniołów! – mówi wzruszony wolontariusz. I dodaje: – Staram się, choć już nie mam czasem siły, rozbawiać wychodzące z pociągu dzieci, w środku nocy. Uśmiechać się do nich, radośnie nawiązywać kontakt, wręczać pluszaka, herbatę, sok, czy jedzenie, jak wszyscy wokół mnie wspaniali wolontariusze… Swoją drogą, jakież to dobrodziejstwo, te pluszaki, dzięki temu dzieci wyraźnie się ożywiają... Obok innych artykułów, te są także bardzo potrzebne i oczekiwane. W nocy przekazaliśmy setki pluszaków do rączek dzieci w kolejnym pociągu, który przywiózł ok. 1800 matek z dziećmi.

Reklama

Wokół mnie są dzielni wolontariusze, którzy często pełnią pomoc przez kilkanaście godzin na dobę, a czasem i całą. Czy zimno, czy cieplej, są obecni i można na nich liczyć. Zmieniają się, dojeżdżają z różnych miejscowości, są bardzo ofiarni i pełni zapału. Są zaangażowani żołnierze WOT, funkcjonariusze Straży Granicznej i Policji, strażacy, wszyscy oni często noszą dzieci na rękach, dźwigają walizy, pchają wózki. Reakcja przybywających ukraińskich rodzin jest jedna: nieopisana wdzięczność, zaskoczenie skalą dobroci, otwartości i przyjęcia, z którymi się tu spotkały. Niektórzy pytają, czy tu już Polska, jakby jeszcze nie byli pewni tego, że są już w bezpiecznym kraju... Tak, odpowiadamy, tu jest Polska i nie pozwolimy was skrzywdzić. Tu jesteście bezpieczni – relacjonuje Dariusz Lasek.

Pomagają wszyscy

Witold Wołczyk z Kancelarii Prezydenta Przemyśla potwierdza, że spora część urzędników udziela się jako wolontariusze. Czy to w godzinach pracy, czy po niej. Pracują w różnych częściach miasta, wspólnie z nauczycielami dyżurują w szkołach. Pomagają przygotowywać i wydawać posiłki dla uchodźców. – W dziewięciu naszych szkołach podstawowych i średnich jest ponad 600 miejsc dla uchodźców. Urządzone są w salach gimnastycznych. Uczniowie tych placówek z oczywistych względów mają inną formę zajęć wychowania fizycznego. Takie miejsca są urządzone również w kilku placówkach oświatowych nieprowadzonych przez miasto – mówi Wołczyk.

Reklama

Tysiące uchodźców czekają też na polsko-ukraińskiej granicy w Medyce. Po stronie ukraińskiej kolejka samochodów ciągnie się na 30-40 km. Ludzie decydują się na pokonanie dziesiątek kilometrów pieszo. Najczęściej mają ze sobą jedną lub dwie walizki. Po przekroczeniu granicy są ogromnie zmarznięci i wyczerpani. Na początek wszyscy potrzebujący otrzymują pomoc medyczną, dostają koce, ciepły posiłek, herbatę, kanapki, wodę, ciastka i są przewożeni do różnych miejsc na noclegi. W działania pomocowe są zaangażowane wszystkie jednostki Ochotniczej Straży Pożarnej, przemyska Caritas, koła gospodyń wiejskich i cały szereg anonimowych osób, mieszkańców Podkarpacia i całej Polski. Ogromna liczba wolontariuszy pomaga dzień i noc na pierwszej linii frontu. Z przeprowadzonych rozmów wynika, że wiele osób przyjeżdża do punktu recepcyjnego tylko na chwilę, by odpocząć, uzyskać informacje i jedzie dalej na zachód.

Chcemy żyć w pokoju

Ukraińscy pogranicznicy po ogłoszeniu przez prezydenta kraju mobilizacji nie wypuszczają z ojczyzny mężczyzn w wieku poborowym: od 18. do 60. roku życia. Na dworcu przemyskim spotykam kobietę z Winnicy, która trzyma na rękach 10-miesięczną córeczkę. Jest przerażona, bo po drugiej stronie został jej mąż, by walczyć o swój kraj. Wcześniej, w latach 2014-15, walczył na wschodzie jego starszy brat; służył jako pomocnik medyczny na froncie w Doniecku. – Tak naprawdę wtedy na Ukrainie zaczęła się wojna. Zginęło wówczas mnóstwo ludzi. Przez cały ten czas ludzie żyli w poczuciu zagrożenia. Ta wojna tak naprawdę trwa już 8 lat! Ale tym razem zdrowy rozsądek podpowiedział mi, że trzeba natychmiast spakować walizki i wyjechać. To trudna decyzja, ale to wszystko dla naszej Ołenki – mówi kobieta. Za chwilę do rozmowy dołącza starsza pani z Tarnopola. – Dziękujemy Polakom za pomoc, chcemy żyć w pokoju, wszyscy jesteśmy „słowiańskimi braćmi”, których historia rozdzieliła i skłóciła. Ale czas już zostawić to, co było złego i żyć, jak Bóg przykazał – podkreśla.

Jak powiedział w rozmowie funkcjonariusz Straży Miejskiej, uchodźcy, którzy chcą zostać w Przemyślu, są rozwożeni do szkół i tam tymczasowo zakwaterowani. II Liceum Ogólnokształcące zostało przekształcone w punkt zbiórki i pomocy. Klasa do języka polskiego stała się magazynem pieluch, do niemieckiego – żywności. Sala gimnastyczna jest przygotowana na nocleg dla uchodźców. I tak jest w wielu szkołach Podkarpacia. Ale, jak zaznaczył funkcjonariusz, osoby te najczęściej w Przemyślu chcą tylko przenocować, odpocząć po długiej i męczącej podróży, by następnego dnia udać się np. do Warszawy, Krakowa, Gdańska, gdzie część z nich zostanie, a reszta pojedzie dalej, do krajów europejskich.

W okresie wojny, gdy na domy spadają rakiety, a czołgi rozjeżdżają cały dobytek ludzi, ważny jest po prostu Człowiek. Pomoc mu to moralny obowiązek nas wszystkich.

2023-02-21 13:37

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Z wiarą w przyszłość

Niedziela lubelska 15/2024, str. VI

[ TEMATY ]

wojna na Ukrainie

Ira Petrovska

Rodzina państwa Vshyvenko buduje w Polsce nowe życie

Rodzina państwa Vshyvenko buduje w Polsce nowe życie

W tragiczne wydarzenia wojenne wplecione są losy konkretnych rodzin i osób.

Jeszcze na początku 2022 r. nie przypuszczaliśmy, że wojna w Ukrainie rozpocznie przełomowy, historyczny czas dla Polski i ziemi lubelskiej. W spokojne, ustabilizowane życie mieszkańców gwałtownie wdarło się napięcie, związane z masowym napływem uchodźców i niepokój o dalsze losy konfliktu. Podobne, bardzo burzliwe wydarzenia, spotykały nas jednak już w przeszłości, a ważną rolę w pokonywaniu zamętu odgrywał Kościół.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

„Św. Jan Paweł II. Prorok nadziei” – wkrótce XXV Dzień Papieski

2025-10-02 11:30

Fundacja Dzieło Nowego Tysiąclecia

XXV Dzień Papieski

XXV Dzień Papieski

- To dzieło nie okazało się chwilową inicjatywą, ale nabrało poważnego charakteru. To tysiące osób, które skorzystały z pomocy fundacji - podkreślił abp Adrian Galbas SAC podczas dzisiejszej konferencji zapowiadającej XXV Dzień Papieski. W tym roku obchodzony będzie on 12 października pod hasłem: „Św. Jan Paweł II. Prorok nadziei”. Wydarzenie co roku przypomina o duchowym dziedzictwie Papieża Polaka i staje się okazją do modlitwy, refleksji oraz wsparcia programu stypendialnego dla młodzieży poprzez zbiórkę prowadzoną przez Fundację „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. W ciągu roku FDNT wspiera blisko 2100 stypendystów.

Abp Adrian Galbas SAC, metropolita warszawski i przewodniczący Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, podkreślił, że jubileusz działalności fundacji jest dowodem jej trwałości i realnego znaczenia w życiu Kościoła w Polsce. - To dzieło nie okazało się chwilową inicjatywą, ale nabrało poważnego charakteru. To tysiące osób, które skorzystały z pomocy fundacji. To naprawdę olbrzymie dobro także w wymiarze wspólnoty - konkretnej wspólnoty osób połączonych tymi samymi wartościami - zaznaczył hierarcha.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję