Na zaproszenie parafii św. Marii Magdaleny w Międzybrodziu Bialskim ok. 200 osób zebrało się przy grocie skalnej Matki Bożej z Lourdes, aby wziąć udział w Dekanalnej Drodze Krzyżowej na Hrobaczą Łąkę.
Nabożeństwo pasyjne odbyło się 25 marca pod znakiem modlitwy o pokój na świecie, a w szczególności w intencji zakończenia działań wojennych na Ukrainie. Dedykowane temu tematowi rozważania odczytał ks. Wojciech Grzegorzek, dekanalny duszpasterz młodzieży z parafii w Bulowicach. Każda z nachodzących po sobie XIV stacji męki Pańskiej zlokalizowana była na stoku góry. Uczestnicy nieco ponad pięciokilometrową trasę pokonali w dwie godziny, od 19 do 21. Od groty wpierw szli lokalnymi dróżkami, a później wkroczyli na szlaki turystyczne. Ich modlitwie towarzyszyły pieśni wielkopostne. Przemarsz odbył się w asyście płonących pochodni. W nabożeństwie obok parafian z Międzybrodzia Bialskiego i Żywieckiego wzięli udział mieszkańcy Bielska-Białej, Bulowic, Czańca, Czechowic-Dziedzic, Porąbki i Pszczyny. Wraz z nimi Drogą Krzyżową kroczyli ks. Piotr Rajda, ks. Piotr Zawarus oraz dwie siostry zakonne: orionistka i duchaczka. Pieczę nad bezpieczeństwem trzymali wolontariusze z PTG „Sokół” oraz strażacy z OSP Międzybrodzie Bialskie. Finalnym punktem nabożeństwa było odśpiewanie Apelu Jasnogórskiego pod krzyżem jubileuszowym.
Na koniec uczestnicy zaproszeni zostali na polanę przy schronisku turystycznym na poczęstunek. – Rok w rok przybywa osób, które włączają się w naszą modlitwę. Jeszcze pięć lat temu było nas 50, a teraz jest 200. Nawet w trudnym, pandemicznym 2021 r. zebrało się 160 osób, aby idąc na Hrobaczą Łąkę, rozważać mękę Pańską. Udało się to zrobić w pełni zachowując rygor sanitarny – mówi Piotr Harat, prezes PTG Sokół.
Ukraiński akcent na terenie gminy Czernichów nie tylko wybrzmiał podczas Drogi Krzyżowej. W liczącej 6 tys. mieszkańców gminie schronienie znalazło 600 uchodźców. Wśród miejsc, w których ich ulokowano, nie zabrakło obiektów kościelnych. I tak około 50 ukraińskich sierot zakwaterowano w ośrodku rekolekcyjnym „Orionówka”, piętnaście matek z dziećmi u orionistek, a kobietę z dwójką pociech u duchaczek.
Droga Krzyżowa za drutami obozowymi ma swój głęboki wydźwięk
W strumieniach padającego deszczu, kilka tysięcy osób przeszło w tradycyjnej Drodze Krzyżowej na terenie byłego niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz II-Birkenau w Oświęcimiu-Brzezince. Rozważania niedzielnego nabożeństwa pasyjnego, pełne nawiązań do Starego i Nowego Testamentu, przypominały m.in. o niedawnej 75. rocznicy śmierci o. Maksymiliana Kolbego.
Mieszkańcy Oświęcimia i okolicznych wsi, pielgrzymi z różnych zakątków Śląska i Małopolski, księża, zakonnicy oraz zakonnice, przeszli ścieżkami obozowymi, modląc się za ofiary obozów i gułagów na całym świecie. Do modlących się wiernych dołączali turyści, zwiedzający w niedzielę miejsce pamięci. W strugach padającego deszczu, z różańcami i parasolkami w dłoniach, wierni pokonywali, kolejne odcinki kilkukilometrowej trasy.
Ależ skąd! Oczywiście, że lubię! Kocham przecież wszystkich ludzi. Rozumiem jednak, dlaczego padło takie pytanie. „Usprawiedliwię się” za chwilę. Wpierw powiem parę zdań o sobie.
Moje staroniemieckie imię oznacza osobę, która dokonuje wielkich i widocznych czynów gdzieś na północy (nord, czyli „północ” i beraht, czyli „błyszczący”, „jaśniejący”). W pewnym sensie byłem taką osobą. Żyłem na przełomie XI i XII wieku. Urodziłem się w Niemczech w bogatej i wpływowej rodzinie. Dzięki temu od dziecięcych lat obracałem się wśród elit (przebywałem m.in. na dworze cesarza Henryka V). Można powiedzieć, że zrobiłem kościelną karierę - byłem przecież arcybiskupem Moguncji.
Wcześniej, mając 35 lat, cudem uniknąłem śmierci od rażenia piorunem. Wydarzenie to zmieniło moje życie. Przemierzałem Europę, ewangelizując i wzywając do poprawy postępowania. Będąc człowiekiem wykształconym i jednocześnie mającym dar popularyzacji posiadanej wiedzy, potrafiłem szybko zgromadzić wokół siebie grono naśladowców. Umiałem zjednywać sobie ludzi dzięki wrodzonej inteligencji, kulturze osobistej oraz ujmującej osobowości. Wraz z moimi uczniami stworzyliśmy nowy zakon (norbertanie). Poświęciliśmy się bez reszty pracy apostolskiej nad poprawą obyczajów wśród kleru i świeckich.
Powrócę do pytania. Zapewne wielu tak właśnie myśli o mnie. Dzieje się tak, ponieważ jako arcybiskup sąsiadującej z wami metropolii rościłem sobie prawo do sprawowania władzy nad diecezjami w Polsce, które podlegały metropolii w Gnieźnie. Przyznaję, że nie było to zbyt mądre. Jako usprawiedliwienie mogę tylko dodać, że kierowała mną troska o dobro Kościoła powszechnego. Wtedy na Waszych ziemiach chrześcijaństwo jeszcze dobrze nie okrzepło. Bóg jednak wezwał mnie rychło do siebie, a Stolica Apostolska przywróciła bardzo szybko arcybiskupom gnieźnieńskim przysługujące im prawa. Wszystko więc dobrze się skończyło.
W sztuce przedstawia się mnie zwykle w stroju biskupim z krzyżem w dłoni. Moimi atrybutami są najczęściej anioł z mitrą i monstrancja.
Mógłbym jeszcze sporo o sobie powiedzieć, gdyż moje życie obfitowało w wiele wydarzeń. Patrząc jednak na nie z perspektywy tylu stuleci, chcę na koniec gorąco zachęcić wszystkich do realizowania Bożych zamysłów w swoim życiu. Proszę mi uwierzyć, że nawet najgorsze rzeczy Bóg jest w stanie przemienić w dobro. One też mają sens, choć my jeszcze tego nie widzimy z niskiego poziomu naszej ludzkiej egzystencji.
Każda niedziela, każda niedzielna Eucharystia niesie ze sobą przygotowany przez Kościół do rozważań fragment Pisma Świętego – odpowiednio dobrane czytania ze Starego i Nowego Testamentu. Teksty czytań na kolejne niedziele w rozmowie z Aleksandrą Mieczyńską rozważa bp Andrzej Przybylski.
Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak tamci przemawiali w jego własnym języku. Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1748635398.jpg)
