Irena Markowicz: Ponad rok temu w rzeszowskim wydawnictwie Bonus Liber ukazały się pisma zebrane Jacka Krawczyka pod tytułem Z Chrystusem możemy więcej. Ze wszystkich tych pism wyłania się postać młodego człowieka, który pośród swoich pasji, różnych zainteresowań, doskonale rozumiał, co w życiu jest najważniejsze i pierwsze. Dzisiaj ludzie zatracają tę umiejętność. Uważają, że pierwsze rzeczy to ziemskie sprawy, światowe życie, jakaś tam sława, chwała, a to wszystko przemija. Natomiast Jacek patrzył na życie od tej drugiej strony, czyli od strony Boga. Traktował je jako dar od Boga, który należy maksymalnie wykorzystać w byciu bratem dla innych, zwłaszcza potrzebujących pomocy i duchowego wsparcia. Wzrastanie i duchowe dojrzewanie Jacka rozpoczęło się w rodzinnych stronach w podrzeszowskiej Palikówce, ale rozwinęło się na studiach.

Ks. prof. Stanisław Haręzga: Można powiedzieć, że Jacek podjął studia już jako człowiek ukształtowany religijnie i wrażliwy na ludzką biedę. Już na egzaminie wstępnym zauważył to ks. prof. Janusz Nagórny, opiekun studentów tego roku, a zarazem promotor pracy seminaryjnej i powiernik duchowy Jacka. Za jego wiedzą i wsparciem mógł on od zaraz zaangażować się w działalność charytatywną w Lublinie. Choć studiował teologię, był owładnięty pasją służenia ludziom i chciał dostać się na medycynę. Z tego powodu, aby zdobyć potrzebne punkty, wziął urlop dziekański i podjął pracę w pogotowiu ratunkowym w Rzeszowie jako sanitariusz. Kiedy ten plan nie powiódł się, podjął, jako drugi kierunek, studia z psychologii, także z myślą o bardziej skutecznym pomaganiu ludziom w przyszłości. Jednak z woli Bożej ta pomoc miała przerodzić się w ewangelię o cierpieniu i chorobie przez dar, jaki z siebie uczynił. Jest on ciągle aktualny i żywy, otwarty dla każdego, kto chce, jak on na zawsze być „dzieckiem w ramionach Boga Ojca”.

W książce W pół drogi ks. prof. Nagórny napisał: „Kiedy polski papież przybył do Rzeszowa, rodzinny dom Jacka w pobliskiej Palikówce był domem żałoby”. Wtedy dokonał się finał ziemskiej wędrówki Jacka. Czy ten splot okoliczności można odczytać jako znak?

Dla Jacka Jan Paweł II był wielkim autorytetem i nauczycielem, nie tylko z racji religijnych, ale przez lekturę jego pism, styl bycia i głęboką filozofię życia. Dał temu wyraz podczas egzaminu wstępnego na Katolicki Uniwersytet Lubelski w pracy pisemnej pt. Ludzie, którzy przybliżyli mi Boga. Podczas pielgrzymki do Lublina 9 czerwca 1987 r. Jacek w charakterze sanitariusza pomagał pielgrzymom. A w okresie świąt wielkanocnych, wiosną 1990 r., spotkał się z Ojcem Świętym w ramach pielgrzymki do Rzymu z grupą studentów V roku teologii. Natomiast w opatrznościowym powiązaniu przyjazdu Jana Pawła II do Rzeszowa 2 czerwca 1991 r. ze śmiercią i pogrzebem Jacka widzę wyraźny znak na przyszłość. Naprowadzają na to słowa papieża, który dziękując za postać bł. bp. Pelczara i innych kandydatów na ołtarze, dodał, że „przecież każdy znał i myśli teraz o kimś bliskim, który heroicznie realizował swoje chrześcijańskie powołanie”. Tak właśnie myśleli o Jacku wszyscy, którzy w tym czasie przeżywali jego śmierć. A patrząc proroczo w przyszłość, ks. prof. Nagórny w książce W pół drogi napisał, że tego życia „nie sposób zamknąć”.

I jeszcze na cokole pomnika przed rzeszowską katedrą jest napis „Bądź chrześcijaninem naprawdę, nie tylko z nazwy. Nie bądź chrześcijaninem byle jakim”.

W rzeszowskiej homilii te słowa są kluczowe, bardzo mocne i nośne. Po latach okazuje się, że takim radykalnym chrześcijaninem był i pozostał z nami Jacek Krawczyk.

Modlitwa o beatyfikację Jacka Krawczyka

Dobry Boże, dzięki Twojej łasce w życiu Jacka Krawczyka zajaśniała głęboka wiara w doświadczeniu cierpienia, nienaruszona nadzieja w mężnym pokonywaniu trudności i heroiczna miłość w radosnym posługiwaniu ubogim i chorym siostrom i braciom. Poprzez jego wstawiennictwo udziel mi łaski, o którą Cię proszę, a swego sługę Jacka wynieś do chwały błogosławionych, jako wzór życia pełnią wiary i skutecznego orędownika przed Twoim tronem. Przez Chrystusa, Pana naszego Amen.