O misjach trzeba pamiętać, bo to dzięki misjonarzom także my znamy Chrystusa i możemy żyć z Nim na co dzień. Tę prawdę w Jabłonowie Pomorskim przypomnieli misyjni wolontariusze.
Niedziela Misyjna to szczególna okazja, by pamiętać w modlitwach o misjonarzach i misjonarkach pracujących na całym świecie, zwłaszcza o tych z naszej diecezji. Wolontariusze Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci bardzo aktywnie włączyli się w przeżywanie tego dnia.
Szczęśliwa dwunastka
Skąd ci wolontariusze? Na początku października ks. Krzysztof Kownacki, katechizujący w jabłonowskiej szkole podstawowej, podczas katechez w klasach IV przedstawił ideę Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci, zachęcając do włączenia się w różnego rodzaju akcje charytatywne na rzecz misji. Mówił m.in. o wolontariacie misyjnym.
Owocem katechez w szkole było pierwsze spotkanie organizacyjne, które odbyło się 19 października w domu parafialnym w parafii Chrystusa Króla w Jabłonowie Pomorskim. W spotkaniu uczestniczyło dwanaścioro dzieci wraz z rodzicami. Podczas spotkania zostały omówione cele działania misyjnego wolontariatu oraz kwestie współpracy z rodzicami. Uczniowie, którzy włączyli się w dzieło wolontariatu misyjnego, to: Patrycja Boniecka, Fabian Ruszczak-Banz, Franciszek Gaczyński, Iga Grodzka, Weronika Józefko, Natalia Manerowska, Olaf Przybyszewski, Laura Roszkowska, Oliwier Szponikowski, Dominik Wierzbicki, Amelia Zawadzka oraz Milena Ziółkowska.
Reklama
Następne spotkanie odbyło się tuż przed Niedzielą Misyjną 23 października. Dzieci wysłuchały historii Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci, zapoznały się z historią jednego z krajów misyjnych – Kazachstanu. Odbyła się także pierwsza próba scenki przed akcją Kolędnicy Misyjni.
Misyjny trud
Owocem tych spotkań, było przygotowanie oprawy liturgii Mszy św. w Niedzielę Misyjną (24 października) w kościele parafialnym. Dzieci proklamowały słowo Boże, modliły się w intencji misji i misjonarzy w modlitwie powszechnej, a przynosząc w procesji symboliczne dary, pokazały, na czym polega wolontariat: że jest to bezinteresowna pomoc bliźniemu oraz ofiarowanie swojego czasu.
Dzięki owocnej współpracy z rodzicami dzieci w przygotowanych przez siebie i swoich rodziców strojach zaprezentowały mieszkańców wszystkich kontynentów, na których pracują misjonarze. Z naszej diecezji na misjach są zarówno kapłani, siostry zakonne oraz świeccy. Posługują m.in. w Zambii, Argentynie, Chinach, na Kubie czy Madagaskarze.
Joanna (z tyłu w czarnej koszulce) z przyjaciółmi na misjach
Joanna Błasiak z Bestwiny blisko 1,5 roku służyła jako wolontariuszka misyjna w Salwadorze, w Ameryce Łacińskiej. Najpiękniejszym darem od Boga dla niej na misjach była wspólnota.
Joanna jest studentką Uniwersytetu Śląskiego. W jej sercu zrodziło się pragnienie dzielenia się sobą z najuboższymi, z tymi, którzy często zostają rozłączeni z bliskimi. W ramach katolickiego wolontariatu misyjnego „Domy Serca” wyjechała do San Salwador, miejsca biedy i różnych niebezpieczeństw, zwłaszcza ze strony zwalczających się grup przestępczych. Poznała tam wielu przyjaciół, wśród których większość stanowią nastolatkowie niemający łatwego życia.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
W Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi odbył się kolejny zjazd Ekumenicznej Szkoły Biblijnej. Wykłady wygłosili kard. Grzegorz Ryś, prof. Kalina Wojciechowska oraz ks. Artur Aleksiejuk.
Modlitwę rozpoczynającą dzisiejsze wykłady poprowadził Pastor Leszek Wakuła z Kościoła Chrześcijan Baptystów w Łodzi.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
