W niewielkiej, liczącej ok. 1650 osób parafii jest dziewięć róż Żywego Różańca, w tym jedna róża męska, do której należy m.in. ks. Zbigniew Bień, proboszcz w Rembieszycach od 11 lat. Pobożność różańcowa łączy się z kultem słynącego łaskami wizerunku z przełomu XV/XVI wieku – Matki Bożej Rembieszyckiej, Uzdrowienia Chorych. Obraz znajduje się w ołtarzu głównym. Matka Boża trzyma w dłoni zamiast jabłka – znaku władzy królewskiej – gruszkę. W tej symbolice – słodyczy owocu – można doszukiwać się metafory uczucia łączącego Matkę i Dzieciątko. Na zasuwie wizerunku zostali przedstawieni patroni parafii – Apostołowie Piotr i Paweł.

Maryjne tropy

Ilość i oryginalność wotów to wyraz wiary w skuteczność orędownictwa Matki Bożej z Rembieszyc. Jest tu m.in. srebrne pozłacane serce i srebrny kielich mszalny – dar od parafian w jubileusz 220 lat konsekracji kościoła i 580 lat istnienia parafii. Jest także paszport miejscowej parafianki z pieczęcią umożliwiającą pobyt w Ameryce, która została uzyskana w dniu odpustu parafialnego – i oczywiście wymodlona przed Matką Bożą. Są także wota będące wyrazem wdzięczności za dar zdrowia, nawrócenia, porzucenia nałogów.

Pobożność maryjna wyraża się także w związku wiernych z Jasną Górą i licznych podejmowanych tam pielgrzymkach. Te więzi z Jasnogórską Madonną mają ciekawy historyczny wątek. Otóż w 1909 r., gdy złodzieje obrabowali obraz na Jasnej Górze, miejscowe kobiety z Rembieszyc i Złotnik zebrały korale, jakie miały i zawiozły do Częstochowy. Uzupełniona o perły, w 1910 r. powstała tzw. sukienka koralowa, która przechowywana jest w skarbcu. „Na tle jedwabnym, wyszywana głównie koralami, a także nicią złotą, galonami i cekinami, o motywach wici roślinnej z drobnymi kwiatkami na sukience Dzieciątka, z krzyżykiem koralowym z XIX wieku przy szyi Marii” – tak przedstawiają ją opisy.

– Pielgrzymki do Częstochowy odbywają się zwykle na początku października. Zazwyczaj (nie licząc czasu pandemii) uczestniczy w nich ok. stu osób – mówi ks. Zbigniew Bień.

Wspólnoty siłą parafii

Siłą, choć nic na siłę – tej zasady trzyma się proboszcz, proponując pewne rozwiązania, słuchając propozycji. Dużo dobrego wynika z aktywnej obecności Rady Rycerzy Kolumba, których jest 48. Rada istnieje od sześciu lat. Rycerze skupiają się na pomocy dla dzieci, w tym domów dziecka, a szczególnie dla Domu Samotnej Matki w Wiernej, organizują także wsparcie materialne dla osób starszych. Sprzedaż złomu, makulatury i in. służą tym celom. Miejscowi Rycerze zostali nagrodzeni za największą liczbę osób przyjmowanych do Rady, co stanowi także zalążek dla kolejnych ogniw stowarzyszenia.

Około 20 osób tworzy Wspólnotę Krwi Chrystusa. Spotykają się na Mszy św. w pierwsze czwartki miesiąca, modlą się w aktualnych intencjach Kościoła, o pokój na świecie, o dzieci i młodzież, o powołania. Angelika i Michał Steciakowie prowadzą przy parafii krąg biblijny, proponując chętnym fascynującą podróż szlakami biblijnymi i wyjaśnianie zawiłych kwestii. Nie brakuje ministrantów, a liturgię uświetnia chór parafialny prowadzony przez Michała Łabędzkiego i scholka młodzieżowa pod kierunkiem Wiktorii Dziopy. Dużo dobrego dla społeczności lokalnej wnosi Stowarzyszenie św. Piotra i Pawła. Dzięki pozyskiwanym funduszom została m.in. dofinansowana budowa placu zabaw dla dzieci i wiele prac wykonanych w kościele, a także wydarzeń o charakterze religijno-społecznym.

W świątyni

Warto zwrócić uwagę – poza centralnym, wspomnianym wizerunkiem Matki Bożej w ołtarzu głównym – na obrazy krakowskiego malarza, rysownika i grafika Michała Stachowicza (1768-1825; jego dzieła znajdują się m.in. w Pałacu Biskupów Krakowskich w Kielcach, on wykonał portret pierwszego biskupa diecezjalnego Wojciecha de Boża Wola Górskiego, współpracował z kapitułą kielecką, a szkice jego rysunków stanowią cenne kolekcje zbiorów uniwersyteckich). W Rembieszycach odnajdziemy przedstawienie Wniebowzięcia NMP na sklepieniu prezbiterium, obrazy świętych pędzla Stachowicza (to np. św. Franciszek z Pauli, święci Piotr i Paweł, św. Katarzyna, św. Stanisław, św. Michał Archanioł), a także Pokłon Trzech Króli – miniaturę będącą kopią obrazu z kościoła Mariackiego. Rembieszyce posiadają więc jeden z największych zwartych zbiorów dzieł tego artysty.

Do cennych zabytków wnętrza należy także krzyż drewniany z poł. XIV wieku (na tylnej ścianie chóru), czy ciekawy obraz patronów z kościołem rembieszyckim w tle, autorstwa prof. Barbary Gawędzkiej. Trzy neobarokowe ołtarze pochodzą z 1918 r. Po obu stronach drewnianego ołtarza głównego znajdują się dwie naturalnej wielkości, drewniane rzeźby – św. Salomei oraz Marii Jakubowej. Przy jednym z ołtarzy bocznych umieszczono relikwiarze: św. s. Faustyny, św. Jana Pawła II i św. Rity. Przy ołtarzu głównym umieszczono relikwie patronów św. Piotra i św. Pawła, w relikwiarzu z 1730 r.

W kaplicy w Mieronicach należącej do parafii są z kolei relikwie bł. Wincentego Kadłubka. Zbiór relikwii stanowi wyzwanie do poznawania patronów i oddawania im czci, choćby w związku z nadchodzącą Nocą Świętych, co w Rembieszycach starają się czynić.

Kościół stanowi cenny przykład sakralnej, barokowej architektury drewnianej z końca XVIII wieku, z kruchtą zachodnią o ciekawej formie dachu oraz bogatej dekoracji malarskiej wnętrza. Jest jednym z ciekawszych obiektów na szlaku architektury drewnianej

W dziejach

W XV wieku Rembieszyce stanowiły część parafii Złotniki i znajdowały się w dobrach cysterskich.

Pierwszy kościół w Rembieszycach (drewniany) został zbudowany w 1438 r. przez Mikołaja Odrowąża, który był właścicielem Rembieszyc i okolicznych wiosek. Była to świątynia drewniana. Wówczas również powstała parafia św. Apostołów Piotra i Pawła, należąca do diecezji gnieźnieńskiej. Pierwotny kościółek przetrwał do 1751 r. Na jego miejscu zbudowano nowy, również drewniany z fundacji Ludwika Sakiewicza. Ten kościół spłonął pomiędzy 1791 a 1795 r. Na jego miejscu postawiono najpierw prowizoryczną kaplicę, a potem w latach 1798-99 obecny kościół, z fundacji Franciszka Saryusza-Wolskiego, podwojewodziego chęcińskiego i dziedzica Rembieszyc. Pomnik fundatora stoi do dziś przed kościołem w Rembieszycach.

Rok później świątynia została konsekrowana przez opata jędrzejowskiego Sebastiana Baranowskiego. Po roku 1802 jej wnętrze zostało ozdobione przez Michała Stachowicza.