Gdy się włączyłam do tej wspólnoty, „Odrodzenie” już dobrze działało. Byłam na emeryturze. Miałam trochę wolnego czasu. Zajrzałam kiedyś do Ojców Bernardynów – zobaczyłam, że jest jakiś komunikat. Odczyt będzie mieć Anna Jasielska, temat: „Rola polskiego nauczyciela w okresie rozbiorów i okupacji – obrona i kult świadomości narodowej”. Postanowiłam pójść i posłuchać. Okazało się, że prelegentka jest doktorem fizyki, ale zajmuje się historią Polski, bo taka jest potrzeba. Pochodzi z Kielc i przyjechała do Rzeszowa, skierowana tu przez „seniorów” „Odrodzenia”, organizujących Dni Modlitw na Jasnej Górze. Referat był niezwykły. Mówił o działaniu Polaków na Ziemi Kieleckiej po Powstaniu Styczniowym. Ten odczyt przekonywał, że trzeba lepiej poznawać dzieje narodu polskiego, trzeba sięgać do prywatnych pamiętników, do niepublikowanych nigdzie zapisków. Trzeba się spotykać z osobami, które jeszcze żyją, ale przeszły niemieckie obozy i sowieckie łagry, wróciły do kraju ze Wschodu i Zachodu.
To było już po wyborze Jana Pawła II. Ten fakt, transmisja pierwszej Mszy św. z Watykanu w dniu inauguracji pontyfikatu i obraz papieża na ekranie telewizyjnym był „ogniem rzuconym na ziemię, by rozgrzać zziębnięte serca, przypomnieć tajemnice Kościoła wierzącym i niewierzącym”. Naród ożył. Tak było w całej Polsce. Tak było w Rzeszowie.
14 grudnia 1980 r. odbyło się założycielskie spotkanie przedstawicieli inteligencji Rzeszowa. Powstały dwa zespoły: Klub Inteligencji Katolickiej i Ruch Kultury Chrześcijańskiej „Odrodzenie”. Oba zespoły ulokowane zostały w kościele Ojców Bernardynów. Ojciec Jan Kanty Bartnik, ówczesny gwardian klasztoru, udostępnił salę na spotkania, zawsze w piątek po wieczornym nabożeństwie. Tam wkrótce powstała biblioteka, w której można było pożyczyć książki, albo nawet kupić wydane w drugim obiegu: Zapiski więzienne kard. Stefana Wyszyńskiego, Polskę zgwałconą Stanisława Mikołajczyka, Bez ostatniego rozdziału Władysława Andersa, reportaże Volo Papale z pierwszych podróży Jana Pawła II, autorstwa piszącego za granicą Tadeusza Nowakowskiego. Te reportaże ukazywały radość Polaków, którzy po ostatniej wojnie zostali rozrzuceni po świecie, mieli satysfakcję, że mogli spotkać się z Papieżem Polakiem daleko od Ojczyzny – w Ameryce, Afryce, Australii. Była też publikacja ks. inf. Józefa Wójcika o tym, jak w 1972 r. wykradł kopię obrazu Matki Bożej z Jasnej Góry. Był to obraz, który peregrynował po polskich diecezjach, ale został przez służby bezpieczeństwa zatrzymany. Posterunki milicyjne u bram Jasnej Góry pilnowały, aby nie został potajemnie wywieziony. A jednak udało się...
Takich wartościowych książek, zawierających informacje, których nie było gdzie indziej, było tam bardzo wiele. Tam też można było zamówić gazety niedostępne w kioskach. W stanie wojennym działanie było utrudnione, ale nie ustało. Nawet rozszerzyło się, bo klasztor Ojców Bernardynów stał się placówką, która gromadziła leki przysyłane z zagranicy, a także ośrodkiem pomocy udzielanej uwięzionym członkom Solidarności i ich rodzinom. Byłam raczej obserwatorką wszystkiego, ale słuchałam kazań abp. Ignacego Tokarczuka, który grzmiał, że jeśli się mówi pół prawdy, ćwierć prawdy, to nie jest prawda! Czytałam kazania, nieżyjącego już wtedy prymasa Wyszyńskiego, skierowane do „Odrodzenia”, który nakazywał: „Otoczcie opieką młodzież, ...nauczcie ją co to jest Polska, co to jest kultura narodowa, jakie znaczenie w tej kulturze ma Kościół, niech ta młodzież wie z jakiego pnia wyrosła...”.
Zrozumiałam wtedy, że nie mogę być tylko na emeryturze.
Romualda Korusa, artystę i autora wystroju kilku kościołów w diecezji sosnowieckiej, a prywatnie swojego tatę, wspomina Dorota Korus.
ZT: Minęło 5 lat od śmierci Romualda Korusa, zasłużonego artysty i pedagoga. Jak go dziś wspominamy?
Dorota Korus: Rzeczywiście w grudniu 2022 r. minęło 5 lat od momentu, w którym musiałam pożegnać się z tatą w tym życiu. Tato był bardzo zdolnym i wyjątkowo kreatywnym artystą. Właściwie, jak pamiętam, to każdą wolną chwilę wykorzystywał na tworzenie. Był artystą, który doskonale opanował warsztat plastyczny i potrafił tworzyć niemal we wszystkich technikach. Uwielbiał grafikę warsztatową, zresztą w technice drzeworytu obronił pracę dyplomową na Akademii Sztuk Pięknych. Doskonale opanował także technikę litografii, dzięki której najbardziej lubił wyrażać swoje emocje i wypowiadać się na wiele tematów. Pamiętam także, jak tworzył linoryty, gipsoryty i monotypie. Tato bardzo dużo rysował, posługiwał się doskonale kredką, sangwiną, węglem, piórkiem, rapidografem bądź pisakiem. Niektóre rysunki wykonywał na zlecenie do gazet, instytucji, dla prywatnych osób, ale bardzo dużo rysował dla siebie. Wykonał cykl wspaniałych ekslibrisów dla Biblioteki Śląskiej. Był także znakomitym malarzem, bardzo wrażliwym na kolor. Wypowiadał się we wszystkich technikach malarskich. Był doskonały w akwareli, malarstwie olejnym, akrylowym, a dla mnie każdy stworzony przez niego pastel jest po prostu mistrzowski, niesamowity i zachwycający. Potrafił tworzyć dzieła, czasami w zaskakujących zestawieniach kolorystycznych, które zawsze były przepełnione światłem i robiły na odbiorcy wielkie wrażenie. Stworzył swój własny, rozpoznawalny styl. Jego wszystkie obrazy mają w sobie ten akcent niepowtarzalności, oryginalności i zawsze ogromny ładunek emocjonalny. Był optymistą, wierzył, że z każdej trudnej sytuacji można znaleźć wyjście. Duże znaczenie dla jego twórczości i postawy życiowej miała religia. Pamiętam, jak opowiadał, że już od najmłodszych lat był blisko Kościoła, śpiewał w kościelnym chórze, służył do Mszy św. jako ministrant, a jako dorosły był częstym uczestnikiem pielgrzymek mężczyzn do sanktuarium Matki Boskiej Piekarskiej. Zawsze wracał z nich szczęśliwy, z nowymi siłami, pomysłami i wiarą w lepszy świat. Pasjonował się również historią, zwłaszcza Polski. Czytał wiele książek i miał ogromną wiedzę historyczną z zakresu II wojny światowej. Ten okres bardzo wyraźnie odciska się także na jego twórczości, może dlatego, że będąc małym chłopcem był świadkiem wojny i powrotu swojego ojca z obozu jenieckiego w Donbasie.
W trosce o duszpasterską opiekę nad owczarnią Pańską i skuteczniejsze dbanie o jej dobro duchowe, w dniu 8 lipca 2025 r. Papież Leon XIV postanowił zlikwidować w Chinach kontynentalnych diecezje Xuanhua i Xiwanzi, które zostały utworzone 11 kwietnia 1946 r. przez papieża Piusa XII, a jednocześnie utworzyć nową diecezję Zhangjiakou, należącą do metropolii w Pekinie, z siedzibą biskupią w katedrze w Zhangjiakou - poinformowało Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej.
Granice kościelne nowej diecezji obejmą następujące obszary: dzielnice Xuanhua, Qiaodong, Xiahuayuan, Chongli, Qiaoxi, Wanquan; powiaty Chicheng, Huailai, Zhuolu, Weixian, Yangyuan, Huai'an, Shangyi, Zhangbei, Guyuan, Kangbao. Natomiast dzielnica Yanqing została przyłączona do archidiecezji pekińskiej, a miasto Xilinguolemeng do diecezji Jining.
Człowiek może odwrócić się od Boga, ale Bóg nigdy nie odwróci się od człowieka. Jego miłość do nas nigdy nie ustaje. Jest wierna i wytrwała. Bóg szuka człowieka, aż go odnajdzie i wy dobędzie z ciemności i brudu, ze śmiertelnej pułapki.
W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła”. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia. Albo jeśli jakaś kobieta, mając dziesięć drachm, zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam”. Tak samo, powiadam wam, radość nastaje wśród aniołów Bożych z powodu jednego grzesznika, który się nawraca».
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
