Z dużym zainteresowaniem odczytuję wspomnienia o dobrych ludziach z naszej zachodniopomorskiej ziemi w tygodniku Kościół nad Odrą i Bałtykiem.

Postanowiłem więc wspomnieć niezwykłą szczecińską lekarkę, w pierwszą rocznicę jej śmierci.

Janina z d. Zarańska urodziła się w 1931 r., we wsi Kargów, w powiecie Busko-Zdrój. Jej ojciec był pracowitym i dość zamożnym rolnikiem a ona szyderczo przez ludzi z władzy robotniczo-chłopskiej nazywana „córką kułaka”, co spowodowało, że maturę zdała z pewnymi kłopotami. Zmuszona do opuszczenia ziemi kieleckiej wybrała zachodniopomorską. Wraz ze swoim mężem, również lekarzem, Jerzym przez całe życie zamieszkiwali w niewielkim mieszkaniu na drugim piętrze bloku w śródmieściu Szczecina.

Wierna lekarskiemu powołaniu

Do nadzwyczaj skromnego mieszkania często przybywali księża biskupi, kapłani, siostry zakonne, z nadzieją na otrzymanie pomocy lub porady lekarskiej. W okresie systemu totalitarnego nie mieli oni bowiem ubezpieczenia zdrowotnego. Z ich życzliwej pomocy korzystał także śp. bp Kazimierz Majdański. Zgodnie z myślą Chrystusa, małżeństwo spełniało uczynki miłosierdzia chrześcijańskiego wobec bliźnich w potrzebie. Przez ponad 30 lat bez żadnego wynagrodzenia obsługiwali Dom Samotnej Matki w Karwowie.

Pani doktor była osobą o silnej wierze. Opuszczenie niedzielnej Mszy św. było rzeczą nie do przyjęcia. Oprócz nadzwyczaj wielkiej miłości do Maryi w Jej sanktuariach, szczególnie umiłowała jedno z tych najmniejszych na terenie naszej archidiecezji, sanktuarium Brzeskiej Madonny k. Pyrzyc. Byłem jego proboszczem i kustoszem – jej młodszy kolega z buskiego liceum.

Hołd wdzięczności

Wyjaśnienie o tak częstych odwiedzinach tego sanktuarium, znalazłem dopiero w szczerej rozmowie z mężem Janiny. Podczas jednego z badań okulistycznych, uszkodzono jej rogówkę w wyniku czego widzenie stało się już… niemożliwe. Janina jako czcicielka Maryi postanowiła udać się z prośbą o zdrowie do sanktuarium Matki Bożej Brzeskiej. Jej prośby zostały wysłuchane. W duchu dziękczynienia, Janina z mężem często przyjeżdżali do tego brzeskiego sanktuarium.

Od 2004 r. przez następne kilka lat, doktor Janina jakby „zapomniała” o Brzesku, i umiłowanej Madonnie. Wówczas spotkało ją ponownie wielkie cierpienie. Uległa wypadkowi samochodowemu. Lekarze podjęli decyzję o amputacji nogi powyżej kolana. Po wielu błagalnych prośbach Janiny i jej męża, lekarze na Unii Lubelskiej – wbrew osobistej nadziei – podjęli się jednak próby uratowania tej zdruzgotanej nogi. Janina przez trzy lata bardzo cierpiała. Wielokrotnie powtarzała jednak, że Chrystus w czasie swej męki na Krzyżu stokroć więcej wycierpiał. Po kilku latach nieobecności w Brzesku, Janina ponownie mogła odwiedzić Madonnę i złożyć Jej osobisty hołd wdzięczności.

Spotkanie z papieżem

Dziękowała również śp. bp. Kazimierzowi Majdańskiemu za wsparcie i niespotykane przeżycie zapisując we wspomnieniach: „Spotkała nas niezmiernie wielka nagroda z jego strony! Oto w czasie pamiętnego pobytu papieża Jana Pawła II w Szczecinie na Jasnych Błoniach, wyznaczył mnie z mężem, abyśmy przyjęli Komunię św. z ręki samego Ojca Świętego, z czego byliśmy niezmiernie uradowani! Po zakończonej uroczystości, zaprosił nas także na wspólny obiad do seminarium duchownego. Miałam to ogromne szczęście, iż na chwilę osobiście spotkałam się z papieżem, do którego wypowiedziałam słowa: – Szczecin długo czekał na przyjazd Ojca Świętego! W odpowiedzi usłyszałam: – Tak, na wszystko co się pragnie, trzeba czekać”. Po tym spotkaniu papież udzielił jej swego błogosławieństwa.

Niezmiernie radośnie i wdzięcznie wspominała także odznaczenie z 2013 r., które otrzymała wraz z mężem od abp. Andrzeja Dzięgi, za całokształt lekarskiej pomocy charytatywnej. Order św. Ottona jest bowiem najwyższym wyróżnieniem w naszej archidiecezji. Serdeczna i wieloletnia przyjaciółka śp. Janiny wspomniała – Ja uważam, że ona już odebrała wspaniałą nagrodę od Wszechmogącego Boga, za tyle dobrych czynów ze swojego życia.

Wspomnienie o śp. Janinie zakończę zdaniem z Ewangelii: „Idź i ty czyń podobnie!” (Łk 10, 37).