Podczas uroczystości, która odbyła się 2 maja dokonano również wprowadzenia relikwii bł. ks. Zygmunta Pisarskiego, który w parafii w Trzęsinach pełnił funkcję proboszcza w latach 1930-32.
Wydarzenie rozpoczęło się od koncertu zespołu Zaburzanki, przedstawiono historię remontu świątyni, a następnie została odprawiona Msza św., której przewodniczył i wygłosił słowo Boże pasterz diecezji bp Marian Rojek.
Ksiądz biskup wskazał, że relikwie bł. ks. Zygmunta Pisarskiego, które od dziś znajdują się kościele, będą dla parafian drogowskazem do świętości: – Relikwie uświadamiają nam, że ten konkretny święty, człowiek, którego może jeszcze dziadkowie pamiętają i wspominają, był w tym miejscu, tutaj uświęcał się i tutaj kochał Chrystusa, pokazując go parafianom. Ta obecność w relikwiach wskazuje nam drogę do tego, gdzie idziemy, gdzie jest nasz prawdziwy dom. I on w tych relikwiach będzie nam przypominał, byśmy nie zapominali o przemijalności tego świata, ale pamiętali, że mamy inny cel, do innych rzeczy jesteśmy stworzeni i że naszym zadaniem, obowiązkiem i koniecznością świadectwa jest codzienna świętość – wyjaśniał.
Reklama
W uroczystościach wzięli udział członkowie rodziny bł. ks. Zygmunta Pisarskiego. W imieniu najbliższych księdza głos zabrała Wanda Cichocka, żona siostrzeńca błogosławionego męczennika. – Chciałam serdecznie w imieniu całej rodziny podziękować za to dzieło, które ks. Julian zrobił dla naszego wujka. Mój mąż jest siostrzeńcem błogosławionego, synem starszej siostry ks. Zygmunta. Każda taka uroczystość to jest wielkie przeżycie, dlatego chcę serdecznie podziękować za zaproszenie nas na to wydarzenie i za kontynuację dzieła, które nasz przodek w tym miejscu rozpoczął – mówiła.
Dzieło wielu ludzi
– To ogromna praca wielu osób, którym jestem bardzo wdzięczny – dodał ks. Brzezicki. – Należy docenić zaangażowanie parafian, ich ofiarność i oddanie pracy. Ponad 1500 „dniówek” parafianie przepracowali społecznie, składali ofiary, przynosili posiłki, przychodzili właściwie na każde zawołanie i te prace, które można było wykonać samemu, wykonywali. Jestem bardzo wdzięczny parafianom za ich wspaniałą postawę, wiarę, życzliwość, miłość do Kościoła, piękną współpracę, dzięki której to dzieło mogło powstać w tak krótkim czasie. Dziś możemy cieszyć się i podziwiać nasz kościółek, który stał się wyjątkową perełką i bije nowym blaskiem – dziękował ksiądz proboszcz.
Na zakończenie Eucharystii ksiądz biskup poświęcił nowo odnowioną świątynię oraz znajdujące się w niej przedmioty m.in. obraz Matki Bożej Częstochowskiej, obraz bł. ks. Pisarskiego, nowe drzwi do świątyni. Odsłonięto i poświęcono 2 tablice: upamiętniającą remont kościoła oraz tablicę szlaku turystyczno-pielgrzymkowego Droga życia bł. ks. Zygmunta Pisarskiego. Uroczystości zakończył występ zespołu Andrzejkowe Nutki z Mokregolipia.
W widłach Wisły i Sanu położona jest parafia Wrzawy, która w tym roku świętuje jubileusz 750-lecia istnienia.
Dokładna data erygowania parafii we Wrzawach nie była znana do lat 50. XX wieku. Dopiero mjr. Józef Rawski, tarnobrzeski regionalista natknął się na nią w aktach wizytacji dekanatu miechocińskiego z 1793 r. Wcześniejsze przekazy podawały informacje, że została ona utworzona przed rokiem 1325. Znalazła się wtedy w wykazie parafii diecezji krakowskiej odprowadzających świętopietrze. Wizytator zapisując najważniejsze informacje o parafiach z dekanatu zanotował, że parafia we Wrzawach została erygowana w 1271 r. Hipotezę taką potwierdzają także wezwania świątyni św. Wawrzyńca, św. Stanisława Biskupa i Męczennika, św. Katarzyny Aleksandryjskiej, które mają charakter typowy dla wspomnianego wieku. Poza tym miejscowość została wymieniona w dokumencie starosty krakowskiego i sandomierskiego Thassa z Vissinburga z 1294 r. Nazywano ją wówczas „Wreuici”. Od 1468 r. funkcjonuje obecna nazwa Wrzawy, co oznacza miejsce, gdzie woda wrze, kotłuje się, tworząc wiry i odmęty. Parafia została wydzielona z terenu parafii Gorzyce jako fundacja rodu Dębno. Opiekę nad nią sprawowały rody szlacheckie: Górajskich, Sienieńskich, Koniecpolskich, Słupeckich, Hadziewiczów i Horochów. Utrzymanie kościoła nastręczało wiele problemów na przestrzeni wieków. Biskup Krakowski Jakub Zadzik wizytując parafię w 1637 r., napisał w dokumentach powizytacyjnych, że w świątyni widać ślady zatopień wodnych, które sięgały nawet do ołtarza głównego. Renowacje kościoła przeprowadzono w połowie XVII wieku. Nową świątynię postawiono wtedy na fundamentach starej. Miała ona prawdopodobnie kształt krzyża, była zbudowana z drewna i nakryta gontem. Według historyków przed kolejnymi powodziami zabezpieczono ją od dołu kłodami. Niestety położenie miejscowości w widłach Wisły i Sanu powodowały dalsze powodzie, które nie omijały wrzawskiego kościoła. Już w XVIII wieku pisano, że podgniłe belki i spojenia zagrażają bezpieczeństwu wiernych. Kolejne powodzie, które nawiedzały Wrzawy latem w latach 1867, 1884 r. oraz zimą 1888 r. powodowały dalsze niszczenie świątyni. Powódź w latach 20. XIX wieku niemalże doprowadziła do całkowitego zniszczenia budowli. Dobroczyńcy wraz z parafianami postanowili wówczas podnieść teren placu kościelnego, co uchroniłoby kolejną świątynię przed dalszymi podtopieniami. Po zakończeniu tych prac, w latach 1826-27 wybudowano nowy kościół. Był to obiekt jednonawowy, wykonany z drzewa modrzewiowego i pokryty gontem. Swoim wyglądem przypominał istniejącą do dnia dzisiejszego drewnianą świątynię w Radomyślu nad Sanem. W latach 20. XIX wieku kościół parafialny został po raz kolejny zalany, co doprowadziło go niemalże do ruiny. Ostatnia drewniana świątynia zbudowana w latach 1826-27 została spalona 4 sierpnia 1944 r. przez wycofujące się wojska niemieckie. Nową murowaną świątynię Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski wzniesiono w latach 1958-61 z inicjatywy ówczesnego proboszcza ks. Alojzego Sierżęgi. Projekt kościoła opracował inż. Andrzej Galar z Rzeszowa. Miała to być budowla prosta, ale o stylowej architekturze modernistycznej, posiadająca stromy dach ze strzelistą sygnaturką, wraz ze swoistymi „przyporami” ścian, co miało być nawiązaniem do gotyku. Uroczyste poświęcenie kościoła odbyło się 26 sierpnia 1961 r.
Nowy kanonik otrzymał strój kanonicki, dystynktoria i pierścień.
– Prawdziwy uczeń Chrystusa musi umieć dać świadectwo prawdzie we wszystkich wymiarach życia – mówi nowy kanonik Kapituły Świętokrzyskiej ks. Krzysztof Dudojć.
Na dwa dni przed świętem Podwyższenia Krzyża Świętego Kapituła Świętokrzyska zebrała się na uroczystej Eucharystii, której przewodniczył abp Józef Kupny. Do grona kanoników Kapituły Świętokrzyskiej został przyjęty ks. Krzysztof Dudojć, proboszcz parafii Wniebowzięcia NMP w Lewinie Brzeskim. Nowy kanonik honorowy złożył przed metropolitą wrocławskim uroczyste wyznanie wiary oraz deklarację, że będzie zgodnie ze statutem kapituły i własnym sumieniem wypełniać nowe obowiązki oraz wspierać modlitwą, słowem i działaniem pasterzy diecezji.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
