Nauka o Kościele z konieczności, wbrew temu, co mówią i piszą przeciwnicy tej Oblubienicy Chrystusa, wypływa z chrystologicznego źródła, ponieważ Kościół ukształtował się w tajemnicy Jezusa do tego stopnia, że tworzy z Nim jedno misterium. Bez ukazania ścisłego związku Jezusa Chrystusa z Kościołem nie można w sposób wiarygodny uzasadnić autorytatywnego charakteru, w jakim Oblubienica Chrystusa odczytuje i wyjaśnia Boże Objawienie, dokonane w wydarzeniu Jezusa z Nazaretu.

Dziś wielu teologów mówi, że Jezus nie chciał założyć Kościoła, że chciał jedynie królestwa Bożego. Już poprzednik Chrystusa, Jan Chrzciciel, głosił nad Jordanem bliskie przyjście dnia Pańskiego. Czynił to, mówiąc: „Nawracajcie się, bo nadchodzi już królestwo niebieskie” (Mt 3,2). To hasło stało się także naczelnym hasłem w orędziu Nazarejczyka. Jezus przez umieszczenie w centrum swojego przepowiadania tematu panowania Bożego, posłużył się pojęciem bardzo niebezpiecznym ze względu na sposób, w jaki posługiwali się nim np. Zeloci. Ale Chrystus używał tego pojęcia w innym sensie niż ten, którym posługiwał się judaizm Jego czasów. Głoszenie królestwa, które obejmowało całe przepowiadanie Jezusa i określało jego strukturę, stanowiło rekapitulację wszystkich obietnic zbawienia zapowiadanego w Starym Testamencie. Orędzie dotyczące królestwa ma u Jezusa z Nazaretu charakter religijny. Nie jest ani narodowe, ani polityczne, ani wojskowe. Zapowiadane przez Niego panowanie Boga nie usuwa też w pierwszym rzędzie zła doczesnego, lecz prowadzi do pojednania z Bogiem i braterstwa ludzi. Do królestwa Bożego mogą wejść wszyscy, którzy się nawrócą i uwierzą (por. Mt 8,11n; Łk 10,13). Z nauczania Nazarejczyka wynika, że królestwo Boże jest dziełem Boga, a człowiek może się o nie tylko modlić (por. Mt 6, 10), szukać go (por. Łk 12,31), przygotowywać się do niego oraz być gotowym na jego przyjęcie (por. Mt 24,44). Jezus mówił także, że oczekiwane królestwo jest już w zasięgu Jego słuchaczy. Jednym z istotnych aspektów głoszenia nauki o królestwie jest czas jego nadejścia. Ewangelie mówią, że królestwo Boże jest definitywnym, przyszłym i powszechnym zbawieniem, którego, dzięki czynom Jezusa, możemy doświadczać już teraz.

Jezus głosząc naukę o królestwie, rozpoczyna jego fazę historyczną, sprowadzoną do wymiarów ziemskich. Królestwo jako odwieczne, wszechwładne i miłujące panowanie Boga, staje się w Jezusie z Nazaretu wielkością tu i teraz. Świadczą o tym przypowieści o ziarnku gorczycy, siewcy (Mk 4,3n), zaczynie zakwaszającym ciasto (por. Mt 13,33n) czy sieci (Mt 13,47n). Mimo że jest ono rzeczywistością Bożą, eschatologiczną, to jednak odnosi się do ludzkiej historii. Teolodzy, którzy przyjmują, że Jezus nie chciał założyć Kościoła, zapominają nie tylko o przynależności Jezusa do historii zbawczej Izraela, ale również o Jego zamiarze odnowy tego ludu i poszerzenia całej historii zbawienia, a tym samym utworzenia Kościoła. Chrystus był świadom, że królestwo Boże domaga się ludu, organizacji i etosu ucznia. Z inauguracją Królestwa, powołaniem Dwunastu i Ostatnią Wieczerzą wiązał wolę przetrwania tych rzeczywistości w historii. Nie odrzucając czy skazując na potępienie Izraela, tworzy na jego bazie nowy Lud Boży. Kazanie na Górze, ukazywanie Boga jako Ojca wszystkich, zapowiedzi uczty eschatologicznej, obraz „pielgrzymki ludów” do Jerozolimy i Ostatnia Wieczerza świadczą o tym, że trwał Jezus przy wielkim planie zgromadzenia Ludu Nowego Przymierza. Kościół jest owocem tego planu. Choć nie można utożsamić Kościoła i królestwa Bożego, bo to drugie jest pojęciem szerszym niż Kościół, który ma charakter czasowy (posiada kres w momencie paruzji), to oba te pojęcia są ze sobą w bardzo głębokich związkach, dlatego nie wolno tych dwu wielkości ani oddzielać ani sobie przeciwstawiać. Nadejście Basileia tou Theou nigdy nie pozostaje w Jezusowym nauczaniu tylko na płaszczyźnie słowa, lecz musi przyjąć ciało (zob. MC 12). Dlatego można powiedzieć, że tak jak Syn Przedwieczny w tajemnicy wcielenia stał się człowiekiem, nie przestając być Bogiem, tak też królestwo Boże w misterium inkarnacji ujawniło się w widzialnym znaku społeczności wierzących w Kościele. Urzeczywistniając zbawczy plan Ojca, Jezus zapoczątkował istnienie Kościoła w wymiarach doczesnych, na ziemi, głosząc dobrą nowinę o nadejściu królestwa Bożego obiecanego od wieków. Realizacja tego królestwa przez Jezusa i w Jego osobie staje się więc podstawowym elementem, który warunkuje i obejmuje wszystkie pozostałe etapy tworzenia Kościoła.

Negowanie pochodzenia Kościoła od Chrystusa wynika często z wcześniej przyjętych założeń, w myśl których, Kościół to złowroga instytucja mająca krew na rękach, wymyślona przez „czarną mafię”, po to by ogłupionych ludzi ograbić z godności i pieniędzy. Kto tak myśli o Kościele, ten zawsze będzie głuchy na wszelkie argumenty świadczące o Chrystusowej genezie Kościoła. Współczesną naukę samego Kościoła o swojej genezie przedstawimy w następnym numerze.