Cała Europa potrzebuje dużych rodzin

W dniach 1-3 czerwca w Szczecinie odbył się VI Ogólnopolski Zjazd Dużych Rodzin (ZDR), połączony ze spotkaniem europejskich rodzin wielodzietnych. Jego organizatorem był Związek Dużych Rodzin „Trzy Plus”, Miasto Szczecin i Europejska Konfederacja Dużych Rodzin. Patronat honorowy nad wydarzeniem objął prezydent Andrzej Duda wraz z małżonką Agatą Kornhauser-Dudą

Niedziela szczecińsko-kamieńska 25/2018, str. VI

Zygmunt Piotr Cywiński

[ TEMATY ]

rodzina

Szczecin

zjazd

Zygmunt Piotr Cywiński

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Zjazdy Dużych Rodzin organizowane są od 2013 r. Trwają trzy dni, podczas których wspólne świętowanie powoduje integrację i wymianę doświadczeń między rodzinami oraz aktywny wypoczynek.

Prezes Związku Dużych Rodzin „Trzy Plus” Joanna Krupska, uzasadniając wybór naszego miasta na tegoroczne spotkanie, podkreślała, że zadecydowały o tym dobra polityka rodzinna i społeczna prowadzona w Szczecinie, ciekawe programy prorodzinne realizowane w Szczecinie. To przykładowo samorządowa Karta Dużej Rodziny, bon opiekuńczo-wychowawczy dla dzieci do lat trzech. A także zupełnie nowy rodzaj wsparcia oferowany przez miasto Szczecin dla rodzin opiekujących się seniorami „Alzheimer 75”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

W spotkaniu wzięło udział 1300 osób (250 rodzin mających więcej niż troje dzieci). Oprócz Polaków przybyło nań 150 Łotyszy, 100 Węgrów, 50 Litwinów i ponad 20 osób z Niemiec, Francji, Portugalii i Hiszpanii. Uczestnikom zagwarantowano darmowe wyżywienie i noclegi. Miejscem spotkania było miasteczko namiotowe i dziedziniec przy Starej Rzeźni na Łasztowni. Tam korzystano ze wspólnych posiłków, a w strefie dziecięcej wolontariusze zajęli się najmłodszymi. Mogły one wybrać uczestnictwo w 70 różnych warsztatach, grach i zabawach, wykazać się w sporcie, posłuchać występów muzycznych. Zwiedzano również Szczecin, były rejsy po Odrze, a część rodzin pojechała specjalnym pociągiem do Międzyzdrojów. Dla wielu było to okazja do plażowania i pierwszej kąpieli w Bałtyku.

W sobotę rodzice uczestniczyli w debatach związanych z polityką prorodzinną. Taka debata daje możliwość wypracowania rozwiązań, z zamiarem rekomendowania ich do realizacji w polityce rodzinnej Polski. Ponieważ Zjazdowi towarzyszyła IX Europejska Konferencja Dużych Rodzin, była zatem możliwość przyjrzenia się rozwiązaniom, które funkcjonują w różnych krajach. Zastanawiano się nad kwestią wartości ekonomicznej pracy wykonywanej przez rodziców wychowujących dzieci w domu. Stwierdzono, że praca mam wychowujących dzieci będących przyszłością państwa nie jest właściwie doceniona. Mocno wybrzmiał postulat wprowadzenia emerytur dla osób, które opiekując się dziećmi w domu, nie zdążyły wypracować sobie tego typu świadczenia.

Reklama

W sobotę w imprezie wziął także udział premier Mateusz Morawiecki. Przemawiając do uczestników VI Ogólnopolskiego Zjazdu Dużych Rodzin, mówił: „Duże rodziny dźwigają na sobie ciężar kolejnych stu lat naszej niepodległości. Przede wszystkim właśnie one są drogą do wielkiej Polski, do zrealizowania Polski naszych marzeń. Z ogromnym smutkiem i zdumieniem słuchaliśmy i obserwowaliśmy ten dziwny ostracyzm wokół dużych rodzin, czy nawet nazywanie ich przez pewne środowiska rodzinami patologicznymi. To jest miara moralnego i intelektualnego upadku III Rzeczpospolitej” – stwierdził premier. Zapewnił, że rząd nadal będzie wspierał rodziny poprzez różne projekty. Podtrzymał obietnicę, że kobiety, które urodziły więcej niż czwórkę dzieci, będą miały prawo do emerytury minimalnej, gdyż prace nad zmianami ustawowymi są w tym zakresie prowadzone. „Cała Europa potrzebuje też dużych rodzin, odrodzenia w wielu wymiarach życia społecznego, moralnego czy intelektualnego. Sądzę, że takie odrodzenie powoli następuje. Bardzo z tego powodu się cieszę” – stwierdził szef rządu.

Mateusza Morawieckiego, który jest ojcem czterech córek, nagrodzono wręczając mu statuetkę „Przyjaciela Dużych Rodzin 2018”. Uznano tym jego osiągnięcia w działaniach na rzecz rodzin.

Prezydent RP Andrzej Duda skierował do uczestników list. Wyraził w nim radość, że te spotkania są z roku na rok coraz liczniejsze, a głos dużych rodzin w przestrzeni publicznej jest coraz lepiej słyszany. „Ten głos powinien wybrzmieć szczególnie mocno właśnie teraz, w roku obchodów stulecia odzyskania przez Polskę niepodległości, kiedy z szacunkiem i podziwem przypominamy odrodzenie i dynamiczny wzrost naszej Ojczyzny, a jednocześnie wybiegamy myślami ku nowemu stuleciu. Świadectwo życia rodzin wielodzietnych, odpowiedzialna i pełna otwartości postawa rodziców, ich sukcesy, ale też codzienne trudności, z jakimi się Państwo zmagają – to nie tylko sprawa Państwa środowiska. To sprawa pomyślności i przyszłości całego naszego narodu” – napisał Andrzej Duda.

W ostatnim dniu Zjazdu, w niedzielę, modlono się w katedrze pw. św. Jakuba, gdzie Mszy św. przewodniczył abp Andrzej Dzięga. Jak żartobliwie zauważył, tym razem prezbiterium wypełniła i na miejscach kanoników zasiadła „kapituła dziecięca”. W homilii przypomniał wkład abp. Kazimierza Majdańskiego w rozwój nauk dotyczących rodziny i przesłanie do rodzin wygłoszone przez św. Jana Pawła II na szczecińskich Jasnych Błoniach w 1987 r. „Te prawdy ciągle są te same. Tysiące lat mijają, a prawda o małżeństwie i rodzinie, prawda o człowieku, który jest jako mężczyzna i niewiasta stworzony przez Boga, prawda o człowieku, który jest z miłości Boga i ku miłości stworzony, ta prawda jest źródłem i fundamentem. Jest ona dziś niezmienną podstawą siły każdego małżeństwa i rodziny. Bóg i mądrzy ludzie, którzy po Bożemu chcą iść przez życie, wiedzą, że świat tylko wtedy będzie miał przyszłość, jeśli będzie próbował stworzyć atmosferę rodziną w każdym narodzie i atmosferę rodzinną ponad narodami” – podkreślił abp Dzięga.

Po Mszy św. uczestnicy zrobiwszy sobie grupowe zdjęcie, przeszli w barwnym pochodzie na Łasztownię. Po południu, po wspólnym obiedzie, który kończył to radosne spotkanie, rodziny wielodzietne rozjechały się do domów.

2018-06-20 08:09

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Katecheza w dobie przemian

Niedziela szczecińsko-kamieńska 37/2024, str. I

Ks. Robert Gołębiowski

[ TEMATY ]

Szczecin

Archiwum Kurii

Uczestnicy Szczecińskich Dni Katechetycznych

Tradycyjnie przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego i katechetycznego wszyscy posługujący w katechizowaniu spotkali się w Szczecinie na jubileuszowych 50. Dniach Katechetycznych.

Zgromadzili się na nich kapłani, siostry zakonne oraz katecheci świeccy. Na wstępie ks. dr kan. Paweł Płaczek – dyrektor Wydziału Wychowania Katolickiego Kurii, podzielił się ze zgromadzonymi trudnymi problemami obecnej rzeczywistości katechezy szkolnej.

CZYTAJ DALEJ

Święty Antoni z Padwy

Niedziela Ogólnopolska 8/2010, str. 4-5

Benedykt XVI - papież

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).

CZYTAJ DALEJ

Kard Ryś: w synodzie chodzi o rzeczywistą zmianę w naszym Kościele!

2025-06-13 21:32

Julia Saganiak

[ TEMATY ]

archidiecezja łódzka

Julia Saganiak

- Potrzebujemy ciągle umacniać się na drodze, także drodze synodu w Kościele, odnajdywać w sobie nowe siły, przekonania, argumenty i miłość, żeby to dzieło kontynuować. W synodzie chodzi o rzeczywistą zmianę w naszym Kościele - mówił kard. Ryś podczas rozpoczęcia Święta Eucharystii.

CZYTAJ DALEJ

Reklama