Jola miała o 3 lata starszą siostrę Marię Danutę. Rodzice byli ludźmi wierzącymi, uczciwymi i obowiązkowymi. Matka była prawosławna, ale wkrótce przeszła na katolicyzm. Sytuacja materialna rodziny była bardzo dobra. W wieku 7 lat Jola przyjęła Pierwszą Komunię św. Jako najmłodsza w rodzinie była przez wszystkich bardzo kochana. Uczyła się bardzo dobrze, miała bardzo dobrą pamięć i talent muzyczny, grała na fortepianie. Rodzice nie chcieli, by córeczki rozumiały wszystko, o czym dorośli rozmawiają przy stole, dlatego mówili po francusku. Było to dodatkowym bodźcem dla dziewczynek do nauki języka francuskiego.

Gdy Jola miała 9 lat, ojciec zachorował na białaczkę. Matka wykazała wielki hart ducha i poświęcenie. Z największą miłością ułatwiała mu życie, zwłaszcza, gdy stracił wzrok. Zmarł po dwóch latach walki z nowotworem. Potem wybuchła wojna, która całkowicie zmieniła życie rodziny. Zostali wysiedleni do Kazimierza nad Wisłą. Życie Joli uległo całkowitej zmianie, zaznała po raz pierwszy głodu, chłodu i poniewierki. Udało się jej jednak ukończyć szkołę średnią i zdać maturę na tajnych kompletach w Warszawie. Zaraz zaczęła się starać o przyjęcie do Karmelu. Zgłosiła się do łódzkiej Wspólnoty Sióstr wywiezionych przez Niemców do Klasztoru Sióstr Wizytek w Warszawie na Krakowskim Przedmieściu.

Ówczesna przeorysza, gdy dowiedziała się, że kandydatka nie jest pełnoletnia, a matka jest przeciwna wstąpieniu córki do Karmelu, poleciła, by zgłosiła się po ukończeniu wymaganych lat. Wróciła więc do matki, a w 3 miesiące później obie wyjechały do Pragi, do rodziny. Mamusia obiecała, że za rok pozwoli Joli wstąpić do Karmelu. Tymczasem po pół roku Jola dostała rozkaz zameldowania się w ciągu 48 godzin w Austrii, w miejscowości Linz-Donau, do przymusowej pracy. Przebywała tam półtora roku ochraniana przez Bożą Opatrzność. Pracowała najpierw u austriackiej rodziny, a potem w hotelu. Pracownice współwięźniarki różnej narodowości były bardzo solidarne, a gdy uległa wypadkowi, osłaniały ją, pracowały za nią, byleby nie była posłana do fabryki broni.

Po wyzwoleniu Jola z mamą podjęły ryzykowną próbę przedostania się do Polski przez Austrię, Słowację i Pragę. Przekroczyły granicę polsko-czeską w nocy z 14 na 15 sierpnia. Zaraz też Jola zaczęła szukać kontaktu z Karmelem. Wstąpiła do zakonu w Łodzi w końcu października 1945 r.

Postulantka od początku wykazywała wielką miłość do zakonu. Habit otrzymała 17 sierpnia 1946 r. z imieniem zakonnym s. Maria Agnieszka od Dzieciątka Jezus. Profesję zakonną złożyła 22 sierpnia 1947 r. na ręce m. Marii Stanisławy, przeoryszy i fundatorki klasztoru, a śluby wieczyste – 22 sierpnia 1950 r. także na ręce m. Marii Stanisławy.

S. Stanisława darzyła s. Agnieszkę wielką miłością i pokładała w niej duże nadzieje. Z tego powodu bardzo wcześnie wprowadzała ją w sprawy zakonu i prowincji. Powierzyła jej korespondencję z młodymi siostrami we Francji, także tłumaczenie cennych tekstów zakonnych, których nie było wówczas w języku polskim. Bardzo prędko została radną klasztoru, a w wieku 33 lat, za dyspensą od wieku – przeoryszą. Tę funkcję z małymi przerwami pełniła przez 27 lat aż do roku 1999. Wychowała całe pokolenie młodych karmelitanek. Kochała bardzo zakon i Konstytucje św. Matki Teresy.

Podczas swego przełożeństwa wywarła na wspólnotę bardzo silny, duchowy wpływ, szczególnie starała się o pogłębienie duchowości maryjnej, m.in. w tym czasie całe zgromadzenie zostało przyjęte do Rycerstwa Niepokalanej.

Przez całe życie, aż do ostatnich dni, odznaczała się wielką wiernością w modlitwie. Żyła sprawami Kościoła, zakonu, ojczyzny, wiele modliła się za kapłanów. Bardzo brała sobie do serca polecone jej intencje i zaraz je intensywnie omadlała. Zawsze widziałyśmy ją z różańcem w ręku. Odznaczała się duchem nadprzyrodzonym i wielkim posłuszeństwem, często podkreślając, że jedyne, co w życiu jest ważne, to podobać się we wszystkim Bogu. Dziękowała Bogu za dar powołania, ludziom za każde otrzymane dobro, a siostrom nawet za najdrobniejszą przysługę.

Bardzo kochała ojców karmelitów bosych i ceniła sobie dobre, nadprzyrodzone kontakty z nimi. Wzajemnie też cieszyła się wielkim szacunkiem i miłością, szczególnie sługi Bożego o. Anzelma.

Należy też wspomnieć o tym, że dużo cierpiała fizycznie. Nie okazywała tego ani nigdy się nie skarżyła. Przez całe życie modliła się codziennie o łaskę szczęśliwej śmierci. Była do niej prawdziwie przygotowana i świadoma bliskiego spotkania z Bogiem. Odeszła do wieczności w poniedziałek 8 stycznia o godz. 19.25. Siostry, zgromadzone przy je łóżku, kończyły właśnie odmawianie Koronki do Miłosierdzia Bożego i Litanię za konających.

Pochowana została w grobie zmarłej w latach 50. XX wieku m. Marii Chrzanowskiej, która tak kochała m. Marię Agnieszkę i bardzo się cieszyła jej powołaniem do naszego Karmelu.