Reklama

Niedziela Kielecka

Dla czystego życia – Czysty Bieg

Na początku ostry podbieg pod Górę Zamkową, przez dolny i górny Rynek Chęcin, obok kościoła św. Bartłomieja skalny nasyp, kółko wokół kamieniołomów, potem wiraże. Nie da się pobiec za szybko, mimo że wydaje się, iż kondycja już na to pozwala. Pędząc z góry bez rozwagi i kontroli, można zrobić sobie tylko krzywdę. Trudne momenty, pot i stłuczone kolana. Czysty Bieg, który odbył się z 25 czerwca w Chęcinach z franciszkańskiego Ośrodka San Damiano, wymagał wysiłku, zaangażowania i dużo pokory. Tak, jak terapia pacjentów, którzy walczą z nałogiem o trzeźwe życie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dla nich i ich czystego życia pobiegło 137 osób. Przy okazji kwestowano na akcję „Cuda pod dachem”, prowadzoną przez Fundację „Brat Słońce”, której celem jest zebranie środków na remont dachu franciszkańskiego kompleksu klasztornego w Chęcinach. Uczestnicy biegu przekazali na ten cel 4 210 zł.

– Ten bieg to symbol terapii i nawiązanie do trudnych momentów w leczeniu i wychodzeniu z narkotyków – mówił o. Paweł Chmura, kierownik Ośrodka San Damiano. Chodzi o uczenie się zasad, pokory i uczciwości wobec innych i siebie – tłumaczył o. Paweł. Wyraził też wdzięczność wszystkim uczestnikom za wsparcie akcji „Cuda pod Dachem”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Medale, licytacje i tort

Reklama

Na mecie przed bramą klasztoru – rodziny, dzieci, pacjenci dumni z biegaczy. Potem podziękowania, pamiątkowe medale z mottem, które towarzyszy im tutaj codziennie: „Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą”, statuetki dla zwycięzców, butelka wody na ochłodę, owoce i grochówka dla wszystkich dzięki sponsorowi, który przyjechał z kuchnią polową. Były licytacje, konkursy, spektakl teatralny i duży tort. W biegach wystartowały też maluchy, które dzielnie walczyły, dopingowane przez swoich rodziców. Na dziedzińcu klasztoru można było nabyć symboliczne cegiełki – artystyczne dachówki z motywami franciszkańskimi wykonane przez społeczność San Damiano, zaangażowaną w przygotowanie wydarzenia. Inicjatywę wsparło wielu. – Nie spodziewaliśmy się, że włączy się tyle wspaniałych osób, sponsorów, firm, podmiotów. Pomagały także władze miasta – mówiła koordynatorka projektu Anna Donabidowicz.

Aktywność i pomaganie. To działa!

U Franciszkanów spotkali się pasjonaci biegów i pomagania z całego województwa. Byli reprezentanci Stowarzyszenia Aktywny Ćmińsk, OSP Kowala, Stowarzyszenia Biegacz Świętokrzyski, Policja, a Ekstremalni Kielce prowadzili dla wszystkich profesjonalną rozgrzewkę. Spotkałam tutaj Agnieszkę i Asię – mamę i córkę z parafii Dyminy. – Jesteśmy na zaproszenie pacjentki. Robimy to dla niej. Widzimy jak się stara, jak walczy, ile kosztuje ją to wysiłku. To jest ciężka choroba. Te osoby potrzebują wsparcia, jeśli chcą się leczyć – mówiła Agnieszka. Siedmioletnia Wiktoria była najmłodszą uczestniczką biegu na 5 kilometrów, namówiła swoją mamę, by razem pobiegły. Rafał Zimoch i Bartłomiej Kozłowski regularnie wspierają takie akcje. – Dwa tygodnie temu braliśmy udział w ekstremalnym Biegu Rzeźnika. Przygotowanie więc jest solidne. Zresztą to nie rywalizacja, ale idea jest najważniejsza. Lubimy pomagać, można także w taki sposób – mówili. Każdy uczestnik biegu wpłacał dowolną kwotę na remont ośrodka. Wszyscy otrzymali pamiątkowe koszulki.

Dostałam tutaj nowe życie

Reklama

Na pomysł Czystego Biegu wpadła Iwona, która ukończyła terapię w San Damiano. Obecnie mieszka we franciszkańskim hostelu. – San Damiano dało mi nowe życie. Podstawą w terapii jest rozwój osobisty, jeśli się nie rozwijamy, cofamy się. Dlatego taką pomocą jest aktywność fizyczna, którą wielu pacjentów wybiera. Sama biegam regularnie i pomyślałam, żeby zorganizować Czysty Bieg i połączyć go z ideą wsparcia finansowego San Damiano i Ojców Franciszkanów, by mogli dalej pomagać. To mój dom. Wiem, że warto być czystym. Można zastąpić używki sportem, pasją, pomocą dla innych. Teraz się odwdzięczam.

Chce się wracać

Reklama

Że dzieją się tutaj codzienne cuda, nie trzeba nikogo przekonywać. Wystarczy porozmawiać chwilę z mieszkańcami. Dawid, pacjent domostwa San Damiano, ma 23 lata, ale twardo ocenia siebie. – Całe życie będę alkoholikiem i narkomanem. Taka jest prawda. I to ode mnie zależy, jak będzie dalej, jak będę pracował nad sobą. Dwa lata brałem narkotyki, ale dużo wcześniej zacząłem pić. To się jednak ze sobą łączy. Zaczęło się bardzo zwyczajnie. Chciałem po prostu zaimponować kolegom, zaistnieć w środowisku. Nie wierzyłem w siebie. Picie dawało mi luz i odwagę. Szybko jednak iluzja prysła, zaczął się nałóg. Złapała mnie policja. Uciekałem przed odpowiedzialnością karną. Miałem wybór, albo zacząć się leczyć, albo… no właśnie. Postanowiłem iść do ośrodka. Dużo się o sobie tutaj dowiedziałem, przestałem nakładać maski, stałem się sobą. Nie wiem, co mogłoby się ze mną stać, gdyby nie San Damiano? Mógłbym być w więzieniu albo mogłoby mnie już w ogóle nie być. Zmieniło się wszystko. Teraz jestem w hostelu. Podjąłem pracę zarobkową. Owszem, ciągną się jeszcze za mną sprawy sądowe. Kiedyś zdawałem do technikum, zawaliłem przez ćpanie, skończyłem w zawodówce. Teraz odżyły we mnie chęci do nauki, zapisałem się do technikum i zaczynam od września. Wróciłem do gry na trąbce. To była kiedyś moja pasja. Co mógłbym powiedzieć innym uwikłanym w narkotyki? Przede wszystkim trzeba chcieć sobie pomóc. Na tej drodze są wzloty i upadki. Nauczyłem się tego na własnej skórze. Jestem tutaj drugi raz. Pierwszym razem chciałem szybko skończyć terapię, wszystkie etapy (śmiech). I wyłożyłem się. Nie żałuję jednak żadnej minuty tutaj spędzonej. Kiedy zapuści się korzenie w to miejsce, chce się wracać – mówił Dawid. Życie w San Damiano nauczyło mnie, że da się żyć i bawić się na trzeźwo, zaangażować się w coś dobrego. Jeździmy wspólnie w góry, z całą społecznością bierzemy udział we Franciszkańskich Spotkaniach Młodych w Kalwarii Pacławskiej. Spotykamy ciekawych ludzi. To daje nam siłę.

Na sfinansowanie pierwszego etapu prac potrzeba 160 tys. zł.

Do tej pory dzięki ludziom dobrej woli zebrano kwotę ponad 135 tys. zł. Całość inwestycji będzie kosztowała 500 tys. zł. Zdewastowany przez lata komunizmu cenny kompleks klasztorny wymaga gruntownych i pilnych prac. Trudno uwierzyć, że w kościele w l. 60. XX wieku urządzono restaurację, gdzie odbywały się dansingi dla prominentnych partyjnych działaczy. Klasztor i sprofanowaną świątynię franciszkanie odzyskali dopiero w 1991 r. Dziś to miejsce znów żyje duchem św. Franciszka. Pokój i dobro uobecniają się w codziennej trosce o najbardziej wykluczonych, na marginesie, uwikłanych w nałogi. Franciszkanie prowadzą Centrum Profilaktyki Uzależnień San Damiano, świetlicę dla dzieci i hostel dla tych, którzy wychodzą na prostą po zakończonej terapii. To wielkie dobro warto pielęgnować. Każdy może dołożyć cegiełkę. Szczegóły na stronie cudapoddachem.pl.

2017-07-12 14:40

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Codzienne życie mistrza

– Czy to jest sprzątanie, mycie okien, czy koszenie trawnika, wszystko robimy wspólnie – wyznaje „Niedzieli” Sławomir Szmal

Multimedalista mistrzostw świata: wicemistrz świata 2007 r. oraz brązowy medalista Mistrzostw Świata 2009 i Mistrzostw Świata 2015. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich Pekin 2008. Najlepszy piłkarz ręczny świata roku 2009. Najlepszy bramkarz Mistrzostw Europy roku 2010. Laureat 76. Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” i Telewizji Polskiej na 10 Najlepszych Sportowców Polski 2010 roku (zajął w nim 6. miejsce). Można by tymi tytułami obdzielić kilka osób. Należą jednak do jednego człowieka – Sławomira Szmala.
CZYTAJ DALEJ

Św. Iwo - mniej znany święty

Iwo Hélory żył w latach 1253 -1303 we Francji, w Bretanii. Urodził się w Kermartin, w pobliżu Tréguier. Po ukończeniu 14. roku życia studiował w Paryżu na Wydziale Sztuk Wyzwolonych, później na Wydziale Prawa Kanonicznego i Teologii, a w Orleanie na Wydziale Prawa Cywilnego.

Po trwających 10 lat studiach powrócił do rodzinnej Bretanii. Do 30. roku życia pozostawał - jako człowiek świecki - na stanowisku oficjała diecezjalnego w Rennes, sprawując w imieniu biskupa funkcje sędziowskie. Zasłynął jako człowiek sprawiedliwy i nieprzekupny, obrońca interesów biedaków, za których nieraz sam opłacał koszty postępowania, a także - jako doskonały mediator w sporach. Później poszedł za głosem powołania i po przyjęciu święceń kapłańskich skupił się na pracy w przydzielonej mu parafii. Biskup powierzył mu niewielką parafię Trédrez, a po roku 1293 nieco większą - Louannec. Iwo od razu zjednał sobie parafian, dając przykład ubóstwa i modlitwy. W czasach, kiedy kapłani obowiązani byli odprawiać Mszę św. tylko w niedziele i święta, Iwo czynił to codziennie, niezależnie od tego, gdzie się znajdował. Często, chcąc pogodzić zwaśnionych, zanim zajął się sprawą jako sędzia, odprawiał w ich intencji Mszę św. - po niej serca skłóconych w jakiś cudowny sposób ulegały przemianie i jednali się bez rozprawy. Nadal chętnie służył wiedzą prawniczą wszystkim potrzebującym, sam żyjąc bardzo skromnie. Był doskonałym kaznodzieją. Iwo Hélory zmarł 19 maja 1303 r. W 1347 r. papież Klemens VI ogłosił go świętym. Jego kult rozpoczął się zaraz po jego śmierci i bardzo szybko rozprzestrzenił się poza granice Bretanii. Kościoły i kaplice jemu dedykowane zbudowano m.in. w Paryżu i w Rzymie. Wiele wydziałów prawa i uniwersytetów obrało go za patrona, m.in. w Nantes, Bazylei, Fryburgu, Wittenberdze, Salamance i Louvain. Został pochowany w Treguier we Francji, które jest odtąd miejscem corocznych pielgrzymek adwokatów w dniu 19 maja. Warto też dodać, że do Polski kult św. Iwona dotarł stosunkowo wcześnie. Już 25 lat po jego kanonizacji, w 1372 r. jeden z kanoników wrocławskiej kolegiaty św. Idziego, Bertold, ze swej pielgrzymki do Tréguier przywiózł relikwie świętego. Umieszczono je w jednym z bocznych ołtarzy kościoła św. Idziego. Również po relikwie św. Iwona pojechał opat Kanoników Regularnych Henricus Gallici. Na jego koszt do budującego się wówczas kościoła Najświętszej Maryi Panny na Piasku dobudowano kaplicę św. Iwona, w której umieszczono ołtarzyk szafkowy z relikwiami. Niestety, nie dotrwały one do naszych czasów, w przeciwieństwie do kultu, który, przerwany na początku XIX wieku, ożył w 1981 r. Od tego czasu w każdą pierwszą sobotę miesiąca w kaplicy św. Iwona zbierają się prawnicy wrocławscy na Mszy św. specjalnie dla nich sprawowanej. Drugim ważnym miejscem kultu św. Iwona w Polsce jest Iwonicz Zdrój, gdzie znajduje się jedyny w Polsce, jak się wydaje, kościół pw. św. Iwona, z przepiękną rzeźbioną w drewnie lipowym statuą Świętego. Warto też wspomnieć o zakładanych w XVII i XVIII wieku bractwach św. Iwona, gromadzących w swych szeregach środowiska prawnicze, a mających przyczynić się do ich odnowy moralnej. Bractwa te istniały przede wszystkim w miastach, gdzie zbierał się Trybunał Koronny: w Piotrkowie Trybunalskim (zał. w 1726 r.) i w Lublinie (1743 r.). W obydwu do dziś zachowały się obrazy przedstawiające Świętego: w Piotrkowie - w kościele Ojców Jezuitów, w Lublinie - w kościele parafialnym pw. Nawrócenia św. Pawła. Istniały też bractwa w Przemyślu (XVII w.), prawdopodobnie w Krakowie (zachował się XVIII-wieczny obraz św. Iwona w zakrystii kościoła Ojców Pijarów), w Warszawie i we Lwowie. W diecezji krakowskiej czczono św. Iwona w Nowym Korczynie (w 1715 r. w kościele Ojców Franciszkanów konsekrowano ołtarz św. Iwona) oraz w Nowym Sączu, w kręgach związanych z Bractwem Przemienienia Pańskiego. Natomiast we Wrocławiu, w kaplicy kościoła pw. Najświętszej Marii Panny na Piasku, znajduje się witraż wyobrażający św. Iwo. Został on ufundowany w 1996 r. przez adwokatów dolnośląskich z okazji 50-lecia tamtejszej adwokatury.
CZYTAJ DALEJ

Kim są kobiety w bieli obecne na inauguracji pontyfikatu Leona XIV?

2025-05-19 10:18

[ TEMATY ]

Papież Leon XIV

kobiety w bieli

inauguracja pontyfikatu

Hello Fotografia

Kobiety w bieli obecne na inauguracji pontyfikatu Leona XIV

Kobiety w bieli obecne na inauguracji pontyfikatu Leona XIV

18 maja, w piękne wiosenne przedpołudnie Leon XIV odprawił Mszę św. inaugurującą jego pontyfikat. O wadze tego wydarzenia świadczy fakt, że w liturgii na placu św. Piotra uczestniczyło ponad 150 delegacji państwowych z całego świata. A wśród nich kilka "niestandardowo" - jak na tę okoliczność - ubranych kobiet. Jakie znaczenie miał ich biały strój?

Sektor po lewej stronie ołtarza zajęli kardynałowie i biskupi, natomiast sektor po prawej stronie był zarezerwowany dla delegacji państwowych. Szczególnie liczne były delegacje państw związanych z Leonem XIV: Włochy – Papież jest Biskupem Rzymu; Stany Zjednoczone, gdyż Papież Prevost jest obywatelem amerykańskim; Peru - Robert Prevost przez wiele lat pracował w Peru, gdzie był biskupem diecezji Chiclayo. W zdecydowanej większości osoby, które wypełniły sektor delegacji państwowych były ubrane na czarno, dlatego tym bardziej rzucały się w oczy białe suknie kilku kobiet zasiadających w pierwszym rzędzie.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję