Szanowna Pani,
Dziękuję za pamięć. Przytoczone przez Panią moje myśli są wzięte z moich doświadczeń życiowych. Przecież każdy z nas doświadcza wiele, lecz z różnych powodów nie stara się o tym napisać. Nie są to rzeczy nowe i nieznane. Pomagamy sobie wzajemnie i dzięki temu przetrwaliśmy na tym pięknym świecie już tysiące lat.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Ale zastanawia mnie, czy ta pokoleniowa sztafeta nie zakończy się na moim potomstwie. A przecież przez całe swoje dorosłe życie tak się starałem, żeby to wszystko było zgodne z tradycją i wolą Bożą.
Reklama
Wiem, że żadne bunty i narzekania nie są w stanie tu nic zmienić. Tego, co już przeminęło, nie da się cofnąć. Tyle pokoleń odchodzi z tej ziemi bezpotomnie i wszyscy muszą się z tym pogodzić. Taki jest los człowieka. Żeby nie być zaskoczony, napisałem już „ostatnie pożegnanie” w formie wiersza. Ten wiersz przesłałem Redakcji tygodnika „Niedziela” w Częstochowie, naiwnie myśląc, że tak ujęte „ostatnie pożegnanie” może posłużyć nie tylko mnie, ale także innym, którzy nie zdążą pożegnać się z tym światem lub nie są w stanie sformułować i przekazać swoich myśli.
Z szacunkiem – Antoni
Drogi Panie Antoni! Dziękuję za pamięć, za dzielenie się swoimi przemyśleniami, ale jednocześnie przepraszam, że nie mogę zawsze wszystkiego publikować. Po prostu nie mam takiej mocy. Miejsca mamy mało, a i częstotliwość ukazywania się rubryki listów niekiedy słabnie, z przyczyn wyższych. Mogę natomiast zapewnić, że żadna myśl, żadne przemyślenie nie ginie, ale ma możliwość powrotu niejako w moich odpowiedziach. Bo korzystam w nich z całego Państwa życiowego doświadczenia, którym się ze mną wszyscy dzielicie. Państwa mądrości życiowe zamieniają się w moją życiową mądrość.
Aleksandra
