Niespodziewanie cała polska opinia publiczna zaczęła żyć doniesieniami o tragicznym losie młodej Polki, która – w niewyjaśnionych okolicznościach – zginęła w Egipcie. Sieć internetowa szaleje od dziesiątek opowieści, niesamowitych hipotez i prywatnych śledztw rozmaitych autorów. Oczywiście, natychmiast sprawą zajął się też najgłośniejszy polski detektyw – pan Krzysztof Rutkowski.
Na marginesie tych wydarzeń warto jednak zastanowić się nad tym, czy sieć internetowa nie stała się już Lewiatanem, nad którym nikt nie ma kontroli i który do lamusa odsyła wszelkie niepokoje etyczne, jakie zwykle dotąd towarzyszyły publicznym publikacjom. Wydaje się, że łatwość publicznego zabierania głosu, możliwość dzielenia się z tysiącami czytelników szybkimi przemyśleniami, a czasem też zmyśleniami, całkowicie przyćmiły pytania o skutek, jaki te publikacje mogą wywołać.
Mówiąc brutalnie, rodzina pani Magdy Ż. stała się jedynie tworzywem, figurami wielu, często zupełnie nieodpowiedzialnych, opowieści i sugestii. Rodzice biednej dziewczyny muszą codziennie czytać niestworzone rzeczy na temat swojej zmarłej córki. Nikt nie zastanawia się, jak taka – nakręcona niesłychanie – wrzawa wpływa na osoby, które bądź co bądź pozostają w tragicznej żałobie. Przyznam, że sam odczułem pokusę włączenia się w ten wiodący temat i musiałem bardzo gryźć się w język, aby poprzestać na jednym – wydawało mi się, dosyć wyważonym – wpisie na Twitterze.
Nagle życie pani Magdy stało się publiczną własnością i bez litości jest komercyjnie eksploatowane, wykorzystywane właściwie do wszystkiego. Histeria i opowieści samozwańczych śledczych urosły już do takich rozmiarów, że głos w sprawie musiał zabrać sam minister sprawiedliwości Zbigniew Ziobro. Teraz polska prokuratura nie ma już wyjścia – sprawa śmierci pani Magdy musi zostać wyjaśniona do końca. Tu nie może już być żadnych niedomówień. Wokół tej sprawy urosła bowiem tak potężna fala spekulacji, półprawd i przeinaczeń, że tylko jasny komunikat, podający opinii publicznej zarówno ostateczną przyczynę śmierci pani Magdy, jak też przebieg zdarzeń z ostatnich dni jej życia, może przeciąć często bardzo fantastyczne spekulacje.
Zastanówmy się, dlaczego sprawa śmierci młodej Polki stała się tak elektryzująca. Dzieje się tak dlatego, że idealnie wpisuje się ona w kontekst antagonizmów narastających między naszym społeczeństwem a światem islamu, szczególnie islamu arabskiego. Sprawa śmierci młodej Polki może być zatem iskrą, która podpali bombę. Właśnie z tego też powodu śledztwo w tej sprawie powinno być spokojne i bardzo fachowe. Tak, aby wokół tych tragicznych wydarzeń nie pozostał nawet cień wątpliwości.
Reklama
Swoją drogą, chciałbym zwrócić Państwa uwagę na fakt, że nawet w nominalnie katolickim portalu Deon znaleźli się młodzi i nieposiadający żadnego dorobku autorzy, którzy ideologicznie – bez żadnych ważkich argumentów – przekonują, iż autorzy ostrzegający przed islamem są jedynie islamofobami, bo w istocie islam powinniśmy przytulić do serca i z nim się zaprzyjaźnić (serio, są w Deonie tacy autorzy!). Tymczasem intuicyjnie czujemy, że świat islamu jest dla nas coraz bardziej wrogi i nieprzejednany. Napiszę o tym niedługo solidną analizę, opartą na faktach.
Wracając jednak do śmierci młodej Polki. Przy okazji pojawił się tu jeszcze inny schemat. Oto wielu autorów internetowych „śledztw” poczęło rozwijać hipotezę o szczególnych cechach wrocławskiego półświatka. Sporo napisano o powiązaniach młodych ludzi wywodzących się z kręgów wrocławskiej socjety ze środowiskiem przestępczym i narkotykowym. Te domniemania też powinny zostać definitywnie wyjaśnione przez prokuratorskie śledztwo. Inaczej sprawa pani Magdy Ż. będzie funkcjonowała jak mit „czarnej wołgi”, która miała porywać dzieci w czasach PRL. Krótko mówiąc, śledztwo w sprawie śmierci dziewczyny w Egipcie powinno być wyjątkowo staranne i wielowątkowe.
Co ciekawe, zagadkowa śmierć młodej Polki także w Egipcie wzbudziła spore zamieszanie i piszą o niej najpoważniejsze kairskie dzienniki. Wydaje się, że również stronie egipskiej powinno zależeć na jak najlepszym rozwikłaniu tej zagadki. Nic tak bowiem nie podmyje i tak już kruchego fundamentu jednej z najważniejszych dziedzin egipskiej gospodarki – turystyki, jak właśnie niedomówienia wokół takich spraw. Skala sugerowanych powiązań jest w tej historii niesamowita, emocje – rozgrzane, a udział detektywa Rutkowskiego – co najmniej zagadkowy.
Przy okazji podniosła się całkiem słuszna krytyka polskich służb dyplomatycznych działających w Egipcie. Chyba już najwyższa pora, aby nasze Ministerstwo Spraw Zagranicznych dokonało poważnych zmian personalnych w obsadzie kairskiej Ambasady RP. Tym bardziej że poważniejszych dymisji tam dotychczas nie było. Egipt to ciągle jeden z najpopularniejszych kierunków wyjazdów turystycznych Polaków ze względu na bardzo atrakcyjne ceny wypoczynku nad Morzem Czerwonym. Pora już więc najwyższa, aby polskie MSZ przesłało do polskich biur podróży rzeczową analizę sytuacji w tym kraju. Warto bowiem uświadomić polskim turystom, że na Synaju trwa stan wojenny, działają tam komórki tzw. Państwa Islamskiego (ISIS), a sam Egipt jest kolebką tak radykalnych ruchów islamskich, jak Hizb at-Tahrir (Partia Wyzwolenia) i okryte ponurą sławą Bractwo Muzułmańskie, z którego wywodzi się jeden z liderów Al-Kaidy – Ajman az-Zawahiri. Egipt to także kraj o bardzo niestabilnej sytuacji politycznej, w którym ciągle dochodzi do morderstw dokonywanych na chrześcijańskich Koptach, a niedawno tzw. Państwo Islamskie otwarcie wezwało muzułmanów, aby nie pojawiali się w pobliżu chrześcijańskich obiektów sakralnych, gdyż będą na nie dokonywane zamachy bombowe.
Warto o tym uprzedzić polskich turystów, którzy w niedzielę chcą przecież uczestniczyć w nabożeństwach odprawianych w chrześcijańskich świątyniach. Śmierć pani Magdy Ż. niech więc będzie okazją ku temu, aby ostrzec wielu niefrasobliwych turystów, aby gruntownie przemyśleli swoje wakacyjne plany.
Uczestnicy i organizatorzy I Młodzieżowego Zjazdu Rycerstwa Niepokalanej
Ten, kogo nie było w dniach 20-22 czerwca br. w Strachocinie u Sióstr Franciszkanek Rycerstwa Niepokalanej niech żałuje, bo jest czego. Hasłem rekolekcji były słowa: „Wierzyć to znaczy chodzić po wodzie, czyli wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia przez Niepokalaną”. Tak z przymrużeniem oka, wybierając się do Strachociny, zastanawiałam się, czy będzie tylko teoria, czy można się też spodziewać chodzenia po wodzie w praktyce.
O. Andrzej Sąsiadek, franciszkanin, w konferencjach przekonywał nas: „Jak człowiek wierzy, to się da! Naprawdę się da! Szatan kłamie i próbuje nam wmówić: to niemożliwe!”. Były to słowa, które zostały poparte opowieściami o konkretnych, wyjętych z życia sytuacjach, co pomagało uwierzyć, że Bóg działa również dziś i w codziennym życiu każdego z nas. Przedstawienie Apostołów, szczególnie św. Piotra, jako normalnych ludzi, którym też nie wszystko w życiu wychodziło, a jednak dali radę, pomogło uwierzyć we własne siły i możliwości oraz w to, że można, „że się jednak da”. Tu przypominają mi się gdzieś usłyszane słowa, że „Bóg nie powołuje świętych, lecz uświęca powołanych”. Ważną rzeczą było także uświadomienie nam, że szatan z reguły nie przychodzi ze słowami: „Jestem Lucyfer. Czy mogę zamieszkać w twoim sercu?”, lecz często działa bardzo podstępnie i pod pozorem dobra, np. odwlekając spowiedź przez podsuwanie myśli: „bo nie jestem jeszcze dobrze przygotowany...”. Również to, że o. Andrzej mówił całym sobą sprawiało, że treści, które przekazywał, przyswajało się nie tylko uszami, ale niemal wszystkimi zmysłami. Słyszeć te konferencje to mało, to trzeba było również widzieć.
Po czasie słuchania trzeba było również wykazać się wiedzą. Ponieważ Rycerzy Niepokalanej, tych już pasowanych oraz kandydatów, przyjechało w sumie ponad 60, to pierwszego dnia zostaliśmy podzieleni na mniejsze grupy. Każda z grup miała swojego animatora, opiekuna i świętego patrona. Pierwszym zadaniem było odgadnięcie świętych, którzy mieli się za nami wstawiać u Boga i pomagać Niepokalanej, byśmy z tych rekolekcji skorzystali jak najwięcej. Każdy z animatorów wraz z opiekunem grupy przygotował scenkę z życia świętego patrona – tu brawa dla nich za pomysłowość i zaangażowanie. Towarzyszyli nam tacy święci jak: św. Maksymilian M. Kolbe, św. Franciszek z Asyżu, św. Józef, św. Jan Paweł II i św. Andrzej Bobola.
Patronem mojej grupy był św. Andrzej Bobola, który od pierwszego przyjazdu do Strachociny stał mi się szczególnie bliski. Niepokalana, biorąc sobie do pomocy właśnie tego świętego, przyprowadziła mnie w to niezwykłe miejsce. Ponieważ na rekolekcje jechałam z bardzo osobistą sprawą, to pierwsze kroki skierowałam pod pomnik św. Andrzeja, a kolejne były spacerem po Bobolówce, by poprosić go o szczególną opiekę na ten ważny czas. I tym razem św. Andrzej w konkretny sposób wstawił się za mną, dodając odwagi i przez o. Andrzeja uciszył burze w mojej duszy.
20 czerwca, poza znajomością faktów z życia świętych, można było się też wykazać odwagą i zaufaniem do Niepokalanej, która podczas pogodnego wieczorku postawiła niełatwe zadania. Pierwszy wyzwanie podjął o. Andrzej, który miał nas uczyć chodzenia po wodzie, a w rezultacie musiał nurkować w basenie, by odczytać hasło z rebusu na dnie. Kolejne zadanie polegało na czerpaniu wody sitkiem – łatwo się domyślić, jakie to efekty przynosiło. Na koniec tor przeszkód z zawiązanymi oczami. Ponieważ Maryja nigdy nie zostawia swoich dzieci bez opieki i pomocy, to i tym razem pomagała w konkretny sposób, dając okulary do nurkowania i lupę, by odczytać rebus, miskę, by wody naczerpać i pokazać, jak działa jako Pośredniczka łask wszelakich, oraz siostrę, która prowadziła za rękę, pomagała pokonać przeszkody i dodawała otuchy przed wejściem do wody. Przez wesołą zabawę mogliśmy się przekonać, jak wiele zyskujemy, pozwalając działać w naszym życiu najtroskliwszej Matuchnie, i jak ona nam pomaga.
21 czerwca pozostawił w pamięci rycerskie podchody. Przejście przygotowanym szlakiem zdecydowanie ułatwiała znajomość terenu i rozmieszczenia najważniejszych punktów, co siostry w kolejnych wskazówkach potrafiły opisać w bardzo ciekawych i niepowtarzalnych słowach. W wyzwaniu tym liczyła się również współpraca, czasem również między rywalizującymi między sobą grupami. Poza odnalezieniem strategicznych punktów i kolejnych wskazówek mieliśmy do wykonania bardzo praktyczne zadania, które polegały m.in. na podlaniu kwiatków na Bobolówce. Było również zadanie apostolskie, które miało także znaczenie duchowe, bo przez świadectwo o Rycerstwie Niepokalanej dla odwiedzonej pani pozwalało umocnić także naszą reakcję z Niepokalaną. Jednak mimo wspomnianej zdrowej rywalizacji dopiero zebranie owoców pracy wszystkich grup pozwoliło odczytać końcowe hasło rycerskich podchodów.
Był również czas na skupienie oraz bardzo prywatne i osobiste spotkanie z Jezusem. Czas wyciszenia, przemyślenia różnych spraw, usłyszanego słowa oraz duchowej rozmowy z Bogiem zapewniony był podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Także w każdej wolnej chwili można było udać się do kaplicy, by w ciszy pobyć z Jezusem. W kaplicy stał słój wypełniony cytatami z Pisma Świętego, by wylosować i zatrzymać dla siebie to, co Pan chce nam powiedzieć. Pozwalało to na łatwiejsze nawiązanie rozmowy z Bogiem, a czasem skłaniało do konkretnych refleksji. Osobiście czułam szczególne prowadzenie tym Słowem przez cały czas rekolekcji. Bardzo trafione i cenne okazały się również słowa św. Maksymiliana, które każdy zabierał dla siebie na zakończenie rekolekcji. Ważnym czasem spotkania z żywym Bogiem była codzienna Eucharystia w sanktuarium św. Andrzeja Boboli, która z racji oktawy Bożego Ciała połączona była z procesją.
Na zakończenie rekolekcji, 22 czerwca, odbyło się rycerskie pasowanie. Grono Rycerzy Niepokalanej powiększyło się o kolejne 12 osób, które zdecydowały się oddać całych siebie na własność i do pełnej dyspozycji Niepokalanej. Moment ten przywołał piękne wspomnienia z poprzednich rekolekcji, kiedy to sama byłam w gronie giermków, którzy dostąpili zaszczytu wstąpienia w zastępy tej szczególnej wspólnoty.
Przez cały czas Zjazdu troskliwą opieką otaczały nas siostry, które dbały nie tylko o sprawy duchowe, piękną oprawę tego świętego czasu i urozmaicenie wesołych wieczorków, ale i o strawę dla wzmocnienia sił fizycznych, za co serdeczne Bóg zapłać wszystkim razem i każdej z osobna.
Jeśli ktoś chciał i mimo sporej dawki wrażeń nie brakowało mu sił, to mógł jeszcze zostać na ponadplanowy czas, którym była rekreacja na świeżym powietrzu zakończona ogniskiem. Czas zacieśniania nowych przyjaźni, rozmów i dzielenia się wrażeniami tych niezwykłych trzech dni.
Praktycznie każde słowa są zbyt małe, by opisać i oddać atmosferę, uczucia, wrażenia i przeżycia czasu spędzonego podczas Zjazdu w Strachocinie. Tutaj trzeba po prostu przyjechać i samemu poczuć wszystkimi zmysłami to miejsce, które Niepokalana wybrała sobie na swoją zagrodę. Trzeba osobiście spotkać się z ludźmi, odczuć ich życzliwość, jedność i te szczególne więzi, jakie się tutaj zawiązują. Zdecydowanie jest to miejsce, z którego nie chce się wyjeżdżać i czeka się na każdą okazję, by móc wrócić.
Jezus ofiarowuje swoje rany jako gwarancję przebaczenia. I pokazuje, że zmartwychwstanie nie jest przekreśleniem przeszłości, ale jej przemianą w nadzieję miłosierdzia - wskazał Papież podczas audiencji generalnej. Środowa katecheza stanowiła kontynuację rozważań dotyczących Paschy Jezusa (J 20, 19-23).
Na początku katechezy Papież wskazał, że „centrum naszej wiary i serce naszej nadziei mają swoje głębokie zakorzenienie w zmartwychwstaniu Chrystusa”. Lektura Ewangelii pokazuje, że jest to tajemnica zaskakująca poprzez fakt w jaki sposób Syn Boży to uczynił. Nie jest to „pompatyczny triumf”, zemsta czy odwet na przeciwnikach. To „cudowne świadectwo tego, jak miłość potrafi podnieść się po wielkiej porażce, aby kontynuować swoją drogę, której nie da się powstrzymać”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.