Reklama

Niedziela Świdnicka

Uczczono pamięć ofiar stanu wojennego

W związku z przypadającą 35. rocznicą wprowadzenia w Polsce stanu wojennego Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność” Region Dolny Śląsk wraz z Instytutem Jana Pawła II w Wałbrzychu zorganizowały uroczyste obchody o charakterze patriotyczno-religijnym, by uczcić ofiary tamtego tragicznego okresu

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W hali Aqua-Zdrój zaprezentowane zostało widowisko multimedialne „W hołdzie Solidarności – drogi do wolności” połączone z koncertem zespołu „Lombard”. Spektakl multimedialny w nowatorski sposób przedstawił historię Polski od roku 1981 do czasów obecnych. Specjalnie dobrany program koncertu, w którym zespół wykonał swoje najbardziej znane przeboje oraz współczesne utwory, zilustrowany został unikatowymi materiałami filmowymi i grafikami prezentowanymi na trzech wielkich ekranach.

W auli Zespołu Szkół nr 1 w Wałbrzychu zorganizowana została konferencja zatytułowana „WRON-a orła nie pokona”. W spotkaniu wzięli udział m.in. bp Ignacy Dec, ordynariusz świdnicki, przedstawiciele władz miasta, związkowcy z „Solidarności” i uczniowie. Na konferencję zaproszony został prof. dr hab. Włodzimierz Suleja, znany historyk, badacz biografii politycznych oraz ruchów opozycji politycznej po II wojnie światowej, w tym historii „Solidarności”, który wygłosił wykład. W panelu dyskusyjnym dawni działacze wałbrzyskiej „Solidarności” wspominali Martę Gąsiorowską, działaczkę związkową i nauczycielkę pracującą kiedyś w I Liceum Ogólnokształcącym oraz różne wydarzenia sprzed 35 lat. Uczniowie szkoły w występie artystycznym nawiązali do wydarzeń historycznych i walki o odzyskanie niepodległości Polsce w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Po południu pod tablicą „Solidarności”, przy dawnej kopalni „Julia”, przedstawiciele Związku oraz środowisk patriotycznych złożyli wiązanki kwiatów i zapalili znicze. O godz. 18 w kolegiacie pw. Świętych Aniołów Stróżów w intencji Ojczyzny odprawiona została uroczysta Msza św. koncelebrowana pod przewodnictwem biskupa pomocniczego diecezji świdnickiej Adama Bałabucha.

Reklama

W kazaniu Biskup Adam nawiązał do tragicznych wydarzeń z 13 grudnia 1981 r. i smutnych ich konsekwencji, jakie przeżywa społeczeństwo polskie do dnia dzisiejszego. Podziały między Polakami są dziś przez niektóre środowiska podsycane, a w ostatnim czasie często przybierają formę jawnej nienawiści. W podobnym tonie wypowiadał się kilka dni wcześniej bp Ignacy Dec, który wspominając ogłoszenie stanu wojennego w Polsce w 1981 r., wzywał do modlitwy za autentycznych bohaterów tamtych dni, bo patrząc dziś z perspektywy 35 lat możemy łatwiej rozpoznać prawdziwych bohaterów tamtych wydarzeń. Jednocześnie ubolewania godne jest to, że później ideały „Solidarności” zostały przez niektórych sprzeniewierzone i wiele zmian poszło w niewłaściwym kierunku. Bp Dec wezwał, by mocno stać przy wartościach chrześcijańskich i narodowych. Zło jest krzykliwe i agresywne, ale należy pamiętać, że ostatecznie zwycięża prawda i dobro, choć przebijają się na światło dzienne cicho i pokornie.

Uczestnicy wałbrzyskich obchodów 35. rocznicy wprowadzenia stanu wojennego zorganizowanych przez NSZZ „Solidarność”, Instytut Jana Pawła II i Zespół Szkół nr 1 w Wałbrzychu przeżyli je w duchu refleksji nad minionymi wydarzeniami i w poczuciu troski o przyszłość naszej Ojczyzny.

2016-12-21 09:59

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Krzyż z Małopolskiej „Solidarności”

Wisiał w naszym pokoju jak w każdym innym. Po prostu był. Nie zastanawiałam się, od kiedy. Traktowałyśmy go jak stały element wyposażenia miejsca pracy. Tylko gdy ktoś z zewnątrz przychodził, zwracał na niego uwagę. - Jak dobrze, że znów jest na ścianie - inicjował rozmowę odwiedzający nas przynajmniej raz w tygodniu pewien Łemko, który usiłował tłumaczyć wszystkim, że Łemkowie to Rusini i z Ukraińcami nie mają nic wspólnego. Ta potrzeba ciągłego przyznawania się niemłodego już mężczyzny do nieznanej nam bliżej narodowości wywoływała w nas, wtedy młodych dziewczynach, skrywany uśmiech. Tragiczną historię bieszczadzkich połonin i jej mieszkańców zrozumiałam wiele lat później, wędrując śladami zarośniętych bujną roślinnością wsi i usytuowanych na wzgórzu ruin cerkwi oraz fragmentów cmentarzy z połamanymi żelaznymi krzyżami na zrujnowanych nagrobkach.
A nasz krzyż był nowiutki, jeszcze pachniał świeżo ściętym drzewem. Szybka, masowa robota zauważalna była przede wszystkim w metalowej postaci Ukrzyżowanego. Widać było, że forma była stara lub prymitywnie wykonana. Odwiedzający nas pan Krzysztof, szef sprzymierzonych związków rzemieślników, o którym wiedziałyśmy, że został wyrzucony z uniwersytetu w 1968 r. i nigdy tam nie wrócił, syn sławnego krakowskiego malarza i - jak sądziłyśmy - na pewno znający się na sztuce, z politowaniem kiwał głową nad jego estetyką. Tylko pan Józef ze sprzymierzonego związku rolników traktował go jak chleb powszedni. Tuż po wejściu do naszego pokoju całował przybite gwoździem stopy Chrystusa, nabożnie się żegnając. Gdy zwoływał nas w grudniu na strajk rolników do Rzeszowa, coraz bardziej nieobecny i roztargniony, jego wzrok skierowany na Ukrzyżowanego mówił więcej niż niejeden apel.

Po 13 grudnia 1981 r. nie myśleliśmy o nim. Trzeba się było ukryć i najlepiej nie mieszkać tam, gdzie było się zameldowanym. SB to zbiurokratyzowana machina. Szukali tam, gdzie mieli zapisane. Najbliższe tygodnie i miesiące poświęciliśmy na odtwarzanie struktur związku i organizowanie podziemnej poligrafii. Ci, których nie aresztowano w nocy 13 grudnia, początkowo się ukrywali, później, wzywani do „białego domku”, albo go opuszczali po przesłuchaniu, albo dzielili los internowanych. Po kilku miesiącach dostaliśmy wezwania do zabrania prywatnych rzeczy z budynku Regionu Małopolskiej „Solidarności” i zostały rozwiązane umowy o pracę.
Wchodziliśmy tam z ciężkim sercem. Powitał nas nieopisany bałagan. Na podłogach walały się sterty papierów i teczek, z pootwieranych szaf i szuflad biurek wystawały pojedyncze dokumenty. W kącie na krześle z tekturowego pudła dawały się zauważyć chaotycznie wrzucone niechlujną ręką małe krzyżyki, przygotowane do przekazania nowo powstającym siedzibom Związku. Wszystko wyglądało tak, jakby przed chwilą skończyła się tu rewizja.
Pozwolono nam zabrać prywatne rzeczy. Spojrzeliśmy po sobie. Tego, co najważniejsze - dokumentacji Związku już nie było. Gdy opuszczaliśmy budynek, ściągnęliśmy ze ścian krzyże, obawiając się, że zostaną zbezczeszczone. Pilnujący nas panowie przyglądali się tym czynnościom w milczeniu, bez jednego komentarza. Pudełko z krzyżami, które stało samotne w kącie pokoju, wynieśliśmy bezpiecznie poza budynek. Opuszczając siedzibę Małopolskiej „Solidarności”, obejrzeliśmy się za siebie, zamykając w ten sposób kawał ważnego okresu życia. Każdy z nas wyjmował z pudełka jeden krzyż i chował go do kieszeni. Po powrocie do domu znajdował dla niego godne miejsce. W następnych latach jeszcze wiele razy zmienialiśmy miejsce zamieszkania, jednak drewniany krzyżyk z Regionu wędrował zawsze z nami. Dziś, po 30 latach, gdy odwiedzam znajomych z tamtego okresu, rozpoznaję go natychmiast.

Taki krzyż jest u Ewy, której ojciec - kapitan Ludowego Wojska Polskiego - w pierwszych dniach stanu wojennego w krakowskim „białym domku” Służby Bezpieczeństwa na zastrzeżonej wojskowej linii rugał wyrodną córkę, by wreszcie dała sobie spokój z tymi wolnościowymi bzdurami i pomyślała, w jakiej sytuacji stawia go wobec przełożonych, a mąż - aresztowany w 1986 r. za druk nielegalnych wydawnictw, po serii przesłuchań na Montelupich nigdy już się nie pozbierał, sama musiała wychowywać troje maleńkich dzieci.
Jest u Agnieszki i Kajtka, którzy wydawali najdłużej ukazujące się pismo podziemnej „Solidarności” Małopolskiej „13”, a w każdą rocznicę „Wujka” jeździli na Śląsk i będą jeździć - jak mówią - dopóki winni zbrodni na górnikach nie zostaną ukarani.
Jest i u Włodka, który po kilkunastu latach emigracji politycznej we Francji wrócił do Polski z rodziną, ale nie może się tu odnaleźć.

Jest u Leny, której mądra przyjaźń towarzyszyła w najtrudniejszych momentach naszej młodej dorosłości, przy narodzinach naszych dzieci, w chorobach, braku domu i tułaczkach po cudzych kątach.
Jest także w moim domu. Przy kolejnych przeprowadzkach był jako pierwszy pakowany do pudeł i jako pierwszego wyjmowaliśmy go z mężem i wieszaliśmy na ścianie. Pewnego dnia córka zapytała, dlaczego właśnie ten krzyż traktuję z taką atencją. Wtedy trudno mi było znaleźć właściwe słowa, aby wyjaśnić to małemu człowiekowi. Dziś, gdy spoglądam na krzyż, widzę młodych z tamtych lat - dumnych, odważnych, pełnych nadziei, wrażliwości, pomysłów, wiary, która góry przenosi, i rozumiem pełnię chrześcijańskiej symboliki.

CZYTAJ DALEJ

Nowenna za wstawiennictwem św. Teresy Benedykty od Krzyża

[ TEMATY ]

nowenna

Edyta Stein

św. Teresa Benedykta od Krzyża

Archiwum Towarzystwa Edyty Stein we Wrocławiu

Zapraszamy do wspólnej modlitwy nowenną za wstawiennictwem św. Teresy Benedykty od Krzyża (Edyty Stein) przed liturgicznym wspomnieniem. Nowenna do odmawiania między 31 lipca a 8 sierpnia.

31 lipca

CZYTAJ DALEJ

Papież apeluje o pokój na Bliskim Wschodzie i w Wenezueli

2024-08-04 13:18

[ TEMATY ]

papież Franciszek

PAP/EPA/HAITHAM IMAD

Strefa Gazy

Strefa Gazy

Po odmówieniu modlitwy „Anioł Pański” i udzieleniu apostolskiego błogosławieństwa Ojciec Święty przypomniał o piątkowej beatyfikacji libańskiego patriarchy maronickiego Stefana Duwajhiego, zaapelował o pokój w tym kraju i na całym na Bliskim Wschodzie, wyraził zaniepokojenie sytuacją w Wenezueli oraz zapewnił o swej modlitwie za ofiary gwałtownych ulew w Indiach.

Drodzy bracia i siostry, w miniony piątek, w Bkerké w Libanie został beatyfikowany patriarcha Stefan Duwajhy, który mądrze przewodził Kościołowi maronickiemu od roku 1670 do 1704, w trudnych czasach, naznaczonych również prześladowaniami. Ten nauczyciel wiary i troskliwy duszpasterz był świadkiem nadziei będąc zawsze blisko ludzi. Również dzisiaj naród libański bardzo cierpi. Myślę szczególnie o rodzinach ofiar eksplozji w porcie w Bejrucie. Wyrażam życzenie, aby szybko nastała sprawiedliwość i prawda. Niech nowy błogosławiony wspiera wiarę i nadzieję Kościoła w Libanie i wstawia się za tym umiłowanym krajem. Oklaski dla nowego błogosławionego!

CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję