Adwent kojarzy mi się najpierw z latami dzieciństwa. Wraz z wieloma osobami chodziliśmy bardzo wcześnie rano na Roraty. Mimo śniegu i mrozu pokonywaliśmy (niektórzy) nawet 2-3 km, aby zanieść nie tylko znak wykonanego poprzedniego dnia dobrego uczynku (papierowe serduszka), ale przede wszystkim czyste serca napełnione tęsknotą za zbliżającymi się świętami Bożego Narodzenia.
Obecnie Adwent jest dla mnie czasem wchodzenia w nowy rok kościelny z nowym zapałem i gorliwością według wskazań Kościoła. Bardzo lubię inspiracje Papieża i Episkopatu Polski, którzy podpowiadają mi zadanie na nowy rok kościelny. Tym razem będą to słowa: „Idźcie i głoście”.
Patrzę na Adwent jako na czas oczekiwania i nadziei. Po raz kolejny będę wspominał Narodzenie Jezusa, dlatego znów wraz z Maryją i Józefem z tęsknotą oczekuję na to wydarzenie, bo przecież pragnę, aby On narodził się na nowo w moim sercu, aby je ubogacił swą obecnością i swoimi darami i abym z nadzieją i nową siłą wkraczał w nowy, nieznany czas.
Także podczas tego Adwentu pozwolę Słowu Bożemu umacniać mnie w dobru i prostować ścieżki mojego życia w kontekście oczekiwania na ostateczne spotkanie z przychodzącym Panem.
Istnieje poważne niebezpieczeństwo oparcia świąt Bożego Narodzenia na powierzchownym przeżyciu, wrażeniu. Wielu ludzi staje przed problemem świętowania świąt. Po co tak naprawdę Bóg narodził się jako człowiek? Jak dobrze przeżyć święta?
Święta to obowiązkowe spotkanie z rodziną, pójście do kościoła, lenistwo, objadanie się i nuda, którą ma zapełnić telewizja lub komputer.
Był jednym z największych umysłów chrześcijańskiego średniowiecza, nauczycielem św. Tomasza z Akwinu.
Święty Albert, któremu historia nadał tytuł „Wielki” (magnus), studiował w Padwie i Bolonii. W Padwie w 1221 r. spotkał bł. Jordana z Saksonii i z jego rąk otrzymał habit dominikański. W 1260 r. został mianowany przez papieża Aleksandra IV biskupem Ratyzbony i okazał się doskonałym administratorem swojej rozległej diecezji. Uważał jednak, że nie jest godny tego urzędu i za zgodą papieża Urbana IV złożył później rezygnację z tej funkcji. Albert wziął także udział w soborze powszechnym w Lyonie w 1274 r. To on jako pierwszy rozpoznał w młodym Tomaszu z Akwinu przyszłego wielkiego uczonego. Przywiózł go ze sobą z Paryża do Kolonii. „Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta”– powiedział Benedykt XVI.
Jan Paweł II podczas spotkania z aktorem i reżyserem Roberto Benignim
Z okazji spotkania Leona XIV z przedstawicielami świata sztuki filmowej przypominamy kilka refleksji papieży na temat „siódmej sztuki”. Według papieży może ona rodzić harmonię, budzić na nowo zachwyt, ożywiać karty historii, promować humanizm zakorzeniony w wartościach Ewangelii. „Kino może pojednywać wrogów” – mówił Jan Paweł II.
Audiencja papieża Leona XIV z przedstawicielami „siódmej sztuki” 15 listopada w Pałacu Apostolskim w Watykanie wpisuje się w ciąg spotkań papieży ze światem filmu. Prześledzenie niektórych z tych refleksji pozwala zbudować pewien paradygmat dotyczący tego, co — według papieży — ten potężny język, narodzony pod koniec XIX wieku, może wywołać w umysłach, a przede wszystkim w sercach ludzi.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
