AGNIESZKA DZIARMAGA: – Jakie, zdaniem Księdza Biskupa, w diecezji kieleckiej były najważniejsze przejawy zaangażowania w ten Rok?

BP JAN PIOTROWSKI: – Jak cały Kościół powszechny, idąc za sugestią Ojca Świętego, w diecezji kieleckiej podjęliśmy uroczyste obchody Roku Miłosierdzia. Rozpoczęliśmy je w seminaryjnym kościele Trójcy Świętej, aby procesyjnie przejść do Matki Kościołów Diecezji Kieleckiej – bazyliki pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i było to zarazem przejście przez Bramę Miłosierdzia. Bulla papieska z kwietnia 2015 r. „Misericordiae vultus” (Miłosierne oblicze) nadała klimat obchodom Roku Miłosierdzia w Kościele, ukazując piękno teologiczne i praktyczny wymiar nadrzędnej prawdy związanej z Bożym Miłosierdziem, jako ostateczny akt Boga, który wychodzi naprzeciw człowieka, przypominający o przebaczeniu, miłości, o tym, że jest on kochany.
Ojciec Święty wskazał także praktyczne działanie i zastosowanie łaski Miłosierdzia, przypominając o istocie pielgrzymowania, jako o obrazie naszego ludzkiego życia, które jest ciągłą drogą, ale nie turystycznym szlakiem – drogą nie ku czemuś, ale ku Komuś, ku Bogu Miłosiernemu. Ustanowione w bazylikach Bramy Miłosierdzia, proklamowanie kościołów jubileuszowych, od Imbramowic przez Busko-Zdrój czy Piekoszów, były i wciąż są szansą, aby wzbogacać się wewnętrznie.
Wśród wydarzeń o charakterze pielgrzymkowym, pielgrzymka kleryków naszego seminarium do Rzymu wpisała się bardzo pięknie w Rok Miłosierdzia i ufam, że owocnie. Pozwoliło to także i mnie oraz bp. Marianowi Florczykowi odbyć pielgrzymkę do bazylik większych Wiecznego Miasta. Wierni naszej diecezji, zwłaszcza członkowie diecezjalnej Caritas, uczestniczyli w pielgrzymkach do kościoła Miłosierdzia Bożego w Pińczowie, a kapłani w październiku – do sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Kielcach. O dar powołań w Roku Miłosierdzia dla osób konsekrowanych modliliśmy się wspólnie w Imbramowicach.
Z kolei odbyta niedawno, w październiku 2016 r. Narodowa Pielgrzymka do Rzymu stała się wyrazem wdzięczności za Rok Miłosierdzia i Światowe Dni Młodzieży, była także podsumowaniem minionych miesięcy, podczas których duch miłosierdzia rozlał się obficie w Kościele w Polsce. Wydarzeń, które tworzyły w naszej Ojczyźnie i diecezji Rok Miłosierdzia było znacznie więcej; mam na myśli częstsze niż zazwyczaj powracanie do pięknej modlitwy Koronką do Bożego Miłosierdzia, przeprowadzane inicjatywy duszpasterskie, rekolekcje, misje, nabożeństwa, czuwania. Osobiście w przepowiadaniu duszpasterskim starałem się powracać do tej prawdy, że wciąż mogę być inny, lepszy, co wypływa z istoty Bożego Miłosierdzia.
Warto tu także wspomnieć podjęcie tematu w publikacjach, na czele ze wspaniałym studium ks. prof. Henryka Witczyka na temat Miłosierdzia Bożego w perspektywie biblijnej pt. „Miłosierdzie Pana od wieków i na wieki”, które ukazało się nakładem wydawnictwa „Jedność”.

– Pięknym świadectwem wyjątkowości tego Roku były także Światowe Dni Młodzieży.

– To było istotnie wielkie wydarzenie, oczywiste dla wszystkich poprzez rozmiar, ale przede wszystkim przez wielką katechezę wiary, wielkie zarówno dla uczestników, jak i dla słuchaczy czy widzów towarzyszących ŚDM poprzez środki społecznego przekazu. Dobro, jakie młodzież przywiozła ze sobą z tak wielu krajów świata, komunikowało się bardzo łatwo. ŚDM pokazały, że dla prawdy i dobra nie ma granic, potwierdziły, że „radosnego dawcę miłuje Bóg”. Nasza diecezja w wymiarze duchowym w pełni skorzystała z tego czasu. Ukazało się bardzo piękne oblicze Kościoła i Polski przed światem, pozostało wiele serdecznych wspomnień i wiele dobrych ocen. Jakiekolwiek więc próby marginalizacji tego wydarzenia są po prostu bezsensowne.

– W Polsce w Rok Miłosierdzia wpisała się także ważna rocznica: 1050-lecie Chrztu Polski.

– To bardzo istotna perspektywa, uświadamiająca nam nie tylko odległą historię – 966 r. przyjęcia chrztu przez Mieszka I (w naszej diecezji sięgamy głębiej w historię, bo w IX wiek, łącząc początki tradycji chrzcielnej z prastarą Wiślicą), ale zwracająca uwagę na indywidualną wiarę i tożsamość chrześcijańską: kim jestem jako chrześcijanin, jak przyjmuję dar miłosierdzia?
Chrzest w życiu chrześcijanina to wielka brama łaski, przez którą Bóg w Trójcy Świętej wprowadza nas – słabych, grzesznych, w przestrzeń działania swojego życia. Chrzest święty to pierwszy i najważniejszy sakrament, który gładzi grzech pierworodny, niebędący winą człowieka, ale dziedzictwem po pierwszych rodzicach. Chrzest to nie tylko wyprowadzenie człowieka z przykrej duchowej sytuacji, ale działanie miłości trynitarnej w imię Trójcy Świętej. Tam, gdzie człowiek ma zdolność odkrywania prawdy o sobie poprzez chrzest święty, jest na dobrej drodze do odkrywania i pogłębiania daru wiary. Chrzest określa naszą tożsamość chrześcijańską, co dotyczy zarówno jednostek, ale w 1050. rocznicę Chrztu Polski – także całego narodu. Trzeba pamiętać, że Polska właściwie nie ma historii przedchrzcielnej, a chrzest Mieszka I w 966 r. zadecydował o naszej obecności politycznej w Europie i świecie, dającej szerokie możliwości rozwoju. Każdy, kto rozumie ten fakt, wie, że Polska była, jest i będzie na przyszłość, zakorzeniona w chrześcijaństwie. A diecezja kielecka jest w tym względzie zupełnie wyjątkowa.

– Rok Miłosierdzia dobiega końca. Podsumowując, dlaczego tak ważne jest przypominanie o Bożym Miłosierdziu?

– Miłosierdzie Boże prowadzi ku przemianie. W życiu wszystkich ludzi wierzących ważne i potrzebne jest, aby przebaczenie poprzedziło sprawiedliwość. Człowiek jest tak specyficznie ukształtowany, że szczególnie w pierwszym odruchu droga sprawiedliwości wydaje mu się słuszna i konieczna, ale zastosowana bez przebaczenia – bywa ślepa. Miłosierdzie ma poprzedzać sprawiedliwość, jak uczy papież Franciszek we wspomnianej bulli na Rok Miłosierdzia i jako takie pozostaje bijącym sercem Ewangelii. Można i trzeba postawić sobie pytanie: o ile nasączenie Bożym Miłosierdziem rodzi w nas nowego człowieka? Wielką łaską i tajemnicą pozostają osobiste przykłady ludzi, którzy korzystali obficie z tego daru u kratek konfesjonału, podejmowane próby zmiany życia i szczere inicjatywy. Gdy darem miłosierdzia nasączymy siebie, to nasze świadectwo będzie autentyczne i bardziej komunikatywne.