Obok historii zbawienia istnieje geografia i topografia zbawienia. Wejście Boga w dzieje ludzkości odbywało się w określonym czasie oraz w konkretnych miejscach. W zbawczej ekonomii Starego Testamentu szczególna rola i znaczenie przypadły Jerozolimie. Jej centrum stanowiła świątynia, lecz cała Jerozolima stała się Miastem Świętym, naznaczonym szczególną Bożą obecnością i opieką. Z Jerozolimą zostały również związane obietnice mesjańskie, co podkreśla czytanie wyjęte z ostatniej części Księgi Izajasza. Napisana pod koniec wygnania babilońskiego przedstawia Jerozolimę jako matkę, która obficie karmi lud Bożego wybrania i usuwa wszelki lęk i smutek.

Zapowiadana chwała Jerozolimy nie ograniczy się do Izraela, bo jak wezbrany potok napłyną do niej także inne narody. Psalmista woła: „Niech cała ziemia chwali swego Pana”. Dziękczynienie i uwielbienie za dzieła, których Bóg dokonał względem Izraela, nabrało nowego kształtu, gdy obietnice i zapowiedzi mesjańskie doczekały się spełnienia. Apostoł Paweł, nie wzmiankując wyraźnie Jerozolimy, wskazuje na najważniejsze wydarzenie, które w niej miało miejsce. W pobliżu świątyni, gdzie po kamiennym ołtarzu codziennie spływała krew zwierząt, stanął drewniany krzyż, po którym spłynęła krew Jezusa Chrystusa. Krzyż stanowi nowe stworzenie, wraz z którym Boży pokój i miłosierdzie stają się udziałem wszystkich ludzi i każdego człowieka. Właśnie ten aspekt uwypuklił Paweł, pisząc do Galatów, że krzyż Chrystusa sprawił radykalne przewartościowanie, „dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata”.

Zbawienie, którego dokonał Jezus, zapoczątkowało nową rolę Jerozolimy. O ile w czasach Starego Testamentu była celem pielgrzymek Izraelitów, którzy znajdowali w niej pociechę i umocnienie, o tyle w czasach Starego Testamentu to z niej wyjdzie iskra, która zapali cały świat. Przedsmakiem uniwersalnego dynamizmu misyjnego było wysłanie przez Jezusa siedemdziesięciu dwóch uczniów, którzy poprzedzali Jego przybycie do różnych miejscowości. Ich posłannictwo zostało porównane do pracy żniwiarzy mających przed sobą rozległe pole. Wprawdzie jest gotowe do zbiorów, lecz ich podjęcie wymaga odwagi i wysiłku żniwiarzy. Są nimi głosiciele Ewangelii, polegający nie na własnych możliwościach i zapobiegliwości, ale na mocy Chrystusa i właściwym rozeznaniu, niezbędnym w kontaktach z ludźmi. Ponieważ nie jest tak, że Bóg ma w świecie samych tylko przyjaciół, ewangelizacja natrafia też na rozmaite trudności, przeszkody i sprzeciwy. Ci, którzy się na nią otwierają, słyszą orędzie, które jest w stanie odmienić ich życie: „Przybliżyło się do was królestwo Boże”. Niezależnie od tego, gdzie mieszkamy, wzrok chrześcijan kieruje się ku Jerozolimie, w której orędzie zbawienia ma swój początek.

Polecamy „Kalendarz liturgiczny” – liturgię na każdy dzień
Jesteśmy również na Facebooku i Twitterze