Do książek poświęconych życiu i działalności Jana Pawła II, do filmów ukazujących jego dzieje, ale też realizację idei, którym służył, twórcy dopisali kolejną formę upamiętnienia Papieża Polaka. Jest nią musical operowy pt. „Karol Wojtyła. Historia prawdziwa”
Światowa prapremiera przygotowanego przez włoskich artystów spektaklu odbyła się w 9. rocznicę śmierci Jana Pawła II w Krakowie, w Teatrze Juliusza Słowackiego. Dzień wcześniej w tym samym miejscu twórcy i artyści widowiska spotkali się z dziennikarzami na konferencji prasowej. – Miałem zaszczyt i szczęście poznać osobiście Jana Pawła II, który wywarł na mnie ogromne wrażenie – powiedział do zebranych Mauro Longhin, producent projektu. – I zawsze chciałem coś zrobić o nim, dla niego. Niestety, brakło czasu. I razem z grupą osób, z którymi współpracuję, doszliśmy do wniosku, że jest mnóstwo filmów, różnych opracowań, ale nie ma żadnego przedstawienia teatralnego. Postanowiliśmy je zrobić, bo pamiętaliśmy, że Jan Paweł II kochał teatr.
Uniwersalne przesłanie
Uczestnicząca w konferencji aktorka (jako gość honorowy) prof. Halina Kwiatkowska przypomniała o tej miłości Karola Wojtyły, opowiadając o jego zaangażowaniu w „podziemny, tajny teatr”: – W 1942 r. podczas jednej z prób Karol oświadczył nam, że nie zostanie aktorem – a byłby aktorem wspaniałym – ponieważ zaczął studiować teologię. Ale do końca okupacji brał udział w naszym teatrze, żeby nie popsuć stylu teatru mówionego – wspominała aktorka.
Występujący w spektaklu artyści podkreślali, że możliwość udziału w tym projekcie to dla nich zaszczyt. Odtwarzający Karola Wojtyłę – młodzieńca Virgilio Brancaccio mówił: – Z czasem odkryłem, że Karol Wojtyła to osoba bardzo charyzmatyczna. Człowiek, który mimo trosk i cierpień, jakie nosił na swoich barkach, stał się, i może być nadal, punktem odniesienia dla młodzieży wszystkich krajów. Artysta przekonywał, że warto spojrzeć na ten musical nie tylko jak na historię Karola, który został papieżem. Wskazywał także na jej uniwersalne przesłanie: – To historia chłopca, który pomimo trosk i cierpień był w stanie pięknie i z godnością iść przez życie. Zaś odtwórca Karola Wojtyły – mężczyzny Massimiliano Colonna wyznawał: – Możliwość interpretacji, odgrywania roli Ojca Świętego to był prawdziwy dar: dzięki temu bowiem dostałem okazję stawania się lepszym człowiekiem. Podkreślał, że dokładne studiowanie wydarzeń, ciekawostek z życia bohatera musicalu przyczyniło się do jego osobistego wewnętrznego wzrostu.
Barwne widowisko
W konferencji uczestniczyła także urodzona w Izraelu piosenkarka Noa (Achinoam Nini), która przypomniała o roli Jana Pawła II w dialogu między chrześcijanami i żydami. Wspominając swe występy przed Papieżem, Noa mówiła: – Byliśmy bardzo dumni, że udało nam się przekroczyć bariery między dwoma religiami. To mogło się zdarzyć jedynie dzięki Janowi Pawłowi II. I wyznała: – Jesteśmy zaszczyceni tym, że zostaliśmy zaproszeni, żeby stworzyć muzykę dla musicalu poświęconego osobie Jana Pawła II.
Prof. Halina Kwiatkowska, zapytana, co sądzi o takiej formie upamiętnienia polskiego Papieża, odpowiedziała, że Karol Wojtyła był bardzo nowoczesnym człowiekiem, stąd przypuszczenie, iż musicalowa formuła spektaklu przypadłaby mu do gustu.
Widzowie, którzy mieli szczęście i zaszczyt uczestniczyć w światowej prapremierze, zobaczyli barwne, niezwykłe widowisko, w którego realizacji uczestniczyło ponad 100 osób! Na scenie zaś pojawiło się 24 wykonawców: aktorów, tancerzy, akrobatów, wybranych podczas castingów w całej Europie. Twórcy musicalu pokazali w nim historię Jana Pawła II z perspektywy zamachu na jego życie. To zawieszenie między życiem i śmiercią ma wpływ na wspomnienia: te z dzieciństwa w Wadowicach, z lat młodości w Krakowie i z drogi do kapłaństwa.
Reklama
120-minutowy spektakl został podzielony na dwa akty. W pierwszym widzowie zobaczyli Karola Wojtyłę, zwanego pieszczotliwie Lolkiem, w Wadowicach. Poznali jego rodzinę (dobra rola Karola Wojtyły – ojca Jana Pawła II), dzieciństwo i początki drogi do świętości. Wzruszający jest Alessandro Bendinelli grający ukochanego syna Emilii Wojtyły. Akcja pierwszej części kończy się w 1938 r., kiedy Karol jest już młodzieńcem. W drugim akcie widzowie przenoszą się do Krakowa. Tu poznają historię przyszłego papieża wpisaną w okupacyjną rzeczywistość. Twórcy widowiska przypomnieli m.in. ciężką pracę Karola Wojtyły w kamieniołomie, ale też spotkanie z Janem Tyranowskim – dziś sługą Bożym. Widz śledzi również życie w komunistycznej rzeczywistości. Na scenie pojawia się np. kard. Adam Sapieha.
Hołd
Podczas spektaklu wiele się dzieje. Aktorzy grają swoje role, piosenkarze – śpiewają, tancerze – tańczą, stanowiąc tło dla rozgrywających się wydarzeń. Wrażenie potęgują zwierciadła, które dodają plastyczności przestrzeni sceny. Duccio Forzano, reżyser musicalu, podkreśla: – Ten spektakl charakteryzuje się przenikaniem języków używanych przez telewizję, kino, muzykę...
W musicalu osobistego sekretarza Jana Pawła II gra świetnie śpiewający tenor Matteo Macchioni. Kard. Stanisław Dziwisz, oceniając projekt Włochów, napisał m.in.: „Opera musical «Karol Wojtyła. Historia prawdziwa» opowiada o wszystkich ważnych momentach życia Papieża, który zmienił świat i uczynił możliwą Europę zjednoczoną w jej chrześcijańskich korzeniach. Opera musical pragnie oddać z serdecznością, zaangażowaniem i szacunkiem hołd życiu Człowieka, który zmienił historię ludzkości”.
Vittorio Hemsi – pomysłodawca i realizator światowej premiery spektaklu w Krakowie zapowiada, że być może za rok Polacy zobaczą i usłyszą polską wersję widowiska.
Do dziś mam w pamięci wspaniałe wykonanie owego monologu przez 21-letniego Karola Wojtyłę. Już w czasie prób słuchaliśmy go z podziwem i dreszczem grozy
Kraków, lata okupacji. Po aresztowaniu i wywiezieniu do obozów koncentracyjnych wszystkich profesorów Uniwersytet Jagielloński i inne wyższe uczelnie w naszym mieście są zamknięte. Teatr im. J. Słowackiego działa jako Staatstheater z czysto niemiecką obsadą aktorską. Wykonywanie muzyki Chopina jest zakazane, Filharmonia daje koncerty „nur für Deutsche”, polskie życie artystyczne schodzi do podziemia.
W okupowanym Krakowie już w listopadzie 1939 r. organizuje się tajne nauczanie na szczeblu licealnym, potem uniwersyteckim - na wielu wydziałach. Zawiązują się też małe, działające oczywiście w podziemiu, grupy o zainteresowaniach muzycznych, literackich, a także teatralnych. Znalazłam się w jednej z nich - tej samej, do której należał Karol Wojtyła.
W lecie 1941 r. przybywa do Krakowa bardzo bliski przyjaciel Karola, wadowiczanin, polonista i fanatyk sztuki teatru - dr Mieczysław Kotlarczyk. Wnosi on do naszego środowiska ideę późniejszego Teatru Rapsodycznego, teatru, który w tym trudnym czasie ma zająć się artystycznym mówieniem arcydzieł polskiej poezji.
Ze względu na konieczność posiadania tzw. Arbeitskarte pracowałam wtedy jako maszynistka w centrali „Społem”. Był początek sierpnia 1941 r., właśnie wróciłam z urlopu, kiedy niespodzianie przyszedł do mnie do biura Karol. Wzbudził pewną sensację wśród moich biurowych koleżanek, miał bowiem na sobie drelich roboczy, zapewne wracał z pracy w podkrakowskim kamieniołomie. Od razu zrozumiałam, że przynosi jakąś ważną wiadomość. Wyszliśmy na korytarz i wtedy usłyszałam: „Przeczytaj «Króla-Ducha» i przyjdź w środę na Komorowskiego. - To był adres naszej koleżanki, gdzie często się zbieraliśmy. - Przyjechał Mietek Kotlarczyk. Zaczynamy robotę”.
Można by powiedzieć, że tymi słowami Karol ustawił mój dalszy los artystyczny. Natychmiast po pracy poszłam do znanego antykwariatu Stefana Kamińskiego przy ul. Podwale i tam udało mi się kupić jedyny egzemplarz najlepszego, pełnego wydania „Króla-Ducha”, w opracowaniu Jana Gwalberta Pawlikowskiego. To właśnie ta książka miała być pod ręką na wszelki wypadek, jako sufler, stąd wmontowane w oprawę kolorowe zakładki, wskazujące poszczególne fragmenty. Książka leżała na pianinie obok świecznika i w prapremierowym przedstawieniu zagrała jako znak plastyczny, obok umieszczonej na tle ciemnej kotary białej maski Słowackiego i wiązanki chryzantem. Bowiem już 1 listopada, w dzień Wszystkich Świętych, nasza pięcioosobowa grupa wystąpiła z pokazem opracowanych przez Kotlarczyka fragmentów epopei Słowackiego. Owa uroczysta premiera, inaugurująca ponad 20-letnią, niepozbawioną wielorakich klęsk, działalność Teatru Rapsodycznego, była niejednokrotnie opisywana. Ja skupię się wyłącznie na osobie Karola Wojtyły, na jego znamiennym udziale w tym pierwszym rapsodycznym przedstawieniu.
Kotlarczyk powierzył mu m.in. kończący spektakl monolog Bolesława Śmiałego. Monolog ten stanowi naczelny wątek Rapsodu V. Jest przywołaniem pamięci o dramacie, jaki rozegrał się pod koniec XI stulecia między Wawelem a Skałką - między królem a biskupem Stanisławem.
Do dziś mam w pamięci wspaniałe wykonanie owego monologu przez 21-letniego Karola Wojtyłę. Już w czasie prób słuchaliśmy go z podziwem i dreszczem grozy, ale owego pierwszolistopadowego wieczoru osiągnął najwyższy stopień ekspresji artystycznej. Było to wykonanie pełne napięć, dynamiki, niezatracające jednego odcienia znaczeniowego. Przedstawiał te dramatyczne zdarzenia z tak pełnym zaangażowaniem, że wierzyło się każdemu słowu, a szczególny urok osobowości samego Karola jednał sympatię dla nieszczęsnego monarchy.
Po dwóch tygodniach powtarzamy „Króla-Ducha” w innym mieszkaniu, dla innej publiczności. Wszystko szło normalnym, szczegółowo wypracowanym torem. Czekaliśmy w napięciu na finalny, tchnący dramatyzmem Rapsod V, ten o Bolesławie Śmiałym. I oto dzieje się coś niebywałego! Karol przedstawia całkiem odmienną wersję tego samego przecież tekstu - mówi cicho, monotonnie, w sposób zupełnie pozbawiony owych przejmujących tonów namiętności, pychy, buntowniczej pasji, także rozpaczy wobec zarysowującego się upadku państwa, nad którym zaciążyła klątwa króla. Byliśmy zaskoczeni, rozczarowani i po prawdzie oburzeni. Zasypaliśmy Karola pytaniami, zarzutami: - Co się stało? Jak mogłeś? Dlaczego? Pamiętam dobrze zdumiewający sens jego odpowiedzi: „Przemyślałem sprawę, to jest spowiedź, tego chciał Słowacki”.
Długo nie mogłam się pogodzić ze stratą tamtej interpretacji. Ale później też przemyślałam sprawę i przypomniałam sobie, co mówi poeta w pierwszym Rapsodzie - „a któżby to śmiał w księgi ludzkie włożyć, dla sławy marnej, a nie dla spowiedzi”. Ośmielam się przypuszczać, że w czasie tych dwóch tygodni dzielących pierwszą i drugą interpretację Rapsodu o Bolesławie Śmiałym doszło do głosu najgłębsze istotne powołanie już nie artysty, lecz kapłana. Wyraziło się przez zmianę punktu widzenia. Postawa obrońcy racji króla, dominująca w pierwszym wykonaniu, przemieniła się w postawę grzesznika, który po wiekach pokuty dociera do tragicznej prawdy o sobie samym.
Juliuszowi Słowackiemu nie starczyło życia, aby dokończyć Rapsod V „Króla-Ducha”, zrobił to pół wieku później Stanisław Wyspiański. Ale tak naprawdę ostatnie słowo w tej sprawie wypowiedział kard. Wojtyła, nie tylko przez ów niezwykły akt modlitwy w Osjaku za duszę zabójcy swojego poprzednika na stolicy biskupiej w Krakowie - św. Stanisława. Sądzę, że pośmiertny los wyklętego ze społeczności Kościoła, wygnanego i zmarłego czy może zamordowanego króla - okoliczności nie są znane - musiał już w młodości niepokoić wykonawcę monologu Bolesława. Nie jest chyba bowiem przypadkiem, że ostatnim utworem przyszłego papieża, który powstał przed 16 października 1978 r., jest poemat jakby podsumowujący tysiącletnią historię Kościoła w naszej Ojczyźnie, a odnoszący się do tego samego dramatu. Utwór ten nosi tytuł „Stanisław”.
Policja na miejscu, gdzie znaleziono zwłoki 12-letniej dziewczynki
12-letnia dziewczynka najprawdopodobniej padła ofiarą zabójstwa. Jej ciało znaleziono w poniedziałek po południu przy ul. Wyspiańskiego – podała jeleniogórska policja. Śledztwo w tej sprawie prowadzi prokuratura, a policjanci nie ujawniają na razie szczegółów.
Jak potwierdziła w rozmowie z PAP podinsp. Edyta Bagrowska z Komendy Miejskiej Policji w Jeleniej Górze, ciało dziewczynki znaleziono około godz. 15.00 w poniedziałek.
Policja na miejscu, gdzie znaleziono zwłoki 12-letniej dziewczynki
12-letnia dziewczynka najprawdopodobniej padła ofiarą zabójstwa. Jej ciało znaleziono w poniedziałek po południu przy ul. Wyspiańskiego – podała jeleniogórska policja. Śledztwo w tej sprawie prowadzi prokuratura, a policjanci nie ujawniają na razie szczegółów.
Jak potwierdziła w rozmowie z PAP podinsp. Edyta Bagrowska z Komendy Miejskiej Policji w Jeleniej Górze, ciało dziewczynki znaleziono około godz. 15.00 w poniedziałek.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
