Słynny filozof Immanuel Kant zwykł często powtarzać: „Dwie rzeczy mnie najbardziej zadziwiają: gwiazdy na niebie i głos, który odzywa się w moim wnętrzu”. Czy można zapomnieć o sumieniu? Sumienie umożliwia ukierunkowanie naszego życia na dobro. Pomaga nam w odczytywaniu Bożej woli, Bożego planu. Jesteśmy przekonani o fundamentalnym porządku świata, którego podstawą jest Bóg i Jego prawo. Kościół naucza: „Sumienie jest najtajniejszym ośrodkiem i sanktuarium człowieka, gdzie przebywa on sam na sam z Bogiem, którego głos w jego wnętrzu rozbrzmiewa” (Gaudium et spes, 16). Przeświadczeni, że istnieje dobro i zło, dzięki sumieniu możemy wybrać właściwą drogę. Niektórzy odrzucają prawdę o istnieniu Boga jako fundamentu porządku moralnego. Chociaż głoszą nieraz potrzebę tolerancji, poszanowania odmiennych poglądów, godności człowieka, nawet naruszającego zasady moralne, żyją jednak w atmosferze aksjologicznej pustki. O sytuacji człowieka niewierzącego Ojciec Święty Jan Paweł II mówił: „Inaczej żyje się w perspektywie Boga, inaczej w perspektywie nicości”. Jan Paweł II w Skoczowie w 1995 r. przypominał o wierności sumieniu: „Być człowiekiem sumienia, to znaczy wymagać od siebie, podnosić się z upadków i ciągle na nowo się nawracać (...)”.

www.wkulbat.pl