Reklama

Felietony

„Na starość złagodniałem” – mówił o sobie śp. biskup Kazimierz Romaniuk

Takie już ze mnie dziwadło!” – powiedział mi kiedyś ksiądz biskup Kazimierz Romaniuk w jednym z wywiadów dla Tygodnika „Niedziela”. I wyjaśnił, dlaczego tak sądzi: „Bo nie lubię nigdzie wyjeżdżać. Musiałbym zabierać ze sobą kilka słowników, ze trzy gramatyki, tekst grecki, hebrajski..., a to mogłoby być męczące! Nigdy w życiu nie leżałem też na plaży, nie chodziłem po górach. Nawet w Zakopanem dawno nie byłem, co jeden z kolegów- księży skwitował krótko: ”. Miał poczucie humoru.

[ TEMATY ]

Milena Kindziuk

Red

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wśród wielu spotkań ze śp. Księdzem Biskupem w jego domu przy ulicy Ratuszowej na warszawskiej Pradze szczególnie pamiętam to jedno, gdy przybyliśmy tam razem z ks. redaktorem Ireneuszem Skubisiem. To właśnie biskup Romaniuk do swojej nowoutworzonej diecezji warszawsko-praskiej jako katolickie pismo przyjął „Niedzielę” – wraz z jej edycją warszawską.

Życie wyznaczał mu właściwie przypadek. Ale pisany przez duże "P". Bo myślał o tym, aby być architektem, a został księdzem. Miał studiować literaturę wczesnochrześcijańską, a zaczął studia biblijne. Miał być naukowcem, a został również biskupem. Nie spodziewał się też, że sam, pierwszy po Jakubie Wujku, czyli po 400 latach, przetłumaczy z języków oryginalnych całe Pismo Święte. Jego wielka, życiowa miłość - to książki. „Wciąż jestem wierny tej miłości – mówił. „Nie wyobrażam sobie życia bez szperania w książkach, słownikach, bez pisania czegoś”. Dał temu wyraz także w testamencie, którego fragmenty odczytano na pogrzebie.

Podziel się cytatem

Pracował przy starym, dębowym biurku, bez komputera. - Nigdy nie nauczyłem się porządnie pisać na maszynie, stąd nie umiem także na komputerze – tłumaczył mi kiedyś. Słynął z tego, że wszystkie książki i artykuły pisał odręcznie, na odwrocie zapisanych już stron albo na kartkach z fragmentów kopert, poklejonych taśmą. Czasami więc artykuł można było mierzyć na metry. Zamiłowanie do Pisma Świętego sprawiło, że bp Romaniuk zasłynął jako wybitny biblista. - Wcale tego nie chciałem, na pewno sam nie zaplanowałbym życia w taki sposób – opowiadał. Marzył o tym, by studiować patrologię. Miał już nawet doktorat z tej dziedziny i planował wyjazd do Lyonu na dalsze studia. Aż tu nagle, niespodziewanie otrzymał list od prymasa Wyszyńskiego z Komańczy: "...studia w instytutach rzymskich stawiam wyżej niż gdziekolwiek indziej...".

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

- Protestowałem, usiłowałem przekonywać księdza prymasa, że bardzo chciałem zająć się nauką Ojców Kościoła. Ale on, donośnym, majestatycznym tonem odparł: "Przecież Ojcowie Kościoła też nic innego nie robili, jak studiowali Pismo Święte...". I tak ks. Romaniuk stał się biblistą, uznanym naukowcem i cenionym profesorem.

Był rok 1956, kiedy znalazł się w Wiecznym Mieście. Nikogo tam nie znał – oprócz księdza Deskura, późniejszego kardynała i przyjaciela Jana Pawła II. Złożył mu wizytę, w prezencie otrzymał kapelusz, w którym należało się pokazywać na audiencjach papieskich. „Gdy wyjeżdżałem z Rzymu ten kapelusz mu oddałem” – mówił ze śmiechem. Odbywał także studia biblijne w Jerozolimie. Jak twierdzi, przyczynił się do tego ojciec Pio (obecny święty), któremu zawdzięczał otrzymanie paszportu do Izraela. Złożył mu wizytę, by za to podziękować. – Przed nim poczułem się bardzo malutki, czułem też przedziwny zapach, zupełnie jak wśród bujnie kwitnących kwiatów. Wzrok skierowałem na ręce Padre Pio. Chciałem zobaczyć sławne stygmaty. Ale zakrywały je rękawiczki. Powiedziałem, że udaję się na dalsze studia do Ziemi Świętej i że przyjechałem podziękować za pomoc. O. Pio uśmiechnął się powściągliwie, jakby o wszystkim wiedział. Położył mi lewą rękę na głowie, a prawą pobłogosławił mnie i całą Polskę. Wszystko nie trwało chyba pięciu minut, a wywarło piętno na całe życie.

Gruntowne studia nad Biblią, w Rzymie a potem w Jerozolimie, doprowadziły go do zajęcia się przekładem Pisma Świętego. Najpierw Listu do Koryntian, potem do Rzymian, w końcu całego Nowego Testamentu, który rozszedł się w ... siedmiuset tysiącach egzemplarzy! Wreszcie wszystkich ksiąg, czego efektem jest wydana w 1997 roku Biblia Warszawsko – Praska, pierwszy polski przekład z języków oryginalnych.

Podziel się cytatem

Reklama

Zamiłowanie do Biblii było niejako częścią życia biskupa Kazimierza. Pismo Święte czytał codziennie, zwłaszcza ulubione fragmenty z Listu do Rzymian. I widać, że mógłby tak w nieskończoność. „Pismo Święte jest księgą, która zmusza do podejmowania bardziej konkretnych decyzji. Mamy być "czynicielami" słowa, a nie tylko jego słuchaczami” – tłumaczył. Ufał, że dla ludzi wątpiących i poszukujących lektura Pisma Świętego może się okazać drogą do początków wiary.

Gdy prymas Wyszyński zlecił mu nadzór nad budową seminarium duchownego na warszawskich Bielanach (300 kleryków nie mieściło się w budynku przy Krakowskim Przedmieściu), odpowiedział mu: „Nie bardzo mam na to ochotę. Ale jak muszę, to zbuduję”. Wyszyński mu odparł: "Jak musisz to bez łaski, ja chcę choć trochę entuzjazmu". No więc dorzuciłem entuzjazm, i się udało! – wspominał biskup Kazimierz. Z imienia i nazwiska znał wszystkich kleryków. Potrafił powiedzieć o ich rodzinie, parafii – także później jako biskup. Wprawiał tym nieraz w zakłopotanie innych przełożonych. Bo kiedy pytał o konkretnego alumna, zdarzało się, że wykładowcy, mimo że codziennie mieli z nimi zajęcia, nie pamiętali czasem, o kogo chodzi. Wymagał od innych, ale i od siebie. Do tego stopnia, że sam dbał o porządek. Krążyły legendy, jak spacerował przed gmachem seminarium i w jednym ręku trzymał różaniec, w drugim zaś gałązki i patyki, które zbierał, gdy leżały wokół budynku.

Reklama

Zanim jeszcze bp Romaniuk został ordynariuszem na Pradze, bywało jednak, że ludzie się go czasem bali. Bo potrafił być surowy, nieraz ostry, mówił zazwyczaj to, co myślał. Tak wspominają go ci, którzy pamiętają, że jako biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej był odpowiedzialny za sprawy personalne. A te siłą rzeczy wymagały właśnie decyzji personalnych, które nie mogą nigdy wszystkich usatysfakcjonować. „Przepraszam wszystkich, dla których byłem surowy ! Proszę to napisać w Niedzieli” – prosił.

Napisałam.

Odkąd został ordynariuszem na Pradze, wszyscy zgodnie mówili o nim "ojciec". Bo rzeczywiście stał się bardziej ojcowski, przyjazny, dobry. „Na starość złagodniałem” – wyznał mi kiedyś.

Przejmująco pożegnał Zmarłego przez 50 lat zaprzyjaźniony z nim bp Rafał Markowski, który podczas Mszy żałobnej w katedrze na Pradze przywołał ostatnie marzenie, jakie usłyszał od bardzo chorego już, 97-letniego księdza biskupa Romaniuka: „Wiesz, chciałbym wstać z wózka inwalidzkiego i przejść parę metrów”. To marzenie już się nie spełniło do jego śmierci 25 lutego. Teraz jednak, z pewnością Ksiądz Biskup przemierza już całymi kilometrami, o własnych siłach, krainę Nieba. Na tych drogach spotyka zapewne swych najbliższych z domu rodzinnego w Hołowienkach koło Sokołowa Podlaskiego: matkę, która przędła len na płótno i śpiewała rano "Godzinki", ojca, który rozdawał dzieciom w domu kantyczki, by wspólnie mogły śpiewać kolędy,

ukochane rodzeństwo, ciotkę Pelę, która była dla niego jak druga matka i drugą ciotkę, która jako 102-latka uczyła go, jak należy się gimnastykować, by żyć tak długo, wreszcie dziadka Andrzeja Romaniuka, unitę, o którym wzmiankują monografie o unitach podlaskich. Ufam, że ksiądz Biskup Kazimierz spotkał już także świętego Pawła Apostoła, którego najbardziej chyba ukochał ze wszystkich postaci biblijnych i o którym mówił, że „ochrzcił on chrześcijaństwo”.

I na koniec – jeszcze jedno osobiste wspomnienie: ksiądz biskup opowiadał mi, że to właśnie on, jako pierwszy z władz kościelnych dowiedział się o uprowadzeniu księdza Jerzego. 20 października 1984 roku rano, jako biskup pomocniczy warszawski, otrzymał telefon od proboszcza z Torunia o porwaniu Popiełuszki. Natychmiast przekazał tę wiadomość księżom z parafii św. Stanisława Kostki w Warszawie.

Podziel się cytatem

Z księdzem Jerzym też zapewne już się spotkali.

2025-03-01 17:19

Oceń: +16 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Papież Leon XIV bije rekordy popularności w mediach społecznościowych!

2025-07-12 12:44

[ TEMATY ]

Milena Kindziuk

Papież Leon XIV

Red

Oficjalny profil papieski @Pontifex na platformie X (dawny Twitter) ma ponad 53 miliony followersów, natomiast @Pontifex – Pope Leo XIV na Instagramie - 14 milionów. Te dane zaskakują i wskazują, że wybór kardynała Prevosta na papieża stał się także wydarzeniem komunikacyjnym.

Pierwszy post w social mediach Leon XIV zamieścił już w piątym dniu pontyfikatu. Było to przesłanie pokoju: „Niech pokój będzie z wami wszystkimi!”, wypowiedziane z Loggii Błogosławieństw Bazyliki św. Piotra tuż po wyborze. Od tej pory papieskie wpisy (na X) opatrzone zdjęciami lub filmikami (na Instagramie) pojawiają się codziennie, niekiedy po kilka jednego dnia. Wprawdzie obecność Stolicy Apostolskiej na platformach takich jak X (dawniej Twitter) oraz Instagram była zapoczątkowana za pontyfikatu Benedykta XVI, a później kontynuowana przez papieża Franciszka, to jednak Leon XIV zdobył – zaledwie po dwóch miesiącach pontyfikatu! - rekordową, większą niż jego poprzednicy, liczbę obserwujących: na Instagramie jest to 12,6 mln, a na platformie X ponad 53 mln.
CZYTAJ DALEJ

Bezimienne mogiły

Niedziela warszawska 44/2012, str. 2-3

[ TEMATY ]

Wszystkich Świętych

Artur Stelmasiak

Socjalne mogiły na Cmentarzu Komunalnym Południowym

Socjalne mogiły na Cmentarzu Komunalnym Południowym

Ciała bezdomnych często chowane są w anonimowych grobach. Zmienić to postanowiła Warszawska Fundacja Kapucyńska. To pierwszy taki pomysł w kraju

Choć każdy z nas po śmierci może liczyć na takie same mieszkanie w Domu Ojca, to na ziemi panują inne zasady. Widać to doskonale na cmentarzu południowym w Antoninie, gdzie są całe kwatery, w których nie ma kamiennych pomników. Dominują skromne ziemne groby z próchniejącymi drewnianymi krzyżami. Wiele z nich zamiast imienia i nazwiska ma na tabliczce napisaną jedynie datę śmierci, numer identyfikacyjny oraz dwie litery N.N. - O tym, że przybywa takich bezimiennych mogił dowiedziałem się od przyjaciół. Wówczas postanowiliśmy rozpocząć akcję rozdawania bezdomnym nieśmiertelników, czyli blaszek podobnych do tych, które noszą wojskowi. Na każdej z nich wygrawerowane jest imię i nazwisko właściciela - mówi kapucyn br. Piotr Wardawy, inicjator akcji nieśmiertelników wśród bezdomnych. O skuteczność tej akcji przekonamy się w przyszłości. Jednak pierwsze skutki już poznaliśmy, gdy jeden z kapucyńskich „nieśmiertelnych” zmarł na Dworcu Centralnym. - Dzięki metalowym blachom na szyi policja wiedziała, jak on się nazywa oraz skontaktowali się klasztorem kapucynów przy Miodowej. Tu bowiem był jego jedyny dom - mówi Anna Niepiekło z Fundacji Kapucyńskiej. Kapucyni zorganizowali zmarłemu pogrzeb z udziałem braci, wolontariuszy oraz innych bezdomnych. Msza św. z trumną została odprawiona na Miodowej, a później pochowano go z imieniem i nazwiskiem na cmentarzu południowym w Antoninie. - Dla całej naszej społeczności była to bardzo wzruszająca uroczystość - podkreśla Niepiekło.
CZYTAJ DALEJ

LN siatkarek - Polki kontra mistrzynie olimpijskie w grze o finał

2025-07-26 07:56

[ TEMATY ]

sport

PAP/Marian Zubrzycki

Polskie siatkarki w walce o finał Ligi Narodów w łódzkiej Atlas Arenie w sobotę o godz. 16 zmierzą się z mistrzyniami olimpijskimi z Paryża - Włoszkami. Rywalki, triumfatorki rozgrywek w poprzednim roku, nie przegrały z rzędu 27 ostatnich oficjalnych spotkań.

W sobotę poprzeczka zostanie zawieszona jednak znacznie wyżej, bowiem po drugiej stronie siatki staną mistrzynie olimpijskie z Paryżu, które wygrały ostatnie 27 oficjalnych spotkań. Doświadczony argentyński trener Julio Velasco stworzył prawdziwą maszynę do wygrywania, a wartość włoskich siatkarek zna ich rodak, szkoleniowiec reprezentacji Polski Stefano Lavarini.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję