Powołanie do ojcostwa

Pierwsze spotkanie w ramach tegorocznego cyklu „Dialogów w katedrze” odbyło się w drugi piątek stycznia i było poświęcone powołaniu do ojcostwa. Jak podkreślił abp Marek Jędraszewski, powołanie do ojcostwa to bardzo ważny problem, od którego w dużej mierze zależy kształt małżeństwa, rodziny, a także przygotowywania się młodych ludzi do odpowiedzialnych zadań czekających ich w życiu, które nie dotyczą jedynie ich życia prywatnego, ale mają bardzo jasne przełożenie na życie w Kościele i w naszej Ojczyźnie.

Reklama

– Jak przygotować się do ojcostwa i jak je przeżywać nawet wtedy, gdy nie będzie się miało biologicznych dzieci? – odpowiadając na pierwsze pytanie, które zadał dwudziestopięcioletni mężczyzna, Ksiądz Arcybiskup zaznaczył, że jest ono niezwykle ważne, gdyż dotyka zobowiązań, jakie spoczywają na ojcu wobec dzieci i rodziny. Odnosi się do ojcostwa biologicznego oraz duchowego. Ojcem łatwo się stać, ale być ojcem jest trudno. Jak się przygotować? Najpierw trzeba dążyć do tego, aby być mężczyzną, a zatem kimś odpowiedzialnym za siebie i za innych, za przekazywanie życia i wychowywanie dzieci, pomaganie im we wzrastaniu w człowieczeństwie i wolności, która staje się niezbędną przestrzenią do autentycznej odpowiedzialnej miłości. Z ojcostwem wiążą się takie zobowiązania, jak stałość, zapewnienie bezpieczeństwa, miłość, stawianie wymagań. Jednak, aby takim się stawać, należy przede wszystkim wiele wymagać od siebie. Proces wychowywania jest czymś naturalnym, ale otwartym na pomoc z wysoka. Niezmiernie ważne jest zatem zrozumienie, że ojcostwo ma swoje źródło w ojcostwie samego Boga, stąd też konieczność właściwego odnoszenia się mężczyzny i ojca do życia w wierze.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ksiądz Arcybiskup przywołał słowa Jana Pawła II z adhortacji apostolskiej „Redemptoris Custos” („Opiekun Odkupiciela”): „Bóg wezwał św. Józefa, aby służył bezpośrednio osobie i misji Jezusa poprzez sprawowanie swojego ojcostwa. Właśnie w ten sposób Józef współuczestniczy w wielkiej tajemnicy odkupienia i jest prawdziwie sługą zbawienia. Jego ojcostwo wyraziło się w sposób konkretny w tym, że uczynił ze swego życia służbę, złożył je w ofierze tajemnicy wcielenia i związanej z nią odkupieńczej misji. (...) Józef mocą szczególnego daru niebios otaczał Jezusa całą naturalną miłością i czułą troskliwością, jaka może się zrodzić w sercu ojca. Przyznając Józefowi ojcowską władzę nad Jezusem, Bóg napełnił go także miłością ojcowską, która znajduje swoje źródło w Ojcu, od którego bierze nazwę wszelkie ojcostwo na niebie i na ziemi”. Ludzkie ojcostwo zakorzenione jest w ojcostwie samego Boga. Ojciec w jakiś sposób uczestniczy w dziele stwarzania, a poprzez swoją funkcję wychowawczą wobec dziecka, w dziele zbawiania świata.

Metropolita łódzki zauważył, iż na przekór tendencjom związanym z wychowaniem bezstresowym, antypedagogiką, ideologią gender, jawi się miłość rodzicielska, która wyraża się w ofiarnej służbie ojca wobec dzieci. Potrzebna jest ufna modlitwa do św. Józefa, by na Jego wzór stawać się niezawodnym opiekunem i dobrym ojcem.

Reklama

W kolejnym pytaniu postawionym Księdzu Arcybiskupowi pojawił się problem powołania do ojcostwa i tego, kiedy ono następuje.

Na kobiecie spoczywa obowiązek, by od samego początku, gdy poczyna się dziecko, starała się uczyć swego męża ojcostwa. By nie było ono czymś dalekim, obcym, zaskakującym. Najpierw odpowiedzialne rodzicielstwo, a dalej wielki proces wychowawczy, trud wychowywania dzieci. Tu właśnie mamy do czynienia z ojcostwem duchowym. Polega ona zawsze na rodzeniu w sensie duchowym, na kształtowaniu dusz. Dlatego ojcostwo i macierzyństwo duchowe mają zasięg dużo szerszy niż cielesne. Ojciec i matka, którzy dali dzieciom życie biologiczne, muszą wytrwałym wysiłkiem dopełnić swe rodzicielstwo ojcostwem i macierzyństwem duchowym przez wychowanie.

Jaki powinienem być jako ojciec dla dzieci: surowy i zdecydowany czy opiekuńczy i bardziej wyrozumiały? – pytał trzydziestoletni mężczyzna.

Reklama

Odpowiadając Ksiądz Arcybiskup stwierdził, że w jego najgłębszym przekonaniu ojciec nie powinien być surowy, ale na pewno stanowczy, a zarazem opiekuńczy i wyrozumiały. Tutaj kolejny raz za wzór może służyć św. Józef, który był opiekuńczy, stanowczy, pełen zatroskania i miłości wobec Syna. Staje też przed nami sam Chrystus jako mężczyzna zdecydowany w walce ze złem, który potrafi wziąć do ręki bicz i ze świątyni wypędzić przekupniów. Chrystus potrafi również mówić trudną prawdę innym i ma odwagę walki o to, by w drugim człowieku zwyciężało dobro i prawda. O coś takiego chodzi, gdy mówimy o procesie wychowawczym ojca wobec dzieci. Wymagać i pomagać im jednocześnie, aby były zawsze po stronie dobra i prawdy, by nie szły na drogę zgniłych kompromisów czy fałszywego, złudnego życia, bo to się potem mści. Przykład św. Józefa jest pod tym względem niezrównany.

Dlaczego obecnie w mediach nie pokazuje się ojców pozytywnie, tylko jako przestępców, którzy znęcają się nad rodziną i dziećmi? Kobieta jest dominującą siłą w rodzinie. Jesteśmy ciągle w TVP poniżani. To pytanie zadał siedemdziesięcioletni mężczyzna.

Jest to bolesna i w dużej mierze słuszna refleksja człowieka, który patrząc na to, co się dzieje, ma prawo czuć się krzywdzony. Niewątpliwie jest w mediach współczesnych atak na rodzinę. Bardzo często rodzice są przedstawiani jako przestępcy, którzy katują swoje dzieci. Tylko bardzo rzadko się mówi, że te tragiczne przypadki mają miejsce nie w normalnych rodzinach, tylko tam, gdzie są dziwne związki, dla których dziecko stanowi przeszkodę i zawadę. To jest krzywda wyrządzona zdecydowanej większości społeczeństwa, które żyje i może się rozwijać dzięki normalnie funkcjonującym rodzinom, gdzie między mężem i żoną jest miłość, jest też miłość rodzicielska. Tego się nie zauważa, mówi się przede wszystkim o skrajnych zdarzeniach i z nich próbuje się wykreować model okrutnego ojca i zdegenerowanej matki. Za tym się kryje uderzenie w instytucję rodziny i próba zohydzenia tej podstawowej komórki społecznej, niezbędnej dla życia społecznego i narodowego. Dlatego tak konieczna jest wewnętrzna obrona przed tą nieprawdą i pokazywanie dobrych pozytywnych rodzin w naszych kręgach przyjacielskich, sąsiedzkich, rodzinnych. Potrzebna jest też wielka troska o to, aby takie rodziny ciągle powstawały i były wspierane w ich trudzie życia małżeńskiego i rodzinnego.

Do kwestii związanych z wiarą i godnością człowieka odniósł się metropolita łódzki abp Marek Jędraszewski podczas ostatniej w minionym roku edycji „Dialogów w katedrze”. Spotkanie odbyło się w piątek 13 grudnia, w 32. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego, który był wielką krzywdą wyrządzoną narodowi polskiemu i osobiście bardzo wielu ludziom. Uderzając w ludzką wolność, która jest najcenniejszym darem, jaki otrzymaliśmy od Pana, ugodzono zarazem w prawo człowieka do poszanowania jego osobistej godności. – Każdy z nas posiada poczucie własnej godności, która powinna być uznawana nie tylko przez innych ludzi, ale również przez prawa o charakterze państwowym czy międzynarodowym. To wynika z tego, że każdy z nas jest osobą ludzką – podkreślił abp Marek Jędraszewski odpowiadając na pytanie: jakie znaczenie posiada dla człowieka jego godność? – zadane przez siedemnastoletnią kobietę. Pojęcie osoby i jej godności wyłoniło się w świecie kultury zachodniej wtedy, kiedy na arenie dziejów pojawiło się chrześcijaństwo. Dzięki prawdzie o człowieku, którą objawił Jezus Chrystus, można w pełni zrozumieć co to znaczy, iż człowiek został stworzony na Boży obraz i podobieństwo. Człowiek ma swoją godność, gdyż został odkupiony krwią Pana Jezusa. Bóg zapłacił najwyższą cenę krwi Swojego Jednorodzonego Syna, aby każdy z nas mógł być zbawiony. Do tej tajemnicy zbliżamy się ciągle na nowo, z coraz większym przejęciem i coraz większą wdzięcznością. Człowiek raz powołany do życia, istnieje na całą wieczność. Jego życie nie kończy się wraz ze śmiercią, a jego ziemska pielgrzymka jest czasem zasługiwania na życie wieczne, na szczęście w domu Ojca. Patrząc na człowieka rozumiemy, że jego godność jest nieporównywalna z żadną inną istotą, którą możemy tutaj, na ziemi, spotkać. – Czego Bóg tak naprawdę ode mnie chce? – brzmiało pytanie postawione przez szesnastoletnią dziewczynę. To jest naprawdę cudowne, jeśli człowiek zdaje sobie sprawę, że Pan Bóg czegoś od niego chce. To znaczy, iż w człowieku, który takie pytanie sobie stawia, jest świadomość, że istnieje Bóg, który się nim interesuje, ma wobec niego plany, a on musi na to Boże oczekiwanie odpowiedzieć. Pan Bóg chce, aby człowiek był Jego dobrym dzieckiem. Prawdziwym szczęściem jest odkrycie prawdy, że Pan Bóg mnie kocha i że Jemu na mnie zależy, a ja potrafię dziecięcym, ufnym sercem starać się na to wszystko Bogu odpowiedzieć. – Co należy zrobić, co poradzić drugiemu człowiekowi w sytuacji, gdy godność człowieka nie idzie w parze z wiarą, gdy godność człowieka jest niszczona ze względu na wiarę? – pytała osiemnastoletnia kobieta Metropolita łódzki stwierdził, że jest w tym pytaniu kwestia, która zasługuje na szczególne podkreślenie: co poradzić drugiemu człowiekowi? Czyli nie być obojętnym wobec problemów drugiego, być o niego zatroskanym to coś niezmiernie ważnego i wartościowego we współczesnym świecie. Następny problem wiąże się z tym, iż jestem osobą wierzącą i właśnie dlatego ktoś uderza w moją godność. Tak dzieje się dzisiaj bardzo często. Pod koniec drugiego tysiąclecia chrześcijaństwa Jan Paweł II pisał, że Kościół współczesny stał się na powrót Kościołem męczenników tak, jak w pierwszych wiekach. Około 300 mln chrześcijan cierpi dlatego, że są chrześcijanami. Wiemy także i doznajemy tego boleśnie, że kultura współczesna podejmuje działania, które mają na celu ośmieszenie i poniżenie naszej wierności wobec Chrystusa i Kościoła. Jako chrześcijanie, idący świadomie za Chrystusem, potrafimy przebaczać i modlić się za nieprzyjaciół. Przed nami wszystkim stoi wielkie zadanie, aby obudzić społeczeństwo chrześcijańskie. Nikt w naszej ojczyźnie nie może się czuć poniżony, dlatego że wierzy w Chrystusa i dlatego, że krzyż, Pismo Święte, godność człowieka są dla niego sprawami świętymi. O to trzeba się upominać. Poczucie mojej osobistej godności powinno promieniować na innych, także w imię solidarnej obrony tego wszystkiego, co w wymiarze religijnym związane jest z godnością człowieka. Nie wolno pozwolić na szydzenie z wiary chrześcijańskiej i w dodatku czynienie z tego szyderstwa kanonu postępu i tak zwanej tolerancji. – Jak rozumieć to, że grzech niszczy godność człowieka? – pytał dziewiętnastoletni mężczyzna. Mówiliśmy, że godność człowieka polega na tym, iż jest stworzony na Boży obraz i podobieństwo. Dlatego też w jego sercu ma być miłość, której źródłem jest sam Bóg i która powinna promieniować na innych. Grzech to wszystko niszczy. Jest krzywdą wyrządzoną Panu Bogu, sobie samemu i drugiemu człowiekowi. W tym znaczeniu jest to krzywda wyrządzona mojej osobistej godności. Grzech ma swój wymiar subiektywny. Nieraz jest przeżywany bardzo osobiście, w kategoriach osobistego upokorzenia, poczucia upadku, żalu. Z tym większą pokorą należy to zło uznać. W momencie, kiedy człowiek uznaje wyrządzone zło i wyciąga rękę do Chrystusa, prosząc o pomoc, stawia pierwszy, decydujący krok, by powrócić do Pana, zlikwidować tę ranę, jaką sobie lub innym zadał poprzez złe postępowanie. Grzech jest krzywdą wyrządzoną miłości. Tę krzywdę można pokonać jedynie przez Miłość miłosierną, którą czerpiemy od samego Zbawiciela. – W czasach komuny było tyle prześladowań wierzących, niszczono sumienia, łamano naszą godność. Dzisiaj zdaje się to wracać w innej postaci, bardziej ukrytej: gender, związki homoseksualne, korupcja w polityce, karierowiczostwo, wyzysk. Jak ma się zachować w tej sytuacji zwykły katolik, taki jak ja? – to pytanie zadał siedemdziesięcioletni mężczyzna. W czasach minionych łamano sumienia i godność człowieka nieraz bardzo okrutnie. 32. rocznica stanu wojennego jest tego bardzo bolesnym przypomnieniem dla ludzi, których stan wojenny dotknął. Niewątpliwie żyją i będą żyli w poczuciu wielkiej krzywdy, jaką wtedy wyrządzono polskiemu społeczeństwu. Dzisiaj jest inaczej, gdyż ludzkich sumień nie łamie się pałkami ZOMO czy czołgami. Jest za to bardziej subtelne działanie, które dąży do tego, aby nas złamać. Należy zaznaczyć, iż nierzadko szyderstwo boli bardziej niż pałka. Dość często czujemy się zranieni w poczuciu własnej godności. To jest postępowanie, które uderza w nas, naszą wrażliwość na Pana Boga i na drugiego człowieka, w nasze sumienie, które każe nam stać przy prawie naturalnym i szanować człowieka takiego, jakim Pan Bóg chciał go mieć, stwarzając kobietę i mężczyznę po to, żeby byli razem, a między nimi panowała miłość. Odpowiadając na dalszą część pytania, Ksiądz Arcybiskup stwierdził, że należy trwać przy Chrystusie, który jest Drogą, Prawdą i Życiem. Przy wszechobejmującej atmosferze kłamstwa nie możemy wątpić, że ostateczne zwycięstwo należy do Chrystusa, Najwyższej Prawdy, i do tych, którzy mieli odwagę iść za Nim zawsze i wszędzie. W kolejnych pytaniach zadanych Księdzu Arcybiskupowi pojawiły się m.in. zagadnienia dotyczące kary śmierci, aborcji, katolickiego pogrzebu z kremacją. „Dialogi w katedrze” będą kontynuowane w 2014 r. Pierwsze spotkanie, którego tematem będzie powołanie do ojcostwa, odbędzie się 10 stycznia (piątek) o godz. 19.30 w archikatedrze łódzkiej.