Wokół Najświętszego Sakramentu zgromadziła się rzesza wiernych, która ze śpiewem i modlitwą przeszła głównymi ulicami miasta. W barwnym orszaku podążały osoby niosące chorągwie i feretrony, służba liturgiczna ołtarza w uroczystych strojach, dzieci sypiące przed Jezusem niezliczone płatki kwiatów, senat akademicki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, władze miasta i regionu, kapituła katedralna i kapłani ze śródmieścia, alumni z Metropolitalnego Seminarium Duchownego oraz kilkadziesiąt sióstr zakonnych. Wypraszając Boże błogosławieństwo dla siebie i swoich bliskich, uczestnicy procesji jednocześnie dawali świadectwo wiary w rzeczywistą obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Po modlitwie przy czterech ołtarzach, zlokalizowanych przy śródmiejskich kościołach, przy ołtarzu polowym na centralnym placu miasta Metropolita Lubelski przewodniczył Mszy św.

- Uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej gromadzi nas na Eucharystii, tajemnicy światła. Chcemy uwielbiać Boskie światło, jakie bije od Chleba, który zstąpił z nieba, aby dać życie światu. To światło rozprasza ciemności ludzkich dróg, wskazuje ścieżkę Bożej prawdy i miłości, przenika mroki i ciemność - mówił Ksiądz Arcybiskup do skąpanej w słońcu rzeszy wiernych. - Ten, który stał się Ciałem, aby zamieszkać wśród ludzi, zstąpił jako Chleb Żywy, aby nas nakarmić swoją obecnością. Zanim nas zaprosi na ucztę w niebie, umacnia nas pokarmem pielgrzymów i wędrowców - podkreślał. Dziękując wszystkim, którzy publicznie zamanifestowali wiarę i pokazali światu skarb największy, Pasterz apelował, by każdy odważył się otworzyć Chrystusowi drzwi swoich serc, domów, szkół i miejsc pracy. Wzywał do budowania domów na skale, którą jest Chrystus. - Nie chcemy budować gmachu naszego szczęścia na ulotnych piaskach złudnych obietnic, jakimi kusi nas współczesny świat. Nie zniechęcamy się widokiem domów, które runęły czy pragnień, które obumarły. Zdajemy sobie sprawę, że budować na Chrystusie, to oprzeć nasze pragnienia, marzenia i plany na Jego nauce, Ewangelii i przykazaniach - mówił abp Budzik.

Przywołując naukę bł. Jana Pawła II, Benedykta XVI, a szczególnie papieża Franciszka, Ksiądz Arcybiskup przypominał, że Jezus wzywa swoich uczniów do poświęcenia życia dla bliźnich. - Aby ofiarować swoje życie bliźnim, trzeba mieć się czym podzielić, jak Jezus, który rozdał siebie swoim uczniom. Odczuwamy potrzebę pracy, gdyż jest to szlachetny sposób na ofiarowanie życia w sposób twórczy i siebie samego innym. Nie można ofiarować życia bez dzielenia się chlebem i bez pracy. Jednak nie można również nazwać prawdziwym życia, które nie zakłada codziennego ofiarowywania siebie samego - podkreślał. Zaznaczył, że z Eucharystii płynie wezwanie do miłości we wszystkich jej przejawach: miłości do Boga i człowieka, miłości małżeńskiej, rodzinnej, przyjacielskiej, realizowanej w każdym powołaniu i zawodzie. Przypomniał słowa bł. Jana Pawła II, który mówił, że chrześcijanin, uczestniczący w Eucharystii, z niej uczy się być rzecznikiem komunii, pokoju i solidarności we wszystkich okolicznościach życia. - Rozdarty obraz naszego świata, który wszedł w nowe tysiąclecie z widmem terroryzmu, bardziej niż kiedykolwiek wzywa chrześcijan, aby przeżywali Eucharystię jako wielką szkołę pokoju, gdzie formują się mężczyźni i kobiety na różnych szczeblach zaangażowania w życie społeczne, kulturalne i polityczne, działają na rzecz wspólnego dobra, na rzecz rozwijania dialogu i komunii - mówił Pasterz.- Uczestnicząc w Eucharystii, każdy z nas musi sobie zadać pytanie, czy Słowo Boże, które jest istotną częścią Eucharystii, ma nam coś do powiedzenia w krytycznych momentach naszego życia, w konfliktach rodzinnych, małżeńskich i społecznych, sytuacji zagrożenia naszych interesów, niepowodzeniach życiowych, chorobie, smutku i pokusie rozpaczy, lęku o siebie i przyszłość swoich dzieci - podkreślał.

Abp Stanisław Budzik wzywał chrześcijan, aby byli wzorem dla osób stojących z dala od Kościoła, dla tych, którzy mają trudności w wierze i wątpią, którzy pilnie obserwują wierzących i ich życiowe wybory. - Jeżeli wychodzisz z kościoła zły, przyczyniasz się do kryzysu wiary u innych. Kiedy po wyjściu z kościoła żyjesz Mszą św., żyjesz wezwaniem do miłości, jedności i pokoju, oni to widzą. To dla nich stanowi zaproszenie na ucztę Chrystusa. Każdy człowiek zraniony duchowo potrzebuje umocnienia dobrem drugiego człowieka. Każde nasze dobro, wynikające z wiary w obecność Chrystusa wśród nas, jest dla nich zaproszeniem. Eucharystia staje się dla innych zaproszeniem Boga w takiej mierze, w jakiej będzie stanowiła program rzeczywiście kształtujący nasze życie - wyjaśniał. Zwracając się do zgromadzonych, Ksiądz Arcybiskup apelował, by nie ograniczali się tylko do tego by, być „wielbicielami Chrystusa”. - Nie wystarczy być z Jezusem i przyglądać się temu, co czyni. On poszukuje ludzi, którzy będą żyć Jego słowami. Nie zadowala się jedynie wielbicielami, chce mieć naśladowców. Bóg pragnie, abyśmy Go naśladowali w miłości i trosce o człowieka we wszystkich jego sprawach. Bóg, który w Chrystusie stał się Człowiekiem, stał się Chlebem łamanym dla braci, chce, abyśmy Go miłowali w człowieku. To On w każdym człowieku jest spragniony, głodny, bezrobotny i chory. To On powtarza nieustannie: „Wszystko cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40) - przypominał Metropolita.