Jeśli ktoś z Czytelników „Niedzieli” był animatorem w grupie dzielenia (np. podczas wakacyjnych rekolekcji), ten wie, jak trudne jest to zadanie. Nie chodzi o to, że „niewdzięczne”. Wprost przeciwnie: jest bardzo pożyteczne, kształtuje otwartość i zaufanie, o które szalenie trudno w świecie „zewnętrznym”. „Dzielenie się życiem” (osobistymi doświadczeniami) łączy ludzi i uczy, że człowiek człowiekowi wcale nie musi być wilkiem.

W grupie obowiązują ścisłe zasady: Nie polemizujemy z sobą, nie politykujemy, nasze słowa nie wychodzą na zewnątrz. Bywa jednak , że dzielenie idzie jak po grudzie, dotyczy to zwłaszcza grup męskich. Namówić grono nieznanych sobie wcześniej facetów, żeby „dali osobiste świadectwo wiary”, to dla animatora często mission impossible. Młodzi mężczyźni, którzy pierwszy raz uczestniczą w tego typu spotkaniu, bronią się rękami i nogami, by nie wygadać się, „co im w duszy gra”: wyrażają raczej opinie ogólne, cytują fakty medialne itp. Nie chcę żadną miarą tych wypowiedzi deprecjonować, po prostu mężczyźni tacy są, bardziej skryci i powściągliwi.

Tym niemniej w świecie – gdzie nawet Igrzyska Olimpijskie stały się areną bluźnierstw, popisów „damskich bokserów” i podejrzanych praktyk sędziowskich – grupy dzielenia w katolickich ruchach wspólnotowych wciąż są oazami nienagannych relacji międzyludzkich, przecząc tezie o powszechnym zepsuciu i upadku zachodniej cywilizacji. Na całkiem przeciwnym biegunie sytuują się grupy rozkładowe (albo: „redukcyjne” – według terminu francuskiego socjologa, Adriena Loubiera). Najczęściej głęboko zakonspirowane, a niekiedy jawne – mają poruczoną „misję” szerzenia podziałów w organizacjach i środowiskach uznanych przez Władzę za szczególnie „niebezpieczne”.

Niekiedy na celownik brane są całe narody i państwa: Niedawno znany niemiecki dziennikarz przekonywał świat, że w Polsce należy w końcu zaprowadzić prawdziwą demokrację i wolność. Jego zdaniem demokracja nadal nie jest u nas pełna i byłoby dobrze zaaplikować nam p rawa i porządki – oparte na sprawdzonych wzorach – nawet siłą, metodami policyjnymi. Danke schön! W latach 40. XX w. Niemcy próbowali podzielić się swoją „demokracją” z Europą. W jednym z obozów koncentracyjnych, nad bramą wejściową, wyeksponowane zostało specjalne hasło: gwarancja, że tam, za bramą, panuje prawdziwa wolność. Tą gwarancją miała być praca. Ale mojemu dziadkowi, Bronisławowi Wyganowskiemu niczego nie zagwarantowała, bo była to praca niewolnicza: Więźniów szybko doprowadzała do śmierci, co faktycznie uwalniało ich raz na zawsze od obozowej niewoli. Czyli wszystko się zgadzało: Gdy dzielenie obywateli na nadludzi i podludzi wspiera komora gazowa, pluton egzekucyjny albo pałka kapo, wtedy propaganda, nawet kłamiąc, mówi „prawdę”…

Tymczasem na naszych oczach kończą się rojenia o ścisłym sojuszu Polski i Ukrainy. Możliwe, że jakaś grupa redukcyjna i w tym rozbracie maczała łapy. Kiedy w grę wchodzi wielka polityka i interesy mocarstw, to ani zasługi, ani zasady maluczkich się nie liczą. Przychodzi na myśl znana myśl Friedricha Schillera: „Murzyn zrobił swoje, Murzyn może odejść”… Tak, wiem, powinno być: „Czarnoskóry mieszkaniec Afryki wyznania islamskiego zrobił swoje, czarnoskóry mieszkaniec Afryki wyznania islamskiego może odejść.” Sorry! A co do podziałów… największym ich animatorem jest oczywiście diabeł. Greckie słowo diabolos znaczy – jak wiemy – „dzielić”. W przeszłości ten „kłamca i zabójca od początku” podzielił wiarę w Jedynego Boga na wielką ilość pogańskich kultów i rytów. Ludzie to kupili. Bóg nie zabraniał, bo nie jest tyranem. Dziś diabolos – nie bez sukcesów – dzieli dwie płcie na kilkadziesiąt, zaś Europę – za fasadą zjednoczenia – rozwala od środka przy użyciu zamieszek rasowych i religijnych. Sprytne.

Nie wiemy, co będzie za rok ze światem, który się sypie, z Polską, z dziećmi. Nie wiadomo, czy Wielka Brytania przetrwa do jesieni jako unitarne państwo. Ale widać, że nawet pomagierzy diabolosa – jego wielcy wspólnicy w dziele rozkładu i upadku – czują lęk, co z tego chaosu może wyniknąć.