Codziennie słyszymy o rozliczeniach Prawa i Sprawiedliwości, które mają odwrócić uwagę od tego co się dzieje od grudnia zeszłego roku, a zamieniły się w groteskę, gdy np. Dariusz Joński przed wyborami za wszelką cenę chce ściągnąć na przedstawienie Daniela Obajtka (i to w sprawie, która w żaden sposób nie dotyczy jego i Orlenu, którym zarządzał), a gdy jest już po wyborach, to Joński niczym pingwinek z mema – już nie chce przesłuchiwać byłego prezesa największego koncernu paliwowego w tym rejonie Europy.
Boi się, że usłyszy, że zmiana władzy przyniosła Orlenowi spadek wyników w pięciu na sześć kluczowych biznesach? Albo Polacy dowiedzą się o wielkich odpisach obciążających wyniki 2023 r. m.in. przez opłaconą ropę, która nie dotarła do spółki? W czasie takiego posiedzenia komisji mogłaby paść również informacja o tym, że dzięki uśmiechniętej koalicji polski gigant paliwowo-energetyczny zaliczył duży zjazd w wynikach za pierwszy kwartał. Po co to komu, jak mają igrzyska trwać. Pogadajmy lepiej o Mateckim na dachu Sejmu.
Pytanie o sens i cel rządzenia tego rządu zadaję sobie za każdym razem gdy widzę i słucham kolejnych konferencji prasowych Donalda Tuska i jego ministrów albo czytam regularną twórczość twitterową premiera. Przejrzałem jego ostatnie wpisy: jest o piłce, Idze Świątek i wyborach, jest hejt na Dariusza Mateckiego, PiS, , Mateusza Morawieckiego, prezydenta Andrzeja Dudę i Jarosława Kaczyńskiego. Nic o terminalach zbożowych, o elektrowniach atomowych, o inwestycjach, o zamykanych fabrykach, zwalnianych pracownikach, obniżonych emeryturach, CPK, czy benzynie za 5,19 złotych, która miała być, a jej nie ma.
To może „100 konkretów na 100 dni” udało się zrealizować, jako że minęło ich od zaprzysiężenia gabinetu Donalda Tuska już 185? Nic z tych rzeczy. Nawet z danych z oficjalnej stronie Koalicji Obywatelskiej, która i tak podkolorowuje te statystki, wynika, że ze 100 status zrealizowane ma… 14. To nawet nie jest jedna piąta z całości. O to już nikt nie pyta, ważne, że ocena z religii została wykreślona ze świadectw szkolnych, razem z kilkoma ważnymi faktami z polskiej historii, które nie były na rękę Niemcom. Podobnie nikt nie pyta o benzynę za 5,19 zł. A z jaką pewnością w kampanii wyborczej Donald Tusk wypowiadał tę obietnicę: „Mam bardzo konkretne rozwiązanie, proszę mi wierzyć pani Wando, ja wiem co mówię. Gdybym był premierem to benzyna byłaby po 5,19 zł. Mówię to z całą odpowiedzialnością.”. Z CAŁĄ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ. Jakoś tej odpowiedzialności ani widu, ani słychu, ale też kto ma o to pytać, gdy znacząca większość mediów albo otwarcie sprzyja tej władzy albo została przez nią siłą przejęta. Podobnie nie padają pytania o CPK, o działania wobec żołnierzy strzegących polskiej granicy, których się szykanuje i czyni bezbronnymi zakazując używania broni. Albo o ukrywanie informacji o śmierci żołnierza, „bo wybory”. Tak samo nikt nie pyta Donalda Tuska o ceny energii i żywności, które miały spadać, a wzrosły. Pytań cała masa, a sprowadzają się one do dwóch kwestii: wielkiego oszustwa i potraktowania urzędu premiera, jako miejsca gdzie rządzenie zostało zastąpione przez cyrkowanie.
Celnie ktoś w Internecie to podsumował: Nie stać was na jedzenie? Jedzcie pigułki „dzień PO”. Taka pigułka, tyle że polityczna została wyborcom rządzącej koalicji podana przed wyborami w postaci ośmiu gwiazdek i na wielu z nich działa do dziś. Ale do czasu.
Ile można patrzeć jak rządzący skrzętnie odwracają uwagę od poważnych problemów gospodarczych, organizując polityczne spektakle, które jedynie pogłębiają groteskowy wymiar sceny politycznej, a obietnice wyborcze pozostają niespełnione, podczas gdy odpowiedzialność za te słowa rozmywa się w medialnym zgiełku, gdzie dominują tematy bez większego znaczenia? Przecież wyborcy, nawet ci oszukani w 2023 roku też mają swój rozum i widzą albo powoli będą widzieć co się dzieje, niezależnie od tego jak bardzo parasol medialny będzie próbował ich przed tą prawdą bronić. Codzienne konferencje prasowe rządu przypominają bardziej cyrk niż rzetelne zarządzanie państwem, z nieustannymi atakami na opozycję i populistycznymi hasłami, które nie przynoszą realnych rozwiązań.
Okres karnawału już minął i coraz więcej osób widzi, że zamiast realnych działań i inwestycji, rządzący wolą się skupiać na medialnych potyczkach i politycznych igrzyskach, ignorując przy tym rosnące ceny energii, żywności i inne palące problemy. Zamiast odpowiedzialności i transparentności, widzimy unikanie trudnych pytań i manipulowanie opinią publiczną poprzez wybiórcze przekazywanie informacji, co tylko pogłębia brak zaufania do rządzących. Do tego wybija się coraz mocniej brak celu i kierunku rządzenia. W obliczu licznych zaniedbań i niespełnionych obietnic, rządzący zdają się traktować swój urząd jak scenę, na której liczy się jedynie spektakularność, a nie prawdziwa troska o dobro kraju i jego obywateli. Czy jest w tym wszystkim jakieś światełko w tunelu? Tak, o ile jego źródłem jest pociąg o nazwie rzeczywistość, który w końcu dotrze do nas wszystkich. Im szybciej, tym lepiej, tym bardziej, że będzie to bolesne spotkanie.
To, co wywołała akcja Krzysztofa Stanowskiego z nagraniem z "kolegium Kanału Zero" niestety nie przyniesie wielu zmian, a jednak z wielu powodów można powiedzieć, że stało się coś wyjątkowego.
Liczni zdobywcy "Grand Pressów", politycy i pupilki medialne obecnej władzy, ludzie mieniący się dziennikarzami pokazali się w całej krasie, ujawniając kolejny raz, że swoje złe emocje stawiają ponad rzeczywistość. Wystarczy, że w sieci ukazało się coś, co rzekomo miało obciążać Krzysztofa Stanowskiego, który nie kocha Prawa i Sprawiedliwości, ale wielokrotnie skompromitował mainstream, a to jest zbrodnia, żeby rzucili się jak wygłodniali drapieżnicy na świeże mięso i zaczęli konsumpcję. Nieważne, że nagranie pochodziło od człowieka skazanego, Zbigniewa Stonogi, a oni nawet nie sprawdzili tego, co on wrzucił do internetu.
Dla chrześcijan miejsca urodzin świętych - osób, które znacząco wpłynęły na dzieje świata, jego kulturę czy życie duchowe, zawsze wzbudzały ogromne zainteresowanie. Zwyczaj nawiedzania tych miejsc istniał od początku chrześcijaństwa i był wyraźnym wyznaniem wiary, ale jednocześnie miał też za zadanie tę wiarę umacniać. Święci różnego formatu mieli ogromne znaczenie nie tylko dla pielgrzymów z daleka, ale i dla lokalnych społeczności. Mieszkańcy miasta nie tylko liczyli na wstawiennictwo swoich świętych, ale byli im również wdzięczni za nieśmiertelną sławę, jaką zyskiwali z tego powodu, że właśnie od nich wywodził się ten czy inny święty. Kto by na przykład słyszał o niewielkiej miejscowości Loyola, położonej w górach w kraju Basków (Hiszpania), gdyby nie przyszedł tutaj na świat i wychowywał się Ignacy, święty, założyciel zakonu jezuitów.
Loyola to bardzo malowniczo położone miejsce. Ukryte jest pośród gór, niezbyt daleko od biegnącej wzdłuż brzegu hiszpańskiej części Zatoki Biskajskiej. Odnaleźć je nie jest łatwo, choćby z tego powodu, że tamtejsze kierunkowskazy zawierają podwójne nazwy miejscowości, po hiszpańsku i po baskijsku.
Sanktuarium w Loyola wyrosło wokół rodzinnego domu Ignacego, a raczej małej rodzinnej fortecy. Ten kwadratowy, czterokondygnacyjny budynek to prawdziwy zabytek pochodzący aż z XIV wieku. W 1460 r. zaniedbaną i opuszczoną budowlę odbudował dziadek Świętego. W owym czasie w Hiszpanii warowne domy szlachty, takie jak w Loyoli, nie były niczym nadzwyczajnym. Trzeba bowiem pamiętać, że podobnie jak w Rzeczpospolitej szlachta stanowiła tam aż ok. 10 procent społeczeństwa - znacznie więcej niż w innych krajach europejskich.
Ignacy przyszedł na świat w tym domu w 1491 r. Nadano mu na imię Inigo, które później zmienił on na obecnie znane. Dom w Loyola był nie tylko świadkiem pierwszych dni i lat życia świętego, ale również jego gruntownej duchowej przemiany, która poprowadziła go do tak głębokiego umiłowania Kościoła i oddania całego życia na służbę Ewangelii. To stąd zapoczątkował on niezwykle bogatą pielgrzymkę życia, która wiodła przez Paryż, Wenecję, Ziemię Świętą i Rzym, i zaowocowała powstaniem niezwykłego zakonu.
Radykalny zwrot w życiu Ignacego nastąpił wówczas, gdy będąć już dojrzałym mężczyzną brał aktywny udział w życiu ówczesnej szlachty i możnowładców. Niestety, miało ono również mniej przyjemny element - wojowanie. Jako trzydziestoletni mężczyzna w czasie wojny z Francją otrzymał ranę, która wprawdzie nie była śmiertelna, ale unieruchomiła tego energicznego człowieka na wiele miesięcy. Szczęśliwie, rekonwalescencję mógł odbyć w swoim rodzinnym domu, w Loyoli. Tutaj przeprowadzono kolejne operacje jego okaleczonej nogi, tutaj Ignacy spędzał godziny na pobożnych lekturach (nie miał wówczas innych książek do dyspozycji), tutaj wreszcie dokonał się najważniejszy zwrot w jego życiu - postanowił oddać się służbie Bogu.
Odtąd każdy krok w jego życiu prowadził, jak się wydaje w jednym kierunku - poszukiwania woli Bożej. W powstałych jakiś czas potem Ćwiczeniach duchowych Ignacy przedstawił metodę jej znalezienia, a założone niemal dwadzieścia lat po przemianie (1540) nowe zgromadzenie zakonne - Towarzystwo Jezusowe, posiało ożywczy ferment w Kościele w skali nie spotykanej bodaj od czasów św. Franciszka z Asyżu.
Szczęśliwie pomimo wielu wojen i przewrotów, rodzinny dom Ignacego zachował się w doskonałym stanie. Na pierwszym piętrze można znaleźć kuchnię rodziny, a na drugim jadalnię oraz pokój, w którym urodził się Święty. W budynku umieszczono również rzeźbę Matki Bożej z Monserrat - hiszpańskiej Jasnej Góry - oraz kopię miecza, który Ignacy pozostawił w tym katalońskim sanktuarium. W pomieszczeniu, gdzie się kurował obecnie znajduje się kaplica, a w niej niezwykle sugestywna rzeźba przedstawiająca Świętego w chwili duchowej przemiany.
Warownię Loyolów szczelnie otaczają budynki klasztorne, w których części urządzono muzeum. Witraże, ołtarze i inne sprzęty liturgiczne przywołują na pamięć życie św. Ignacego i osób z nim związanych. A trzeba pamiętać, że już za życia pociągnął on za sobą wiele wybitnych osób, z których kilku zostało kanonizowanych. Ich statuy - św. Franciszka Ksawerego, św. Franciszka Borgia, św. Alojzego Gonzagi i św. Stanisława Kostki znajdują się w portyku przepięknej barokowej bazyliki, która dominuje nad całym sanktuarium. Pierwotny plan tej świątyni, poświęconej w 1738 r. opracował sam Carlo Fontana. Wnętrze tego dużego kościoła, choć ciemne, imponuje grą różnobarwnych marmurów; widać również szczegółowe dopracowanie detali zwłaszcza w głównym ołtarzu. Drzwi z libańskiego cedru i kubańskiego mahoniu dopełniają kompozycję architektoniczną świątyni. W kościele nie mogło oczywiście zabraknąć słynnego motta świętego: „Ad Maiorem Dei Gloriam” - „Na większą chwałę Bożą”. Na czterech łukach świątyni umieszczono jednak tylko jego pierwsze litery - A, M, D, G.
Urokowi Loyoli, zarówno duchowemu, jak i architektonicznemu, wyraźnie ulegają mieszkańcy regionu, skoro rezerwacji ślubu należy dokonywać tu na długo przed datą uroczystości. Nie ma tu jednak tłumu pielgrzymów, jak w wielu znanych sanktuariach Europy, co powoduje, że wizyta staje się prawdziwym odpoczynkiem. Pielgrzymują tu również duchowni. Przybywają by odprawić Mszę św. prymicyjną, odnowić śluby czy przeżyć rocznicę święceń lub jubileusz życia zakonnego lub tak po prostu.
Planując nawiedzenie Fatimy, Lourdes czy Santiago de Compostella, lub też odpoczynek w ekskluzywnym San Sebastian, warto zadać sobie trud, by odwiedzić Loyolę. Uwaga jednak - to urocze miejsce wymusi na nas gruntowną powtórkę z dziejów. Śledząc bowiem losy św. Ignacego i jego dzieła nie w sposób nie przebiec myślą przez pół Europy i przez znaczący fragment jej historii.
Z dniem 15 lipca 2025 r., dekretem Biskupa Sosnowieckiego Artura Ważnego, na stanowisko Dyrektora Biura Prasowego i Rzecznika Prasowego Diecezji Sosnowieckiej powołana została pani Dominika Bem.
Z dniem 15 lipca 2025 r., dekretem Biskupa Sosnowieckiego Artura Ważnego, na stanowisko Dyrektora Biura Prasowego i Rzecznika Prasowego Diecezji Sosnowieckiej powołana została pani Dominika Bem. Nowa rzeczniczka prasowa jest dziennikarką z dużym doświadczeniem radiowo-telewizyjnym. Od kilku lat związana jest z mediami katolickimi - współtworząc redakcję „Radia eM” oraz dbając o media społecznościowe „Gościa Niedzielnego”. Swoje medialne doświadczenie chce teraz wykorzystać, pracując dla Kościoła sosnowieckiego.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
